Novinky, Strona 41

Treść:

• Czym jest schizofrenia?
• Objawy i przyczyny schizofrenii
• Jakie są czynniki ryzyka schizofrenii?
• Diagnoza i testy na schizofrenię
• Postępowanie i leczenie schizofrenii
• Zapobieganie schizofrenii
• Perspektywy/prognozy dotyczące schizofrenii
• Jak powinienem o siebie dbać?
• Inne często zadawane pytania
• Wnioski

Schizofrenia obejmuje oderwanie od rzeczywistości, w tym halucynacje i urojenia. Wpływa również na zdolność rozpoznawania objawów. Jest to poważna choroba, ale można ją leczyć.

Czym jest schizofrenia?

Schizofrenia to choroba psychiczna, która ma poważny wpływ na samopoczucie fizyczne i psychiczne.

Zaburza ona funkcjonowanie mózgu i wpływa na myśli, pamięć, zmysły i zachowanie. W rezultacie mogą wystąpić problemy w wielu obszarach codziennego życia.

Nieleczona schizofrenia często zaburza relacje (zawodowe, towarzyskie, romantyczne i inne). Może również powodować problemy z organizacją myśli i zachowywać się w sposób narażający na wypadki lub inne choroby.

Jakie są rodzaje schizofrenii?

Psychiatrzy określali kiedyś różne rodzaje schizofrenii, takie jak schizofrenia paranoidalna i schizofrenia katatoniczna. Rodzaje te nie były jednak zbyt pomocne w diagnozowaniu lub leczeniu schizofrenii. Zamiast tego eksperci uważają obecnie schizofrenię za spektrum schorzeń, w tym:

• Schizotypowe zaburzenie osobowości (które również należy do kategorii zaburzeń osobowości).
• Zaburzenie z urojeniami.
• Krótkotrwałe zaburzenie psychotyczne.
• Zaburzenie schizofreniczne.
• Zaburzenie schizoafektywne.

Inne zaburzenia ze spektrum schizofrenii (określone lub nieokreślone). Diagnoza ta umożliwia pracownikom służby zdrowia zdiagnozowanie nietypowych wariantów schizofrenii.

Kogo to dotyczy?

Schizofrenia rozpoczyna się między 15. a 25. rokiem życia u mężczyzn i między 25. a 35. rokiem życia u kobiet. Zwykle dotyka ona w równym stopniu mężczyzn i kobiety. Około 20% nowych przypadków schizofrenii występuje u osób w wieku powyżej 45 lat. Przypadki te częściej występują u mężczyzn i osób z AMAB.

Schizofrenia u dzieci występuje rzadko, ale jest możliwa. Jeśli schizofrenia rozpoczyna się w dzieciństwie, jej przebieg jest zwykle cięższy i trudniejszy do leczenia.

Jak często występuje schizofrenia?

Schizofrenia jest dość powszechną chorobą. Na całym świecie dotyka 221 na 100 000 osób.

Objawy i przyczyny schizofrenii

Schizofrenia obejmuje szereg możliwych objawów, takich jak urojenia, halucynacje, dezorganizacja mowy, nietypowe ruchy.

Schizofrenia może obejmować szeroki zakres możliwych objawów.

Jakie jest pięć objawów schizofrenii?

Wiele osób cierpiących na schizofrenię nie jest w stanie rozpoznać, że ma objawy schizofrenii. Ale osoby z ich otoczenia mogą. Oto pięć głównych objawów schizofrenii

• Urojenia: są to fałszywe przekonania, które utrzymujesz, mimo że istnieje wiele dowodów na to, że są one błędne. Na przykład możesz myśleć, że ktoś kontroluje to, co myślisz, mówisz lub robisz.
• Halucynacje: wydaje Ci się, że widzisz, słyszysz, czujesz, dotykasz lub smakujesz rzeczy, które nie istnieją, np. słyszysz głosy.
  Zdezorganizowane lub niespójne mówienie: Możesz mieć problemy z uporządkowaniem myśli podczas mówienia. Może się wydawać, że masz trudności z utrzymaniem tematu lub twoje myśli mogą być tak pomieszane, że ludzie cię nie rozumieją.
• Niezorganizowane lub nietypowe ruchy: Możesz poruszać się inaczej, niż oczekują tego ludzie wokół ciebie. Na przykład, możesz często obracać się bez wyraźnego powodu lub w ogóle się nie poruszać.
• Objawy negatywne: Objawy te dotyczą zmniejszenia lub utraty zdolności do wykonywania czynności zgodnie z oczekiwaniami. Na przykład, możesz przestać robić mimikę twarzy lub mówić płaskim głosem bez emocji. Objawy negatywne obejmują również brak motywacji, zwłaszcza gdy nie masz ochoty na kontakty towarzyskie lub robienie rzeczy, które zwykle lubisz.

Z powodu tych objawów możesz

• Czuć się podejrzliwy, paranoiczny lub przestraszony.
• Nie dbać o swoją higienę i wygląd.
• Doświadczać depresji, niepokoju i myśli samobójczych.
• Używać alkoholu, nikotyny, leków na receptę lub leków rekreacyjnych w celu złagodzenia objawów.

Co powoduje schizofrenię?

Nie ma jednej przyczyny schizofrenii. Eksperci uważają, że schizofrenia powstaje z różnych przyczyn. Trzy główne przyczyny obejmują:

Brak równowagi w sygnałach chemicznych wykorzystywanych przez mózg do komunikacji między komórkami.
Problemy z rozwojem mózgu przed urodzeniem.
Utrata połączeń między różnymi obszarami mózgu.

Jakie są czynniki ryzyka schizofrenii?

Chociaż nie ma potwierdzonych przyczyn schizofrenii, istnieją czynniki ryzyka rozwoju choroby:

• Środowisko: wiele czynników w otaczającym nas świecie może zwiększać ryzyko zachorowania na schizofrenię. Urodzenie się zimą nieznacznie zwiększa ryzyko zachorowania. Niektóre choroby wpływające na mózg, w tym infekcje i choroby autoimmunologiczne (gdy układ odpornościowy atakuje część ciała), również mogą zwiększać ryzyko. Długotrwały ekstremalny stres może również odgrywać rolę w jego wystąpieniu.
• Rozwój i okoliczności narodzin: to, jak rozwijałeś się przed urodzeniem, również odgrywa rolę w schizofrenii. Ryzyko zachorowania na schizofrenię wzrasta, jeśli matka w czasie ciąży cierpiała na cukrzycę ciążową, stan przedrzucawkowy, niedożywienie lub niedobór witaminy D. Ryzyko wzrasta również w przypadku niedowagi przy urodzeniu lub komplikacji podczas porodu (na przykład, jeśli urodziłeś się przez cesarskie cięcie w trybie nagłym).
• Rekreacyjne zażywanie narkotyków: schizofrenia jest związana z zażywaniem niektórych narkotyków rekreacyjnych, zwłaszcza w dużych ilościach i we wczesnym okresie życia. Związek między intensywnym używaniem marihuany (konopi indyjskich) w wieku nastoletnim jest jednym z najlepiej zbadanych. Eksperci nie są jednak pewni, czy używanie marihuany jest bezpośrednią przyczyną schizofrenii, czy jedynie czynnikiem przyczyniającym się do jej wystąpienia.

Czy schizofrenia ma podłoże genetyczne?

Eksperci nie znaleźli jednej konkretnej przyczyny schizofrenii, więc nie mogą z całą pewnością stwierdzić, czy schizofrenia jest spowodowana genetycznie. Jednakże, jeśli masz w rodzinie osoby cierpiące na schizofrenię - zwłaszcza rodzica lub rodzeństwo cierpiące na tę chorobę - masz znacznie większe ryzyko zachorowania na tę chorobę.

Diagnoza i badania w kierunku schizofrenii

Jak diagnozuje się schizofrenię?

Pracownik służby zdrowia może zdiagnozować schizofrenię lub pokrewne zaburzenie na podstawie kombinacji zadawanych pytań, opisywanych objawów lub obserwacji zachowań. Będzie on również zadawać pytania, aby wykluczyć inne możliwe przyczyny objawów. Następnie porównają wyniki z kryteriami niezbędnymi do postawienia diagnozy schizofrenii.

Objawy wpływają na zdolność do pracy lub relacje (przyjaźnie, romantyczne, zawodowe lub inne).

Jakie testy są wykonywane w celu zdiagnozowania tej choroby?

Nie ma testów diagnostycznych na schizofrenię. Jednak przed zdiagnozowaniem schizofrenii pracownicy służby zdrowia mogą przeprowadzić testy w celu wykluczenia innych chorób. Najbardziej prawdopodobne rodzaje testów obejmują:

• Badania obrazowe. Pracownicy służby zdrowia często korzystają z tomografii komputerowej (CT), rezonansu magnetycznego (MRI) i innych badań obrazowych w celu wykluczenia problemów takich jak udar, urazy mózgu, guzy i inne zmiany w strukturze mózgu.
• Badania krwi, moczu i płynu mózgowo-rdzeniowego. Badania te mają na celu wykrycie zmian chemicznych w płynach ustrojowych, które mogłyby wyjaśnić zmiany w zachowaniu. Mogą one wykluczyć zatrucie metalami ciężkimi lub inne przyczyny zatrucia, infekcje i inne.
• Badanie aktywności mózgu. Elektroencefalogram (EEG) wykrywa i rejestruje aktywność elektryczną w mózgu. Badanie to może pomóc wykluczyć choroby takie jak padaczka.

Postępowanie i leczenie schizofrenii

Czy schizofrenię można wyleczyć?

Schizofrenii nie można wyleczyć, ale często można ją leczyć. W niewielkim odsetku przypadków ludzie mogą zostać całkowicie wyleczeni ze schizofrenii. Nie jest to jednak lekarstwo, ponieważ nie ma sposobu, aby dowiedzieć się, kto powróci, a kto nie. Z tego powodu eksperci uważają, że osoby, które wyleczyły się z choroby, są „w remisji”.

Jak leczy się schizofrenię?

Leczenie schizofrenii zwykle obejmuje połączenie leków, terapii i technik samokontroli. Należą do nich na przykład

• Leki przeciwpsychotyczne. Leki te blokują sposób, w jaki mózg wykorzystuje pewne substancje chemiczne do komunikacji między komórkami.
• Inne leki. Lekarz może również przepisać inne leki na objawy, które występują obok lub z powodu objawów schizofrenii. Może on również przepisać leki, które pomogą zmniejszyć skutki uboczne leków przeciwpsychotycznych, takie jak drżenie.
• Psychoterapia. Metody terapii rozmową, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT), mogą pomóc w radzeniu sobie z chorobą i zarządzaniu nią. Długoterminowa terapia może również pomóc w radzeniu sobie z wtórnymi problemami towarzyszącymi schizofrenii, takimi jak lęk, depresja lub problemy z używaniem substancji psychoaktywnych.
• Terapia elektrowstrząsowa (ECT). Jeśli inne metody leczenia nie przynoszą rezultatów, lekarz może zalecić terapię elektrowstrząsową. Leczenie to polega na zastosowaniu prądu elektrycznego wstrzykiwanego w skórę głowy, który następnie stymuluje określone części mózgu. Stymulacja powoduje krótki napad drgawkowy, który może pomóc poprawić funkcjonowanie mózgu w przypadku ciężkiej depresji, pobudzenia i innych problemów. Jeśli pacjent zostanie poddany terapii EW, zostanie znieczulony. Podczas zabiegu pacjent będzie uśpiony i nie będzie odczuwał bólu.

Jak szybko po zabiegu poczuję się lepiej?

Lekarz może najlepiej poinformować pacjenta, jak długo potrwa, zanim leki i terapia zaczną działać, ponieważ różne leki potrzebują różnego czasu, aby wykazać swoje działanie. Lekarz może również poinformować o innych opcjach leczenia, które mogą pomóc, jeśli pierwsze leczenie nie zadziała.

Zapobieganie schizofrenii

Jak mogę zmniejszyć ryzyko lub zapobiec tej chorobie?

Ponieważ eksperci nadal nie wiedzą, dlaczego schizofrenia występuje, nie można jej zapobiec ani zmniejszyć ryzyka jej rozwoju.

Perspektywy/prognozy dotyczące schizofrenii

Czego mogę się spodziewać, jeśli cierpię na tę chorobę?

Schizofrenia jest chorobą, która bardzo różni się w zależności od osoby. Możesz mieć problemy z pracą, związkami i dbaniem o siebie. Jednak dzięki leczeniu możesz być w stanie pracować, dbać o siebie i utrzymywać satysfakcjonujące relacje.

Choroba ta często dotyka ludzi cyklicznie. Oznacza to, że mogą występować okresy zaostrzenia choroby i znacznego nasilenia objawów. Następnie mogą występować okresy, w których objawy poprawiają się, ale nie ustępują całkowicie.

Pomimo tego, jak poważny jest ten stan, leczenie umożliwia życie z nim i zminimalizowanie jego wpływu na życie.

Jakie są perspektywy tej choroby?

Schizofrenia sama w sobie nie jest chorobą śmiertelną. Jednak jej skutki mogą prowadzić do niebezpiecznych lub szkodliwych zachowań. U około jednej trzeciej osób cierpiących na schizofrenię objawy nasilają się z czasem. Może się tak zdarzyć, ponieważ objawy nie reagują na leczenie lub masz trudności z przestrzeganiem planów leczenia na tyle konsekwentnie, aby poradzić sobie z chorobą. Około 10% osób ze schizofrenią umiera w wyniku samobójstwa.

Inne osoby reagują na leczenie. Jednak nadal mają okresy, w których objawy powracają i nasilają się. Mogą również mieć utrzymujące się problemy, takie jak trudności z koncentracją lub myśleniem, z powodu wcześniejszych epizodów choroby.

Jak powinienem o siebie dbać?

Jeśli cierpisz na schizofrenię, powinieneś wykonać następujące czynności, które pomogą Ci dbać o siebie i radzić sobie z chorobą:

• Przyjmować leki zgodnie z zaleceniami. Jedną z najważniejszych rzeczy jest przyjmowanie leków. Jeśli cierpisz na schizofrenię, nie powinieneś przerywać przyjmowania leków bez konsultacji z lekarzem. Omów wszelkie obawy lub skutki uboczne ze swoim lekarzem, aby znaleźć lek, który będzie dobrze działał, a jednocześnie będzie miał minimalne lub żadne skutki uboczne.
• Zgłaszaj się do lekarza zgodnie z zaleceniami. Świadczeniodawca opieki zdrowotnej ustali harmonogram wizyt. Wizyty te są szczególnie ważne, aby pomóc w radzeniu sobie z chorobą.
• Nie ignoruj ani nie unikaj objawów. Wczesna diagnoza i opieka medyczna dają większe szanse na reakcję na leczenie i dobre wyniki.
• Unikaj spożywania alkoholu i rekreacyjnego zażywania narkotyków. Używanie alkoholu i narkotyków może pogorszyć objawy schizofrenii i prowadzić do innych problemów. Obejmuje to również przyjmowanie leków na receptę innych niż przepisane.
• Rozważ poszukiwanie wsparcia. Organizacje takie jak National Alliance on Mental Illness mogą zaoferować zasoby i informacje, które mogą pomóc.

Inne często zadawane pytania

Co mogę zrobić, jeśli ukochana osoba wykazuje objawy schizofrenii?

Jeśli zauważysz, że Twoja bliska osoba wykazuje objawy schizofrenii lub pokrewnej choroby, możesz spróbować jej pomóc, wykonując następujące kroki:

• Zapytaj, jak możesz pomóc. Słuchanie i oferowanie pomocy utrzymuje otwarte linie komunikacji i pomaga jej poczuć więź z innymi.
• Zachęć go do spotkania z kimś, kto może mu pomóc. Leczenie schizofrenii, a zwłaszcza przyjmowanie leków, może złagodzić objawy i pomóc danej osobie rozpoznać, co jest prawdziwe, a co nie.
• Nie oceniaj i nie kłóć się. Unikaj osądzania lub spierania się z nimi o to, co jest prawdziwe, a co nie, nawet jeśli masz na to dowody. Osoby doświadczające halucynacji lub urojeń zwykle nie reagują na dowody, ponieważ nie potrafią odróżnić tego, co jest prawdziwe, a co nie.
• Zachowaj spokój. Jeśli są zdenerwowani lub źli, nie podnoś głosu i staraj się zachować spokój i ciszę w otoczeniu.
• Należy również upewnić się, że nie czują się uwięzieni lub w inny sposób zagrożeni.
• Szukaj pomocy w nagłych wypadkach. Osoby cierpiące na schizofrenię są znacznie bardziej narażone na śmierć w wyniku samobójstwa.
• Jeśli mówią o myślach o skrzywdzeniu siebie lub innych, wezwij pomoc.

Wnioski

Schizofrenia może być przerażającą chorobą dla Ciebie i Twoich bliskich. Pomimo stereotypów, nie jest to stan, w którym jakakolwiek myśl o wyzdrowieniu lub szczęśliwym, satysfakcjonującym życiu jest niemożliwa. Jeśli uważasz, że masz objawy schizofrenii, ważne jest, aby jak najszybciej porozmawiać z lekarzem. Ich zadaniem jest udzielenie ci pomocy, a pracownicy służby zdrowia - zwłaszcza ci, którzy specjalizują się w chorobach psychicznych, takich jak schizofrenia - są przeszkoleni, aby pomóc ci nie czuć się osądzanym, zawstydzonym lub zażenowanym.

Jeśli zauważysz, że twoja ukochana osoba zmaga się z objawami psychozy lub schizofrenii, delikatnie i wspierająco zachęć ją do poszukiwania opieki. Wczesna diagnoza i leczenie mogą mieć duże znaczenie w pomaganiu ludziom w powrocie do zdrowia i radzeniu sobie z chorobą.

Treść:

• Objawy wstrząśnienia mózgu
• Przyczyny wstrząśnienia mózgu
• Czynniki ryzyka wstrząśnienia mózgu
• Powikłania wstrząśnienia mózgu
• Zapobieganie wstrząśnieniu mózgu
• Diagnoza wstrząśnienia mózgu
• Leczenie wstrząśnienia mózgu

Wstrząśnienie mózgu to łagodny uraz mózgu, który wpływa na jego funkcjonowanie. Skutki są często krótkotrwałe i mogą obejmować bóle głowy oraz problemy z koncentracją, pamięcią, równowagą, nastrojem i snem.

Wstrząśnienie mózgu jest zwykle spowodowane uderzeniem w głowę lub ciało, które wiąże się ze zmianą funkcji mózgu. Nie każdy, kto doświadcza uderzenia w ciało lub głowę, ma wstrząs mózgu.

Niektóre wstrząśnienia mózgu powodują utratę przytomności, ale większość nie.

Upadki są najczęstszą przyczyną wstrząśnienia mózgu. Wstrząśnienia mózgu są również powszechne u sportowców uprawiających sporty kontaktowe, takie jak futbol amerykański lub piłka nożna. Większość osób w pełni wraca do zdrowia po wstrząśnieniu mózgu.

Objawy wstrząśnienia mózgu

Objawy wstrząśnienia mózgu mogą być subtelne i mogą nie pojawić się od razu. Objawy mogą utrzymywać się przez kilka dni, tygodni lub nawet dłużej.

Typowe objawy łagodnego wstrząśnienia mózgu to ból głowy, dezorientacja i utrata pamięci, zwana amnezją. Amnezja zwykle wiąże się z zapomnieniem zdarzenia, które spowodowało wstrząs mózgu.

Fizyczne objawy wstrząśnienia mózgu mogą obejmować:

• Ból głowy.
• Dzwonienie w uszach.
• Nudności.
• Wymioty.
• Zmęczenie lub senność.
• Niewyraźne widzenie.

Inne objawy wstrząsu mózgu obejmują

• Dezorientacja lub uczucie mgły.
• Niepamięć związana ze zdarzeniem.
• Zawroty głowy lub „widzenie gwiazd”.

Świadek może zaobserwować te objawy u osoby ze wstrząśnieniem mózgu:

• Tymczasowa utrata przytomności, choć nie zawsze występuje.
• Niewyraźna mowa.
• Opóźnione odpowiedzi na pytania.
• Oszołomiony wygląd.
• Zapominanie, np. zadawanie w kółko tego samego pytania.

Niektóre objawy wstrząśnienia mózgu pojawiają się od razu. Czasami jednak objawy mogą pojawić się dopiero kilka dni po urazie, np.

• Problemy z koncentracją i pamięcią.
• Drażliwość i inne zmiany osobowości.
• Wrażliwość na światło i hałas.
• Trudności ze snem.
• Uczucie emocjonalności lub depresji.
• Zmiany smaku i zapachu.

Objawy u dzieci

Wstrząs mózgu może być trudny do rozpoznania u niemowląt i małych dzieci, ponieważ nie potrafią one opisać, jak się czują. Objawy wstrząśnienia mózgu mogą obejmować:

• Zdezorientowany wygląd.
• Brak apatii i łatwe męczenie się.
• Drażliwość i nerwowość.
• Utrata równowagi i chwiejny chód.
• Nadmierny płacz.
• Zmiana nawyków żywieniowych lub snu.
• Brak zainteresowania ulubionymi zabawkami.
• Wymioty.

Przyczyny wstrząśnienia mózgu

Uszkodzenie różnych obszarów mózgu w zależności od rodzaju urazu

Rodzaje urazów spowodowanych wstrząśnieniem mózgu

Podczas wstrząśnienia mózgu mózg przesuwa się do przodu i do tyłu względem wewnętrznych ścian czaszki. Ten silny ruch może być spowodowany ostrym uderzeniem w głowę, szyję lub górną część ciała. Może być również spowodowany nagłym przyspieszeniem lub zwolnieniem głowy. Może się to zdarzyć podczas wypadku samochodowego, upadku z roweru lub zderzenia z innym zawodnikiem podczas uprawiania sportu.

Ruchy te uszkadzają mózg i wpływają na jego funkcjonowanie, zwykle przez krótki czas. Czasami łagodny uraz mózgu może prowadzić do krwawienia w mózgu lub wokół niego, powodując długotrwałą senność, dezorientację, a czasem śmierć. Każdy, kto doznał urazu mózgu, powinien być monitorowany w ciągu następnych godzin i szukać pomocy w nagłych wypadkach, jeśli objawy się nasilą.

Czynniki ryzyka wstrząśnienia mózgu

Zdarzenia i czynniki, które mogą zwiększać ryzyko wstrząśnienia mózgu obejmują:

• Aktywności, które mogą prowadzić do upadków, szczególnie u małych dzieci i starszych dorosłych.
• Sporty wysokiego ryzyka, takie jak futbol amerykański, hokej, piłka nożna, rugby, boks lub inne sporty kontaktowe.
• Brak odpowiedniego sprzętu ochronnego i nadzoru podczas uprawiania sportów wysokiego ryzyka.
• Wypadki samochodowe.
• Wypadki z udziałem pieszych lub rowerzystów.
• Walka zbrojna.
• Przemoc fizyczna.
• Wcześniejszy wstrząs mózgu również zwiększa ryzyko kolejnego wstrząsu mózgu.

Powikłania wstrząśnienia mózgu

Możliwe powikłania wstrząśnienia mózgu obejmują:

• Pourazowe bóle głowy. Niektóre osoby doświadczają bólów głowy związanych ze wstrząśnieniem mózgu przez kilka dni lub tygodni po urazie mózgu.
• Pourazowe zawroty głowy. Niektóre osoby odczuwają zawroty głowy lub oszołomienie przez kilka dni lub tygodni po urazie mózgu.
• Utrzymujące się objawy pourazowe, znane również jako zespół pourazowy. Niewielka liczba osób może mieć wiele objawów, które utrzymują się dłużej niż oczekiwano. Długotrwałe objawy mogą obejmować bóle głowy, zawroty głowy i problemy z myśleniem. Jeśli objawy te utrzymują się przez ponad trzy miesiące, nazywane są uporczywymi objawami pourazowymi.
• Skutki wielokrotnych urazów mózgu. Naukowcy badają skutki powtarzających się urazów głowy, które nie powodują objawów, zwanych urazami poduderzeniowymi. Obecnie nie ma jednoznacznych dowodów na to, że te powtarzające się urazy mózgu wpływają na jego funkcjonowanie.
• Zespół drugiego uderzenia. Rzadko, wystąpienie drugiego wstrząśnienia mózgu przed ustąpieniem objawów pierwszego wstrząśnienia mózgu może skutkować szybkim obrzękiem mózgu. Może to prowadzić do śmierci. Ważne jest, aby sportowcy nigdy nie wracali do uprawiania sportu, gdy nadal doświadczają objawów wstrząśnienia mózgu.

Zapobieganie wstrząśnieniu mózgu

Poniższe wskazówki mogą pomóc w zapobieganiu lub minimalizowaniu ryzyka wstrząśnienia mózgu:

Noś sprzęt ochronny podczas uprawiania sportu i innych zajęć rekreacyjnych. Upewnij się, że sprzęt jest odpowiednio dopasowany, dobrze utrzymany i prawidłowo noszony. Przestrzegaj zasad gry i zachowuj się w sposób sportowy.

Pamiętaj o noszeniu kasku podczas jazdy na rowerze, motocyklu, snowboardzie lub innych aktywności, które mogą spowodować uraz głowy.

Zapinaj pasy bezpieczeństwa. Zapinanie pasów bezpieczeństwa może zapobiec poważnym obrażeniom, w tym urazom głowy w wypadku samochodowym.

Zabezpiecz swój dom. Dom powinien być dobrze oświetlony. Utrzymuj podłogi wolne od wszystkiego, co może spowodować potknięcie się i upadek. Upadki w domu są główną przyczyną urazów głowy.

Chroń swoje dzieci. Aby zmniejszyć ryzyko urazów głowy u dzieci, zablokuj klatki schodowe i zainstaluj osłony okienne.

Regularnie ćwicz. Ćwiczenia wzmacniają mięśnie nóg i poprawiają równowagę.

Edukuj innych na temat wstrząsów mózgu. Edukuj trenerów, sportowców, rodziców i inne osoby na temat wstrząsów mózgu, aby pomóc w szerzeniu świadomości. Trenerzy i rodzice mogą również pomóc w promowaniu dobrych zachowań sportowych.

Diagnoza wstrząśnienia mózgu

Podczas diagnozowania wstrząśnienia mózgu pracownik służby zdrowia oceni objawy i przejrzy historię medyczną. W celu zdiagnozowania wstrząśnienia mózgu mogą być potrzebne testy. Testy mogą obejmować badanie neurologiczne, testy poznawcze i badania obrazowe.

Badanie neurologiczne

Pracownik służby zdrowia zada szczegółowe pytania dotyczące urazu, a następnie przeprowadzi badanie neurologiczne. Ocena ta obejmuje sprawdzenie

• Wzrok.
• Słuchu.
• Siła i wrażliwość.
• Równowaga.
• Koordynację.
• Refleks.

Testy poznawcze

Pracownik służby zdrowia może przeprowadzić kilka testów w celu oceny umiejętności myślenia, zwanych również zdolnościami poznawczymi. Testy mogą oceniać kilka czynników, w tym:

• Pamięć.
• Koncentrację.
• Zdolność do przywoływania informacji.

Badania obrazowe

W przypadku niektórych osób, które doznały wstrząśnienia mózgu, może być zalecane wykonanie badania obrazowego mózgu. Skany obrazowe mogą być wykonywane u osób z objawami takimi jak silne bóle głowy, drgawki, powtarzające się wymioty lub objawy, które się nasilają. Skany obrazowe mogą określić, czy uraz spowodował krwawienie lub obrzęk czaszki.

Tomografia komputerowa (TK) głowy jest standardowym badaniem u dorosłych w celu oceny mózgu bezpośrednio po urazie. Tomografia komputerowa wykorzystuje serię promieni rentgenowskich w celu uzyskania przekrojowych obrazów czaszki i mózgu.

U dzieci z podejrzeniem wstrząśnienia mózgu tomografia komputerowa jest stosowana tylko wtedy, gdy spełnione są określone kryteria, takie jak rodzaj urazu lub objawy złamania czaszki. Powodem tego jest ograniczenie ekspozycji na promieniowanie u małych dzieci.

Rezonans magnetyczny (MRI) może być wykorzystywany do identyfikacji zmian w mózgu lub diagnozowania powikłań, które mogą wystąpić po wstrząśnieniu mózgu. Rezonans magnetyczny wykorzystuje silne magnesy i fale radiowe do tworzenia szczegółowych obrazów mózgu.

Obserwacja

Po zdiagnozowaniu wstrząśnienia mózgu Ty lub Twoje dziecko możecie wymagać hospitalizacji na noc w celu obserwacji.

Lekarz może też zlecić obserwację dziecka w domu. Poproś kogoś, aby został z Tobą i sprawdzał Cię przez co najmniej 24 godziny, aby upewnić się, że objawy się nie nasilają.

Leczenie wstrząśnienia mózgu

Istnieją kroki, które można podjąć, aby pomóc mózgowi wyleczyć się i przyspieszyć powrót do zdrowia.

Odpoczynek fizyczny i psychiczny

W ciągu pierwszych kilku dni po wstrząśnieniu mózgu względny odpoczynek pozwoli ci odzyskać siły. Pracownicy służby zdrowia zalecają odpoczynek fizyczny i psychiczny w tym okresie. Jednak całkowity odpoczynek, taki jak leżenie w ciemnym pokoju bez żadnych bodźców, nie pomaga w regeneracji i nie jest zalecany.

W ciągu pierwszych 48 godzin należy ograniczyć czynności wymagające dużej koncentracji, jeśli nasilają one objawy. Obejmuje to granie w gry wideo, oglądanie telewizji, wykonywanie zadań szkolnych, czytanie, pisanie SMS-ów lub korzystanie z komputera.

Nie wykonuj czynności fizycznych, które nasilają objawy. Może to obejmować ogólny wysiłek fizyczny, uprawianie sportu lub wykonywanie energicznych ruchów. Nie wykonuj tych czynności, dopóki nie przestaną one powodować objawów.

Po okresie względnego spokoju stopniowo zwiększaj codzienną aktywność, jeśli możesz ją tolerować bez wywoływania objawów. Aktywność fizyczną i umysłową można rozpocząć na poziomie, który nie spowoduje znacznego pogorszenia objawów.

Wykazano, że lekkie ćwiczenia i aktywność fizyczna, zgodnie z tolerancją, rozpoczynające się kilka dni po urazie, przyspieszają powrót do zdrowia. Aktywności mogą obejmować jazdę na rowerze stacjonarnym lub lekki jogging. Nie należy jednak wykonywać żadnych czynności, które narażają Cię na wysokie ryzyko kolejnego uderzenia głową, dopóki w pełni nie wyzdrowiejesz.

Lekarz może zalecić skrócenie dni spędzanych w szkole lub pracy. Konieczne może być robienie przerw w ciągu dnia lub zmodyfikowanie lub ograniczenie obowiązków szkolnych lub zadań zawodowych na czas powrotu do zdrowia.

Pracownik służby zdrowia może również zalecić różne terapie. Konieczna może być rehabilitacja objawów związanych z widzeniem, równowagą lub myśleniem i pamięcią.

Powrót do normalnej aktywności

W miarę poprawy objawów można stopniowo dodawać inne czynności wymagające myślenia. Możesz wykonywać więcej zadań szkolnych lub zawodowych lub wydłużyć czas spędzany w szkole lub pracy.

Pewna aktywność fizyczna może pomóc przyspieszyć regenerację mózgu. Pracownik służby zdrowia może zasugerować określone protokoły powrotu do aktywności fizycznej specyficzne dla danej dyscypliny sportowej. Zwykle obejmują one określone poziomy aktywności fizycznej, aby zapewnić bezpieczny powrót do aktywności. Nie należy wznawiać uprawiania sportów kontaktowych do czasu ustąpienia objawów i uzyskania zgody lekarza.

Uśmierzanie bólu

Bóle głowy mogą wystąpić w ciągu kilku dni lub tygodni po wstrząśnieniu mózgu. Aby poradzić sobie z bólem, należy zapytać pracownika służby zdrowia, czy można bezpiecznie przyjmować leki przeciwbólowe, takie jak acetaminofen (Tylenol, inne). Nie należy przyjmować innych leków przeciwbólowych, takich jak ibuprofen (Advil, Motrin IB, inne) i aspiryna. Leki te mogą zwiększać ryzyko krwawienia.

Treść:

• Objawy i oznaki kamicy nerkowej
• Przyczyny kamicy nerkowej
• Jak leczy się kamienie nerkowe
• Testowanie i diagnozowanie kamieni nerkowych
• Jak zapobiegać powstawaniu kamieni nerkowych
• Pokarmy, które mogą powodować kamicę nerkową
• Wnioski 

Kamienie nerkowe to stałe formacje kryształów. Mogą one tworzyć się w dowolnym miejscu układu moczowego, który składa się z nerek, moczowodów, pęcherza moczowego i cewki moczowej.

Kamienie nerkowe mogą być bolesnym problemem zdrowotnym. Przyczyny powstawania kamieni nerkowych różnią się w zależności od ich rodzaju.

Nie wszystkie kamienie nerkowe składają się z takich samych kryształów. Różne rodzaje kamieni nerkowych obejmują

Wapniowe

Kamienie wapniowe są najbardziej powszechne. Często składają się ze szczawianu wapnia, chociaż mogą również składać się z fosforanu wapnia lub maleinianu wapnia.

Spożywanie mniejszej ilości pokarmów bogatych w szczawiany może zmniejszyć ryzyko rozwoju tego typu kamieni. Pokarmy bogate w szczawiany obejmują

• chipsy ziemniaczane
• orzeszki ziemne
• czekolada
• szpinak

Jednakże, mimo że niektóre kamienie nerkowe są tworzone przez wapń, dostarczanie wystarczającej ilości wapnia w diecie może zapobiec tworzeniu się kamieni.

Kwas moczowy

Ten rodzaj kamieni nerkowych jest drugim najczęściej występującym. Mogą one występować u osób z dną moczanową, cukrzycą, otyłością i innymi rodzajami zespołu metabolicznego.

Ten rodzaj kamieni występuje, gdy mocz jest zbyt kwaśny. Dieta bogata w puryny może zwiększać kwasowość moczu. Puryny to bezbarwne substancje znajdujące się w białkach zwierzęcych, takich jak ryby, skorupiaki i mięso.

Struvit

Ten rodzaj kamieni występuje głównie u osób z infekcjami dróg moczowych (ZUM). Kamienie te mogą być duże i powodować niedrożność dróg moczowych.

Kamienie struwitowe są wynikiem infekcji nerek. Leczenie infekcji może zapobiec tworzeniu się kamieni struwitowych.

Cystyna

Około 1 na 7000 osób na świecie ma cystynowe kamienie nerkowe. Występują one zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet cierpiących na genetyczne zaburzenie cystynurii.

W tym typie kamieni cystyna - kwas występujący naturalnie w organizmie - wydostaje się z nerek do moczu.

Objawy i oznaki kamicy nerkowej

Kamienie nerkowe mogą powodować silny ból. Objawy kamicy nerkowej mogą nie pojawić się, dopóki kamień nie zacznie przemieszczać się przez moczowody. Ten silny ból nazywany jest kolką nerkową. Ból może występować po jednej stronie pleców lub brzucha.

U mężczyzn ból może promieniować do pachwiny. Ból w kolce nerkowej pojawia się i znika, ale może być intensywny. Osoby z kolką nerkową mają tendencję do bycia niespokojnymi.

Inne objawy kamicy nerkowej mogą obejmować

• krew w moczu (czerwony, różowy lub brązowy mocz)
• wymioty
• nudności
• odbarwiony lub śmierdzący mocz
• dreszcze
• gorączka
• częsta potrzeba oddawania moczu
• oddawanie niewielkich ilości moczu

W przypadku małych kamieni nerkowych może nie występować żaden ból ani objawy, ponieważ kamień przechodzi przez drogi moczowe.

Przyczyny powstawania kamieni nerkowych

Kamienie nerkowe występują najczęściej u osób w wieku od 20 do 50 lat.

Różne czynniki mogą zwiększać ryzyko rozwoju kamicy.

Pewną rolę odgrywa również płeć. Według National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases (NIDDK), kamienie nerkowe występują częściej u mężczyzn niż u kobiet.

Występowanie kamieni nerkowych w przeszłości może zwiększać ryzyko. Podobnie jak występowanie kamieni nerkowych w rodzinie.

Inne czynniki ryzyka obejmują

• odwodnienie
• otyłość
• dieta bogata w białko, sól lub glukozę
• nadczynność przytarczyc
• operacja ominięcia żołądka
• choroby zapalne jelit, które zwiększają wchłanianie wapnia
• stosowanie leków, takich jak leki moczopędne, triamteren, leki przeciwdrgawkowe i leki zobojętniające na bazie wapnia

Jak leczy się kamienie nerkowe

Leczenie jest dostosowane do rodzaju kamienia. Mocz może zostać przecedzony, a kamienie pobrane do oceny.

Picie od sześciu do ośmiu szklanek wody dziennie zwiększa przepływ moczu. Osoby odwodnione lub cierpiące na silne nudności i wymioty mogą wymagać dożylnego podawania płynów.

Inne opcje leczenia obejmują:

Leki

Uśmierzanie bólu może wymagać leków narkotycznych. Obecność infekcji wymaga leczenia antybiotykami.

Litotrypsja

Litotrypsja pozaustrojową falą uderzeniową wykorzystuje fale dźwiękowe do rozbijania dużych kamieni, dzięki czemu mogą one łatwiej przedostać się przez moczowody do pęcherza moczowego.

Procedura ta może być niewygodna i może wymagać lekkiego znieczulenia. Może powodować siniaki na brzuchu i plecach oraz krwawienie wokół nerek i okolicznych narządów.

Operacja tunelowa (nefrolitotomia przezskórna)

Chirurg usuwa kamienie przez małe nacięcie na plecach. Procedura ta może być konieczna, gdy

• kamień powoduje niedrożność i infekcję lub uszkadza nerkę
• kamień jest zbyt duży, aby go usunąć
• nie można poradzić sobie z bólem.

Ureteroskopia

Gdy kamień utknie w moczowodzie lub pęcherzu moczowym, lekarz może użyć narzędzia zwanego ureteroskopem, aby go usunąć.

Mały przewód z przymocowaną kamerą jest wprowadzany do cewki moczowej i przekazywany do pęcherza moczowego. Następnie lekarz używa małej klatki, aby złapać kamień i usunąć go. Kamień jest następnie wysyłany do laboratorium w celu analizy.

Leczenie bólu

Przejście kamienia nerkowego może powodować ból i dyskomfort.

Lekarz może zalecić przyjęcie dostępnego bez recepty środka przeciwbólowego, takiego jak paracetamol lub ibuprofen, aby złagodzić objawy.

W przypadku silnego bólu lekarz może również przepisać środek odurzający lub wstrzyknąć lek przeciwzapalny, taki jak ketorolak (Toradol).

Inne naturalne środki zaradcze, w tym gorąca kąpiel lub prysznic lub zastosowanie poduszki grzewczej na dotkniętym obszarze, mogą również zapewnić krótkotrwałe złagodzenie objawów.

Badania i diagnostyka kamieni nerkowych

Diagnoza kamicy nerkowej wymaga pełnej oceny historii medycznej i badania fizykalnego. Inne badania obejmują:

• badania krwi na obecność wapnia, fosforu, kwasu moczowego i elektrolitów
• azot mocznikowy we krwi (BUN) i kreatynina w celu oceny czynności nerek
• badanie moczu na obecność kryształów, bakterii, krwi i białych krwinek
• badanie wydalonych kamieni w celu określenia ich rodzaju.

Następujące badania mogą wykluczyć niedrożność:

• zdjęcie rentgenowskie jamy brzusznej
• pyelogram dożylny (IVP)
• pyelogram wsteczny
• USG nerek (badanie preferowane)
• rezonans magnetyczny jamy brzusznej i nerek

tomografia komputerowa jamy brzusznej

Barwnik kontrastowy stosowany w tomografii komputerowej i IVP może wpływać na czynność nerek. Nie stanowi to jednak problemu u osób z prawidłową czynnością nerek.

Istnieją leki, które w połączeniu z barwnikiem mogą zwiększać ryzyko uszkodzenia nerek. Należy upewnić się, że radiolog wie o wszystkich przyjmowanych lekach.

Wydalanie kamienia nerkowego

Wydalanie kamienia nerkowego to proces, który zwykle odbywa się stopniowo przez kilka tygodni.

Etapy

Poniżej wymieniono etapy przejścia kamienia nerkowego:

• Etap 1 Po uformowaniu się kamienia nerkowego możesz odczuwać skurcze, gdy nerki próbują wypchnąć kamień. Może to powodować silny ból pleców lub boku, który może pojawiać się i znikać falami.
• Etap 2. Na tym etapie kamień dostaje się do moczowodu, który jest przewodem łączącym nerki z pęcherzem moczowym. W zależności od wielkości kamienia, etap ten może również powodować uczucie bólu i silnego ucisku.
• Etap 3. Gdy kamień dotrze do pęcherza, większość bólu ustępuje. Możesz jednak odczuwać zwiększone ciśnienie w pęcherzu i potrzebę częstszego oddawania moczu. W niektórych przypadkach kamień może tymczasowo utknąć w cewce moczowej, co może zablokować przepływ moczu.
• Etap 4. Ostatni etap występuje, gdy kamień dostanie się do cewki moczowej. Na tym etapie trzeba mocno przeć, aby wydalić kamień nerkowy wraz z moczem przez otwór cewki moczowej.

Jak długo trwa wydalenie kamienia nerkowego?

Czas potrzebny do wydalenia kamienia nerkowego może się różnić w zależności od jego wielkości. Ogólnie rzecz biorąc, małe kamienie są w stanie wydalić mocz w ciągu 1-2 tygodni, często bez żadnego leczenia.

Z drugiej strony, większe kamienie mogą potrzebować 2-3 tygodni, aby przemieścić się przez nerki do pęcherza moczowego.

Kamienie, które nie przejdą samoistnie w ciągu 4 tygodni, zwykle wymagają leczenia.

Jak zapobiegać kamicy nerkowej

Kluczowym środkiem zapobiegawczym jest odpowiednie nawodnienie. Zaleca się picie wystarczającej ilości płynów, aby codziennie wydalać co najmniej 2,5 litra moczu. Zwiększenie ilości wydalanego moczu pomaga przepłukać nerki.

Wodę można zastąpić piwem imbirowym, napojem cytrynowo-limonkowym i sokiem owocowym, aby zwiększyć spożycie płynów. Jeśli kamienie są związane z niskim poziomem cytrynianów, soki cytrynianowe mogą pomóc w zapobieganiu tworzeniu się kamieni.

Umiarkowane spożycie pokarmów bogatych w szczawiany oraz ograniczenie spożycia soli i białka zwierzęcego może również zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamieni nerkowych.

Lekarz może przepisać leki zapobiegające tworzeniu się kamieni z wapnia i kwasu moczowego. Jeśli miałeś kamicę nerkową lub jesteś zagrożony jej wystąpieniem, porozmawiaj z lekarzem, aby omówić najlepsze metody zapobiegania.

Pokarmy, które mogą powodować kamicę nerkową

Oprócz picia większej ilości wody, modyfikacja diety może pomóc w zapobieganiu kamicy nerkowej.

Oto kilka produktów spożywczych, których spożycie należy ograniczyć lub których należy unikać:

• Wołowina
• Kurczak
• Wieprzowina
• mięsa organowe
• ryby
• skorupiaki
• jaja
• mleko
• ser
• jogurt
• przetworzone mięso
• fast food
• mrożone posiłki
• słone przekąski

Białka zwierzęce, takie jak mięso, drób, owoce morza i produkty mleczne mogą zwiększać poziom kwasu moczowego w moczu i zwiększać ryzyko wystąpienia kamieni nerkowych.

Wnioski

Chociaż kamienie nerkowe mogą być bolesnym i frustrującym problemem, istnieje kilka różnych opcji leczenia.

W rzeczywistości istnieje wiele leków i procedur, które mogą pomóc w radzeniu sobie z objawami i promowaniu przechodzenia kamieni nerkowych.

Ponadto, utrzymanie dobrego nawodnienia i zmiany w diecie mogą zapobiec tworzeniu się kamieni nerkowych na dłuższą metę.

Treść:

• Czym jest kiła?
• Objawy i przyczyny kiły
• Jakie są powikłania zdrowotne kiły?
• Jak diagnozuje się kiłę?
• Leczenie kiły
• Jak powinienem o siebie dbać?
• Inne często zadawane pytania 

Kiła jest infekcją przenoszoną drogą płciową, którą można leczyć farmakologicznie. Bez leczenia kiła powoduje poważne problemy zdrowotne. Może trwale uszkodzić serce, mózg, mięśnie, kości i oczy. Aby zmniejszyć ryzyko zakażenia, zawsze używaj prezerwatywy podczas uprawiania seksu.

Kiła jest infekcją przenoszoną drogą płciową, która powoduje owrzodzenia i wysypkę skórną. Bez leczenia może zagrażać życiu.

Czym jest kiła?

Kiła to zakażenie przenoszone drogą płciową, które rozprzestrzenia się podczas seksu pochwowego, analnego lub oralnego z osobą zakażoną. Jest ona wywoływana przez bakterię. Kiła jest leczona antybiotykami. Nieleczona kiła może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, w tym ślepoty i uszkodzenia mózgu, serca, oczu i układu nerwowego.

Jakie są etapy kiły?

Kiła może przechodzić przez cztery różne etapy. Infekcja powoduje różne objawy na każdym etapie. Na pierwszym i drugim etapie ludzie są bardzo zaraźliwi i mogą łatwo przenosić infekcję na swoich partnerów seksualnych. Stadia kiły to: kiła pierwotna, wtórna, utajona i późna (trzeciorzędowa).

Kiła pierwotna: Pierwszy etap występuje od dwóch do 12 tygodni po kontakcie z osobą zarażoną kiłą. Na tym etapie na narządach płciowych lub w jamie ustnej tworzy się gładkie, twarde owrzodzenie zwane wrzodem. Wrzód jest niewielki i zazwyczaj bezbolesny, więc możesz nawet o nim nie wiedzieć. Owrzodzenie zniknie samoistnie w ciągu kilku tygodni lub miesięcy. Nie oznacza to jednak, że nie masz już kiły. Jeśli nie poddasz się leczeniu farmakologicznemu, infekcja przejdzie w drugi etap. Na tym etapie możesz zarazić się kiłą poprzez seks pochwowy, analny lub oralny.

Kiła wtórna: Około jednego do sześciu miesięcy po ustąpieniu rany kiłowej pojawia się gruba, wyboista wysypka kiłowa. Wysypka może obejmować całe ciało, w tym dłonie i podeszwy stóp (spód stóp). Wysypka zazwyczaj nie swędzi. Mogą również wystąpić objawy takie jak

• Gorączka.
• Zmęczenie.
• Guzki przypominające brodawki.
• Bóle mięśni.
• Utrata masy ciała
• Ból głowy.
• Wypadanie włosów.
• Obrzęk węzłów chłonnych.

Na tym etapie można zarazić się kiłą podczas seksu pochwowego, analnego lub oralnego. Objawy te mogą pojawiać się i znikać przez miesiące lub lata. To, że wysypka kiłowa zniknęła lub nie występują żadne z tych objawów, nie oznacza, że infekcja już nie występuje. Nadal konieczne jest leczenie farmakologiczne. Bez leczenia infekcja przejdzie w fazę utajoną.

Kiła utajona: Jeśli nie zostanie podjęte leczenie podczas pierwszych dwóch etapów, infekcja przejdzie w fazę utajoną. Na tym etapie nie występują żadne zewnętrzne oznaki ani objawy kiły. Niektóre osoby od czasu do czasu doświadczają łagodnych zaostrzeń. Na tym etapie infekcja może uszkodzić serce, kości, nerwy i narządy. Etap ten może trwać do 20 lat. W fazie utajonej rzadko dochodzi do przeniesienia kiły na partnerów seksualnych. Bez leczenia infekcja przechodzi w stadium późne.

Kiła późna (trzeciorzędowa): U wielu osób objawy nie wykraczają poza stadium utajone, ponieważ infekcja leczy się samoistnie lub objawy są zbyt łagodne, aby je zauważyć. Około 20% osób przechodzi w późne stadium kiły, które powoduje szereg poważnych problemów zdrowotnych. Problemy te pojawiają się powoli i obejmują

• Uszkodzenie mózgu, demencję i poznawcze problemy zdrowotne.
• Choroby serca.
• Zaburzenia ruchowe i problemy z mięśniami.
• Uszkodzenie nerwów.
• Drgawki.
• Problemy ze wzrokiem, w tym ślepota.

Co to jest kiła wrodzona?

Kiła wrodzona występuje, gdy osoba ciężarna przenosi zakażenie na płód podczas ciąży. Kiła powoduje poważne problemy zdrowotne (w tym śmierć) u niemowląt i małych dzieci. Podczas jednej z pierwszych wizyt prenatalnych lekarz prowadzący ciążę powinien wykonać badania przesiewowe w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową. Jeśli masz kiłę, ważne jest, abyś natychmiast poddała się leczeniu.

Kto może zarazić się kiłą?

Każdy, kto jest aktywny seksualnie, może zarazić się kiłą, ale ryzyko jest wyższe, jeśli

• uprawiasz seks bez zabezpieczenia, zwłaszcza jeśli masz więcej niż jednego partnera.
• Jesteś mężczyzną uprawiającym seks z mężczyznami (MSM).
• Jesteś nosicielem wirusa HIV.
• Uprawiałeś seks z osobą, która uzyskała pozytywny wynik testu na kiłę.
• Uzyskałeś pozytywny wynik testu na inną chorobę przenoszoną drogą płciową, taką jak chlamydia, rzeżączka lub opryszczka.

Objawy i przyczyny kiły

Jakie są objawy kiły?

Objawy kiły różnią się w zależności od stadium zakażenia. Jesteś najbardziej zaraźliwy we wczesnych stadiach, kiedy najprawdopodobniej zauważysz objawy. W pierwszym etapie na narządach płciowych pojawi się jedno lub więcej owrzodzeń. Możesz ich nie zauważyć lub możesz pomylić je z pryszczem lub inną zmianą skórną.

W drugim etapie może pojawić się wysypka i objawy grypopodobne, takie jak zmęczenie, gorączka, ból gardła i mięśni.

Po drugim etapie objawy kiły są ukryte (stadium utajone). Brak objawów nie oznacza, że infekcja zniknęła. Jedyną rzeczą, która wyleczy infekcję i zapobiegnie jej dalszemu rozwojowi, jest leczenie farmakologiczne.

Jak wygląda kiła?

W pierwszym stadium kiły na genitaliach, w ustach lub na wargach tworzy się mała, gładka ranka. Może przypominać pryszcz i być tak mała i nieszkodliwa, że nawet jej nie zauważysz. Rana ta zniknie samoistnie po około sześciu tygodniach.

W drugim stadium kiły pojawia się gruba, czerwona lub brązowa wysypka. Zaczyna się w jednym miejscu, ale ostatecznie obejmuje całe ciało - w tym spód stóp i dłonie. Mogą pojawić się wysypki i/lub owrzodzenia w jamie ustnej, pochwie lub odbycie.

Gdzie można zarazić się kiłą?

Kiła atakuje całe ciało. Jednak pierwszą oznaką kiły jest owrzodzenie. Powstaje ona w miejscu, w którym bakterie weszły w kontakt ze skórą podczas seksu. Następujące obszary są miejscami, w których najprawdopodobniej znajduje się wrzód kiłowy (chancre):

U kobiet:

• Na sromie (zewnętrznych narządach płciowych).
• W pochwie lub wokół niej.
• Wokół lub wewnątrz odbytu.
• Na wargach lub w jamie ustnej.

U mężczyzn:

• Na penisie lub mosznie.
• Pod napletkiem penisa.
• Wokół odbytu lub wewnątrz odbytu.
• Na wargach lub w jamie ustnej.

Co powoduje kiłę?

Kiła jest wywoływana przez bakterię Treponema pallidum. Zakażona osoba rozprzestrzenia bakterię poprzez seks pochwowy, analny lub oralny. Bakteria może dostać się do organizmu przez odbyt, pochwę, penisa, usta lub uszkodzoną skórę. Bakteria rozprzestrzenia się dalej po całym organizmie, co może ostatecznie uszkodzić niektóre narządy.

Jak rozprzestrzenia się kiła?

Kiła jest zaraźliwa, szczególnie w stadium pierwotnym i wtórnym, gdy pojawiają się owrzodzenia, wrzody lub wysypka. Kiła jest zwykle przenoszona z osoby na osobę podczas kontaktu seksualnego, nawet jeśli nie doszło do penetracji lub wytrysku. Można się nią jednak zarazić, dotykając dowolną częścią ciała owrzodzeń lub wysypki osoby chorej na kiłę.

Jeśli masz kiłę i masz kontakt seksualny, możesz zarazić swojego partnera. Jeśli jesteś w ciąży i masz kiłę, możesz przekazać ją płodowi. Kiłą nie można się jednak zarazić poprzez dotykanie przedmiotów takich jak deski klozetowe, sztućce czy klamki. Wynika to z faktu, że bakterie wywołujące kiłę nie mogą przetrwać na przedmiotach.

Jak długo jestem zakaźny?

Nawet jeśli nie masz zewnętrznych objawów kiły (takich jak ból lub wysypka), infekcja pozostaje w organizmie, dopóki nie weźmiesz antybiotyków. Jeśli masz kiłę i nie jesteś leczony, jesteś zaraźliwy, niezależnie od tego, czy odczuwasz ból, czy nie. Jeśli masz objawy zakażenia lub podejrzewasz, że byłeś narażony na zakażenie, natychmiast skontaktuj się z lekarzem i poproś o leczenie.

Czy kiłą można zarazić się przez pocałunek?

Tak. Chociaż rzadko zdarza się, aby zarazić się kiłą poprzez pocałunek, można się nią zarazić poprzez bezpośredni kontakt z raną kiłową. Oznacza to, że całując się z bólem partnera, narażasz się na ryzyko zakażenia. Kiłą można zarazić się również przez uszkodzoną skórę. Dlatego ważne jest, aby poddać się leczeniu, jeśli podejrzewasz u siebie kiłę lub byłeś na nią narażony.

Czy kiła może powodować problemy podczas ciąży?

Tak. Jeśli masz kiłę i nie jesteś leczona, możesz przekazać infekcję swojemu dziecku. Nawet 40% dzieci urodzonych przez osoby z nieleczoną kiłą umiera z powodu infekcji. Najczęściej infekcja jest przenoszona na płód podczas ciąży. Może to jednak nastąpić również podczas porodu, jeśli dziecko ma bezpośredni kontakt z raną kiłową w pochwie. Jeśli dziecko urodzi się z kiłą, nazywa się to kiłą wrodzoną.

Kiła w czasie ciąży może również powodować

• Poronienie.
• Przedwczesny poród.
• Niską wagę urodzeniową (waga urodzeniowa poniżej 5 funtów, 8 uncji).
• Problemy z pępowiną.
• Urodzenie martwego dziecka.
• Śmierć w ciągu pierwszych 28 dni życia. Nastąpi to tylko w przypadku braku leczenia kiły.

Te potencjalne powikłania są powodem, dla którego tak ważne jest uczęszczanie na wizyty prenatalne i poddawanie się testom na choroby przenoszone drogą płciową. Leczenie przed 26. tygodniem ciąży przynosi najlepsze rezultaty.

Jakie są powikłania zdrowotne kiły?

Jeśli nie poddasz się leczeniu, a kiła rozwinie się do końcowego stadium infekcji, istnieje ryzyko wystąpienia zagrażających życiu powikłań. Uszkodzenia ciała pogarszają się, im dłużej chorujesz na kiłę. Dlatego tak ważne jest natychmiastowe rozpoczęcie leczenia. Nieleczona kiła może powodować ślepotę i paraliż oraz prowadzić do problemów z sercem, mózgiem, rdzeniem kręgowym i innymi narządami.

Jak diagnozuje się kiłę?

Lekarz zapyta Cię o Twoją historię seksualną, w tym o to, czy uprawiasz bezpieczny seks. Ważne jest, aby być szczerym podczas tego wywiadu. Lekarz pomoże ocenić ryzyko i zaleci testy na inne choroby przenoszone drogą płciową.

W przypadku badania na kiłę lekarz zbada Cię i pobierze próbkę krwi w celu wykrycia oznak zakażenia. Lekarz może pobrać płyn lub niewielki fragment skóry z rany kiłowej i obejrzeć go pod mikroskopem. Jedynym sposobem, aby dowiedzieć się na pewno, czy masz kiłę, jest wizyta u lekarza i wykonanie testu laboratoryjnego.

Leczenie kiły

Jak leczy się kiłę?

Lekarz leczy kiłę za pomocą antybiotyków. Antybiotyki to rodzaj leków, które leczą infekcje bakteryjne. Penicylina jest najczęściej stosowanym lekiem na kiłę. Ilość potrzebnych leków i czas ich przyjmowania zależy od stadium kiły i objawów.

Należy zakończyć przyjmowanie wszystkich antybiotyków, nawet jeśli ból lub wysypka ustąpią. Ważne jest, aby skontaktować się ze wszystkimi osobami, z którymi uprawiałeś seks w ciągu ostatnich dwóch lat i powiedzieć im, że powinny się przebadać.

Po wyleczeniu kiły lekarz przeprowadzi badanie krwi, aby upewnić się, że infekcja ustąpiła. Kiłą można zarazić się ponownie po wyleczeniu, dlatego należy uprawiać bezpieczny seks i regularnie poddawać się badaniom, jeśli istnieje zwiększone ryzyko zachorowania na kiłę.

Czy kiłę można w 100% wyleczyć?

Tak, lekarz może leczyć kiłę antybiotykami. Antybiotyki wyleczą infekcję, ale nie ma sposobu na naprawę narządów uszkodzonych przez kiłę.

Jak mogę zmniejszyć ryzyko zachorowania na kiłę?

Jedynym sposobem zapobiegania kile (i innym chorobom przenoszonym drogą płciową) jest powstrzymanie się od seksu. Jeśli jesteś aktywny seksualnie, możesz zmniejszyć ryzyko zarażenia się kiłą, zawsze używając prezerwatywy lub wkładki higienicznej podczas seksu. Ważne jest, aby używać prezerwatywy prawidłowo, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo zakażenia.

Zapytaj swoich partnerów seksualnych o ich historię medyczną i o to, czy zostali przebadani pod kątem chorób przenoszonych drogą płciową. Jeśli twój partner ma kiłę, może cię ponownie zarazić. Ważne jest, aby oni również poddali się leczeniu.

Jak powinienem dbać o siebie?

Kiła i inne infekcje przenoszone drogą płciową (STI) powodują poważne problemy zdrowotne. Wymagają one natychmiastowej opieki medycznej ze strony pracownika służby zdrowia. W przypadku zdiagnozowania choroby ważne jest, aby zakończyć leczenie, aby nie rozprzestrzeniać infekcji dalej. Inne rzeczy, które należy zrobić to

• Skontaktować się ze wszystkimi osobami, z którymi miałeś kontakt seksualny i poinformować je o tym, aby one również mogły poddać się leczeniu.
• Uprawiać bezpieczny seks, używając prezerwatywy lub koferdamu.
• Regularne poddawanie się testom na obecność kiły i innych chorób przenoszonych drogą płciową.
• Zminimalizuj liczbę partnerów seksualnych.
• Nie bój się pytać nowych partnerów o ich historię seksualną.

Inne często zadawane pytania

Czy kiła jest chorobą przenoszoną drogą płciową czy infekcją przenoszoną drogą płciową?

Nie ma prawdziwej różnicy między chorobą przenoszoną drogą płciową a infekcją przenoszoną drogą płciową. Obie odnoszą się do schorzeń, które mogą być przenoszone z osoby na osobę poprzez seks bez zabezpieczenia. Jednak termin „STI” jest bardziej precyzyjny i ma mniej historycznego i politycznego bagażu związanego z nim niż „STD”.

Uwaga

Kiła jest uleczalną chorobą przenoszoną drogą płciową. Ważne jest, aby poddać się badaniu, aby móc otrzymać leczenie we wczesnych stadiach infekcji. Nieleczona kiła może prowadzić do długotrwałych problemów zdrowotnych. Należy przeprowadzić otwartą i szczerą rozmowę z lekarzem na temat swojej historii seksualnej. Lekarz może pomóc w ocenie ryzyka, podjęciu środków ostrożności i opracowaniu planu zachowania zdrowia.

Treść:

• Co to jest bielactwo?
• Objawy i przyczyny bielactwa nabytego
• Czy bielactwo powoduje powikłania?
• Diagnoza i testy na bielactwo
• Postępowanie i leczenie bielactwa
• Jak mogę zapobiegać bielactwu?
• Perspektywy/rokownia bielactwa nabytego
• Inne często zadawane pytania
• Wnioski

Bielactwo powoduje, że skóra traci kolor lub pigmentację. Na skórze pojawiają się gładkie, białe lub blade obszary zwane plamkami lub plamami. Zwykle zaczyna się na dłoniach, przedramionach, stopach i twarzy. Na całym świecie około 1% populacji cierpi na bielactwo. Leczenie nie jest konieczne, ale jest dostępne, jeśli nie podobają Ci się zmiany w odcieniu skóry.

Co to jest bielactwo?

Bielactwo to choroba skóry, która powoduje utratę koloru lub pigmentu skóry. Powoduje to, że skóra wygląda jaśniej niż jej naturalny odcień lub jest biała. Obszary skóry, które tracą pigment, nazywane są plamkami, jeśli mają mniej niż 1 centymetr szerokości, lub plamami, jeśli są większe niż 1 centymetr. Jeśli bielactwo występuje na części ciała, na której znajdują się włosy, mogą one stać się białe lub srebrne.

Stan ten występuje, gdy układ odpornościowy organizmu niszczy melanocyty. Melanocyty to komórki skóry, które produkują melaninę, substancję chemiczną nadającą skórze kolor lub pigmentację.

Kogo dotyczy bielactwo nabyte?

Bielactwo dotyka w równym stopniu wszystkie rasy i płcie. Jest bardziej zauważalne u osób o ciemniejszym odcieniu skóry. Chociaż bielactwo może rozwinąć się u każdego w każdym wieku, plamki lub plamy zwykle stają się widoczne przed 30 rokiem życia.

Ryzyko wystąpienia bielactwa nabytego może być wyższe u osób cierpiących na niektóre choroby autoimmunologiczne, takie jak

• Choroba Addisona.
• Niedokrwistość.
• Cukrzyca (typu 1).
• Toczeń.
• Łuszczyca.
• Reumatoidalne zapalenie stawów.
• Choroby tarczycy.

Jak często występuje bielactwo?

Bielactwo występuje u ponad 1% populacji na całym świecie.

Jak zaczyna się i postępuje bielactwo?

Bielactwo zwykle zaczyna się od kilku małych białych plamek, które mogą stopniowo rozprzestrzeniać się po całym ciele. Bielactwo zwykle zaczyna się na dłoniach, przedramionach, stopach i twarzy, ale może rozwinąć się na dowolnej części ciała, w tym na błonach śluzowych (wilgotna wyściółka jamy ustnej, nosa, narządów płciowych i odbytu), oczach i uszach wewnętrznych.

Czasami większe plamy powiększają się i rozprzestrzeniają, ale zwykle pozostają w tym samym miejscu przez lata. Lokalizacja mniejszych plam przesuwa się i zmienia w czasie, ponieważ niektóre obszary skóry tracą i odzyskują pigment.

Ilość skóry dotkniętej bielactwem jest różna u każdej osoby, u której zdiagnozowano bielactwo. Niektóre osoby doświadczają tylko kilku odbarwionych obszarów, podczas gdy inne doświadczają rozległej utraty koloru skóry.

Jakie są rodzaje bielactwa nabytego?

Rodzaje bielactwa obejmują:

• Uogólnione: Jest to najczęstszy typ bielactwa, który powoduje pojawienie się plam na różnych obszarach ciała.
• Segmentowe: Ten typ dotyka tylko jednej strony ciała lub jednego obszaru, takiego jak dłonie lub twarz.
• Śluzówkowe: Bielactwo śluzówkowe dotyka błon śluzowych jamy ustnej i/lub narządów płciowych.
• Ogniskowe: Bielactwo ogniskowe to rzadki typ, w którym plamki rozwijają się na niewielkim obszarze i nie rozszerzają się w określony sposób przez okres od jednego do dwóch lat.
• Trichome: Ten typ powoduje pojawienie się plamki z białym lub bezbarwnym środkiem, następnie obszarem jaśniejszej pigmentacji i obszarem naturalnego odcienia skóry.
• Universal: Jeśli na skórze pojawi się gruźlica, możliwe jest wystąpienie tak zwanego bielactwa: Ten rzadki rodzaj bielactwa powoduje, że ponad 80% skóry nie ma pigmentu.

Objawy i przyczyny bielactwa nabytego

Jakie są objawy bielactwa nabytego?

Oznaki i objawy bielactwa obejmują:

• Plamy na skórze lub błonach śluzowych, które tracą kolor. Mogą one wydawać się białe lub jaśniejsze niż naturalny odcień skóry.
• Plamki włosów na ciele stają się srebrne, szare lub białe.

Objawy mogą być łagodne i dotyczyć tylko niewielkiego obszaru ciała lub poważne i dotyczyć dużego obszaru skóry. Niektóre osoby z bielactwem odczuwają swędzenie skóry nawet przed rozpoczęciem depigmentacji.

Gdzie mogę mieć objawy bielactwa?

Objawy bielactwa mogą pojawić się w dowolnym miejscu na skórze ciała. Najczęstsze miejsca, w których mogą wystąpić objawy bielactwa to

• Stopach.
• Dłonie.
• Twarz.
• Błony śluzowe (wnętrze ust, warg i nosa).
• Narządy płciowe (penis).

Co powoduje bielactwo nabyte?

Brak pigmentu w skórze (melaniny) powoduje bielactwo. Przyczyna tego zjawiska nie jest znana. Badania sugerują, że bielactwo może być konsekwencją:

• Choroba autoimmunologiczna: układ odpornościowy myli zdrowe komórki (melanocyty) z obcymi najeźdźcami, takimi jak bakterie, które mogą uszkodzić organizm. Powoduje to nadmierną reakcję układu odpornościowego i wytwarzanie przeciwciał, które niszczą melanocyty.
• Zmiany genetyczne: mutacja genetyczna lub zmiana w DNA organizmu może wpływać na funkcjonowanie melanocytów. Istnieje ponad 30 genów, które mogą zwiększać ryzyko rozwoju bielactwa.
• Stres: Ilość pigmentu wytwarzanego przez komórki melanocytów może ulec zmianie, jeśli doświadczasz częstego stresu emocjonalnego lub fizycznego stresu na ciele, zwłaszcza po urazie.
• Czynniki środowiskowe: Czynniki takie jak promieniowanie ultrafioletowe i ekspozycja na toksyczne chemikalia mogą wpływać na funkcjonowanie komórek melanocytów.

Czy bielactwo ma podłoże genetyczne?

Chociaż trwają badania, aby dowiedzieć się więcej o przyczynach bielactwa nabytego, badania sugerują, że około 30% przypadków bielactwa nabytego ma podłoże genetyczne. Oznacza to, że choroba jest dziedziczna, a bielactwo można odziedziczyć po biologicznej rodzinie. Kilka możliwych mutacji genetycznych wpływa na funkcjonowanie komórek melanocytów. Jeśli mutacja genetyczna dotyczy komórek, które dostarczają skórze pigmentu, wystąpią objawy bielactwa.

Czy bielactwo jest bolesne?

Nie, bielactwo nie jest bolesne. Jednak na jaśniejszych obszarach skóry dotkniętych bielactwem mogą wystąpić bolesne oparzenia słoneczne. Ważne jest, aby chronić się przed słońcem, podejmując środki ostrożności, takie jak stosowanie kremów z filtrem przeciwsłonecznym, przebywanie poza słońcem w godzinach, gdy jest ono najsilniejsze i noszenie odzieży ochronnej.

Czy bielactwo powoduje powikłania?

Chociaż bielactwo jest głównie chorobą kosmetyczną, może powodować:

• Wrażliwą skórę: w plamkach i plamkach brakuje melanocytów, więc skóra może być bardziej wrażliwa na światło słoneczne niż reszta skóry. Może to powodować szybkie opalanie zamiast opalenizny.
• Nieprawidłowości oka: osoby z bielactwem mogą mieć pewne nieprawidłowości w siatkówce (wewnętrzna warstwa oka, która zawiera komórki wrażliwe na światło) i pewne zmiany koloru tęczówki (kolorowa część oka). W niektórych przypadkach występuje stan zapalny siatkówki lub tęczówki, ale zwykle nie ma to wpływu na widzenie.
• Predyspozycje do chorób autoimmunologicznych: osoby z bielactwem mogą być bardziej narażone na inne choroby autoimmunologiczne, które wpływają na funkcjonowanie układu odpornościowego ich organizmu. Typowe choroby autoimmunologiczne obejmują niedoczynność tarczycy, cukrzycę i anemię.
• Problemy emocjonalne: osoby z bielactwem mogą czuć się zakłopotane wyglądem swojej skóry. Niektóre osoby, u których zdiagnozowano bielactwo, mają niską samoocenę. Może to powodować niepokój lub depresję i sprawiać, że ktoś będzie chciał się izolować lub unikać sytuacji społecznych. Jeśli tak się stanie, należy porozmawiać z lekarzem, specjalistą ds. zdrowia psychicznego lub rodziną i przyjaciółmi.

Diagnoza i badania w kierunku bielactwa nabytego

Jak diagnozuje się bielactwo?

Badanie wzrokowe przeprowadzone przez pracownika służby zdrowia zwykle prowadzi do dokładnej diagnozy bielactwa nabytego. Lekarz może użyć lampy Wooda do zbadania skóry. Lampa ta wykorzystuje światło ultrafioletowe (UV), które świeci na skórę, aby pomóc lekarzowi odróżnić bielactwo od innych chorób skóry. Ponadto lekarz może zadać pytania dotyczące historii medycznej i historii rodziny.

Jakie inne choroby przypominają bielactwo?

Istnieją inne choroby, które powodują zmianę lub utratę pigmentacji skóry, w tym

• Leukodermia chemiczna: Narażenie na niektóre chemikalia przemysłowe powoduje uszkodzenie komórek skóry, co skutkuje liniowymi lub plamistymi białymi obszarami skóry.
• Grzybica versicolor: Ta infekcja drożdżakowa może powodować powstawanie ciemnych plam na jasnej skórze lub jasnych plam na ciemniejszej skórze.
• Albinizm: Ta choroba genetyczna oznacza, że masz niższy poziom melaniny w skórze, włosach i/lub oczach.
• Pityriasis alba: Stan ten zaczyna się od czerwonych i łuszczących się obszarów skóry, które przechodzą w łuszczące się jaśniejsze plamy skóry.

Postępowanie i leczenie bielactwa nabytego

Jak leczy się bielactwo nabyte?

Leczenie bielactwa nie jest konieczne, ponieważ choroba ta nie jest szkodliwa dla organizmu i ma jedynie charakter kosmetyczny. Jeśli masz rozległe bielactwo lub objawy fizyczne wpływają na Twoje samopoczucie emocjonalne, Twój lekarz może pomóc Ci znaleźć opcję leczenia w celu uzyskania jednolitego odcienia skóry poprzez przywrócenie koloru (repigmentacja) lub usunięcie pozostałego koloru (depigmentacja) skóry. Typowe metody leczenia bielactwa obejmują

• Leki.
• Terapia światłem.
• Terapia depigmentacyjna.
• Chirurgia.
• Poradnictwo.

Leki

Nie ma konkretnego lekarstwa na bielactwo, ale istnieją pewne leki, które mogą spowolnić tempo utraty pigmentacji, pomóc melanocytom odrosnąć lub przywrócić kolor skórze. Leki stosowane w leczeniu bielactwa mogą obejmować:

• Kortykosteroidy.
• Miejscowe inhibitory kinazy Janus (ruksolitynib).
• Inhibitory kalcyneuryny.

Terapia światłem

Terapia światłem lub fototerapia to leczenie, które pomaga przywrócić kolor skóry. Lekarz przez krótki czas będzie stosował naświetlanie skóry lampami, lampami ultrafioletowymi B (UVB) lub laserami medycznymi. Rezultaty mogą pojawić się dopiero po kilku sesjach terapii światłem.

Duże obszary skóry z bielactwem są leczone kombinacją doustnych leków psoralenowych i światła ultrafioletowego A (PUVA). Zabieg ten jest skuteczny u osób z bielactwem na głowie, szyi, tułowiu, ramionach i nogach.

Leczenie depigmentacyjne

Terapia depigmentacyjna usuwa kolor naturalnego odcienia skóry, aby dopasować ją do obszarów skóry dotkniętych bielactwem. Terapia depigmentacyjna wykorzystuje lek monobenzon. Lek ten można nakładać na zabarwione obszary skóry. Spowoduje to zmianę koloru skóry na biały, aby dopasować ją do obszarów skóry dotkniętych bielactwem.

Chirurgia

Chirurgia jest opcją leczenia dla osób, u których zdiagnozowano bielactwo nabyte. Leczenie chirurgiczne może obejmować

• Przeszczepy skóry: skóra jest pobierana z jednej części ciała i używana do pokrycia innej części. Możliwe powikłania obejmują blizny, infekcje lub brak repigmentacji. Procedura ta może być również nazywana mini przeszczepem.
• Przeszczep pęcherza: W przypadku przeszczepu pęcherza na skórze tworzony jest pęcherz, a następnie lekarz usuwa górną część pęcherza, aby przymocować go do obszaru skóry dotkniętego bielactwem.

Lekarz może nie zalecić zabiegu, jeśli

• masz szybko rozprzestrzeniające się bielactwo.
• Łatwo powstają blizny.
• powstają uniesione blizny, które stają się większe niż rana (keloidy).

Jak mogę zapobiegać bielactwu?

Ponieważ bielactwo może mieć kilka przyczyn, nie ma znanego sposobu zapobiegania mu. Możesz zmniejszyć ryzyko rozwoju bielactwa poprzez:

• Przestrzeganie bezpiecznych nawyków związanych z ekspozycją na słońce.
• Dbanie o skórę poprzez codzienne stosowanie kremu nawilżającego.
• Unikanie stresu lub urazów ciała.
• Zajęcie się wszelkimi chorobami autoimmunologicznymi.

Perspektywy/prognozy dotyczące bielactwa

Czego mogę się spodziewać, jeśli mam bielactwo nabyte?

Bielactwo wpływa na wygląd i może wpływać na to, jak czujesz się ze swoją skórą w sytuacjach społecznych. Wiele osób znajduje pocieszenie w rozmowie ze specjalistą ds. zdrowia psychicznego, który pomaga im poczuć się pewniej i zbudować poczucie własnej wartości.

Nie ma lekarstwa na bielactwo, ale jeśli chcesz się leczyć, Twój lekarz może pomóc Ci wybrać leczenie odpowiednie dla Ciebie i Twojej skóry.

Czy bielactwo przywróci naturalny kolor mojej skóry?

Około 10% do 20% osób cierpiących na bielactwo całkowicie odzyska swój naturalny kolor skóry. Dzieje się tak najczęściej u osób, które

• otrzymają wczesną diagnozę przed 20 rokiem życia.
• Doświadczają szczytowego rozprzestrzeniania się choroby w ciągu sześciu miesięcy lub wcześniej.
• Mają objawy głównie w okolicy twarzy.

Prawdopodobieństwo odzyskania pigmentu jest mniejsze, jeśli:

• Objawy bielactwa pojawiają się po 20. roku życia.
• Objawy występują na ustach, kończynach lub dłoniach.

Jak ukryć bielactwo nabyte?

Jeśli nie podoba Ci się wygląd bielactwa na skórze, możesz ukryć plamki lub plamy w domu poprzez:

• Używanie kremu przeciwsłonecznego z filtrem SPF 30 lub wyższym. Stosowanie filtrów przeciwsłonecznych minimalizuje opaleniznę i ogranicza kontrast między skórą dotkniętą bielactwem a skórą normalną.
• Stosowanie makijażu w celu zamaskowania odbarwionych obszarów.
• Farbowanie włosów farbą do włosów, aby pomóc im wtopić się w nienaruszone włosy na głowie.
• Mikropigmentacja, czyli tatuowanie plam bielactwa. Działa to jak makijaż permanentny, aby ukryć oznaki choroby.

Czy bielactwo jest zaraźliwe?

Nie. Bielactwo nie jest zaraźliwe. Nie przenosi się z osoby na osobę poprzez kontakt fizyczny.

Inne często zadawane pytania

Jaka jest różnica między grzybicą versicolor a bielactwem?

Grzybica versicolor i bielactwo to różne choroby, które wpływają na pigment skóry. Grzybica jest infekcją grzybiczą, która powoduje powstawanie białych, żółtych, czerwonych, różowych lub brązowych plam na skórze. Bielactwo to choroba autoimmunologiczna, w której dochodzi do utraty pigmentu. Powoduje to, że skóra jest jaśniejsza niż naturalny odcień skóry lub biała.

Czy piebaldyzm to to samo co bielactwo?

Obie choroby powodują białe lub jasne plamy na skórze lub włosach. Piebaldyzm występuje, gdy w części skóry brakuje melanocytów, czyli komórek wytwarzających pigment (melaninę). Osoba rodzi się z piebaldyzmem. Bielactwo występuje, gdy organizm posiada melanocyty, ale ulegają one zniszczeniu. Bielactwo rozwija się w ciągu całego życia.

Wnioski

Bielactwo to stan, który powoduje kosmetyczne zmiany na skórze. Nie wymaga leczenia, ponieważ nie jest niebezpieczne. Jednak często zdarza się, że zmiany bielactwa na skórze wpływają na samoocenę i sprawiają, że ludzie czują się niepewnie lub niekomfortowo. Skontaktuj się ze swoim lekarzem, aby omówić wpływ wyglądu fizycznego na zdrowie psychiczne. Nie ma lekarstwa na bielactwo, ale dostępne jest leczenie, które pomoże Ci poczuć się lepiej.

Treść:

• Czym jest melanina?
• Czy istnieją zaburzenia związane z produkcją melaniny?
• Jak mogę zwiększyć produkcję melaniny?
• Inne często zadawane pytania
• Wnioski

Melanina to substancja w organizmie, która wytwarza pigmentację włosów, oczu i skóry. Im więcej melaniny produkujesz, tym ciemniejsze są twoje oczy, włosy i skóra. Ilość melaniny w organizmie zależy od kilku różnych czynników, w tym genetyki i tego, jak bardzo przodkowie byli narażeni na działanie promieni słonecznych.

Czym jest melanina?

Melanina to złożony polimer, który powstaje z aminokwasu tyrozyny. Melanina jest obecna w różnym stopniu w skórze ludzi i zwierząt i jest odpowiedzialna za unikalny kolor oczu, włosów i skóry.

Do czego służy melanina?

Melanina zapewnia pigmentację skóry, oczu i włosów. Substancja ta pochłania również szkodliwe promienie UV (ultrafioletowe) i chroni komórki przed uszkodzeniami słonecznymi.

Gdzie produkowana jest melanina?

Melanina jest produkowana w melanocytach. Komórki te znajdują się w różnych częściach ciała, w tym:

• Włosy.
• Najbardziej wewnętrznej warstwie skóry.
• Źrenice i tęczówki.
• Istota czarna i miejsce sinawe (obszary mózgu).
• Rdzeń i strefa siatkowata (obszary nadnerczy).
• Rozstęp naczyniowy kanału ślimakowego (część ucha wewnętrznego).

Jakie są rodzaje melaniny?

Istnieją trzy różne rodzaje melaniny, w tym:

• Eumelanina. Istnieją dwa rodzaje eumelaniny: czarna i brązowa. Eumelanina jest odpowiedzialna za ciemne kolory skóry, oczu i włosów. Osoby o brązowych lub czarnych włosach mają różne ilości brązowej i czarnej eumelaniny. Brak czarnej eumelaniny i niewielka ilość brązowej eumelaniny skutkuje blond włosami.
  
• Feomelanina. Ten rodzaj melaniny pigmentuje usta, sutki i inne różowawe części ciała. Ludzie, którzy mają równe proporcje eumelaniny i feomelaniny, mają rudawe włosy.
  
• Neuromelanina. Podczas gdy eumelanina i feomelanina kontrolują kolory widzianych rzeczy (takich jak skóra, włosy i oczy), neuromelanina odpowiada za kolor neuronów.

Jak melanina wpływa na kolor skóry?

Unikalna kombinacja eumelaniny i feomelaniny odpowiada za kolor skóry, włosów i oczu. Zazwyczaj wszyscy ludzie mają taką samą liczbę melanocytów. Jednak ilość melaniny produkowanej przez te melanocyty jest różna. Osoby z większą ilością melaniny mają zazwyczaj ciemniejszą skórę, oczy i włosy w porównaniu do tych, którzy mają jej niewiele. Ponadto osoby, które urodziły się ze skupiskami melanocytów, mają piegi.

W jaki sposób melanina chroni skórę?

Kiedy spędzasz czas na słońcu, twoje ciało produkuje więcej melaniny. Substancja ta pochłania światło z promieni UV i rozprowadza je w kierunku górnych warstw skóry. Chroni również materiał genetyczny przechowywany w komórkach, zapobiegając przenikaniu szkodliwych promieni UV.

Należy jednak pamiętać, że sama melanina nie wystarczy do ochrony skóry przed uszkodzeniami słonecznymi. Dlatego tak ważne jest stosowanie ochrony przeciwsłonecznej i odpowiedniej odzieży, gdy przebywasz na zewnątrz.

Jakie są zalety melaniny?

Niektóre z istotnych korzyści melaniny obejmują:

• Ochrona przed promieniowaniem UV. Melanina chroni skórę, pochłaniając szkodliwe promienie, w tym UVA, UVB, UVC i światło niebieskie.
• Ochrona przed reaktywnymi formami tlenu (ROS). Reaktywne formy tlenu są produktami ubocznymi procesów komórkowych zachodzących w organizmie. Kiedy ROS gromadzą się w komórkach, mogą prowadzić do stresu, przedwczesnego starzenia się i problemów zdrowotnych, takich jak cukrzyca i rak. Melanina usuwa ROS, wzmacnia przeciwutleniacze i eliminuje wolne rodniki.
• Badania sugerują również, że melanina może wspomagać układ odpornościowy i zmniejszać stan zapalny w organizmie.
• Konieczne są dalsze badania w celu określenia pełnego zakresu tych korzyści.

Czy istnieją zaburzenia związane z produkcją melaniny?

Niedobór melaniny został powiązany z kilkoma zaburzeniami skóry i schorzeniami. Niektóre z nich obejmują:

• Bielactwo. Choroba ta powoduje utratę koloru skóry, w wyniku czego powstają białe plamy. Występuje, gdy melanocyty są niszczone przez układ odpornościowy. Chociaż bielactwo dotyka wszystkie rasy, jest bardziej widoczne u osób o ciemniejszej skórze.
  
• Albinizm. Gdy dana osoba ma bardzo mało melaniny, powoduje to to rzadkie zaburzenie. Osoby z albinizmem mają bladą skórę, białe włosy i niebieskie oczy. Istnieje również zwiększone ryzyko utraty wzroku i uszkodzeń słonecznych.
  
• Melasma. Osoby z melazmą mają brązowe lub niebiesko-szare plamy na twarzy lub dłoniach. Stan ten może być spowodowany przez hormony, ekspozycję na słońce lub tabletki antykoncepcyjne. Kremy na receptę, laserowe odnawianie skóry lub peelingi chemiczne mogą pomóc rozjaśnić ciemne plamy.
  
• Utrata pigmentu po uszkodzeniu skóry. Jeśli skóra zostanie zainfekowana, oparzona lub pokryta pęcherzami, organizm może nie być w stanie zastąpić melaniny w uszkodzonym obszarze.
  
• Utrata słuchu. Ponieważ melanina znajduje się w rozstępie naczyniowym ucha wewnętrznego, jest to związane z utratą słuchu. Osoby, które mają zbyt mało melaniny, są bardziej narażone na problemy ze słuchem.
  
• Choroba Parkinsona. Zazwyczaj poziom neuromelaniny w mózgu wzrasta wraz z wiekiem. Jednak u osób z chorobą Parkinsona komórki mózgowe w istocie czarnej obumierają. W rezultacie zmniejsza się ilość neuromelaniny.

Czy można mieć za dużo melaniny?

Niektórzy ludzie wytwarzają nadmiar melaniny. Zjawisko to nazywane jest hiperpigmentacją i jest nieszkodliwe. Osoby wytwarzające zbyt dużo melaniny mają zwykle plamy skóry, które są ciemniejsze niż otaczająca je skóra.

Jak mogę zwiększyć produkcję melaniny?

Chociaż wiele produktów twierdzi, że zwiększają poziom melaniny, nie ma badań potwierdzających ich skuteczność. Eksperci kontynuują badania nad sposobami naturalnego zwiększenia poziomu melaniny w celu zapobiegania uszkodzeniom słonecznym i rakowi skóry.

Istnieje również powszechne błędne przekonanie, że opalanie jest bezpiecznym sposobem na zwiększenie poziomu melaniny. W rzeczywistości praktyka ta znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na raka skóry.

Inne często zadawane pytania

Czy melanina i melatonina to to samo?

Nie. Chociaż terminy te brzmią podobnie, odnoszą się do różnych rzeczy. Melanina to pigment odpowiedzialny za odcień skóry. Melatonina to hormon regulujący cykl czuwania i snu.

Czy melanina powoduje niedobór witaminy D?

Niektórzy eksperci uważają, że osoby o ciemniejszej skórze są bardziej podatne na niedobór witaminy D niż osoby o jaśniejszej skórze. Dzieje się tak, ponieważ nadmiar melaniny pochłania promienie UV odpowiedzialne za syntezę witaminy D. Istnieją badania, które potwierdzają to twierdzenie, ale potrzebne są dalsze badania w tej dziedzinie.

Wnioski

Melanina odgrywa ważną rolę w ochronie skóry przed szkodliwymi promieniami słonecznymi. Należy jednak pamiętać, że melanina nie zastępuje właściwej ochrony przeciwsłonecznej. Bez względu na odcień skóry, podczas przebywania na zewnątrz należy zawsze stosować filtr przeciwsłoneczny o SPF co najmniej 30.

Melanina to pigment, ciemne zabarwienie wytwarzane przez melanocyty. Melanina chroni skórę przed działaniem ultrafioletowego światła słonecznego. W momencie, gdy promienie słoneczne uderzają w skórę, stymulują komórki w warstwach skóry do produkcji substancji zwanej melaniną. Jest to pigment, który nadaje skórze jej zabarwienie, a jednocześnie chroni komórki skóry przed uszkodzeniem.

Treść:

• Czym jest albinizm?
• Objawy i przyczyny bielactwa
• Diagnoza i testy na bielactwo
• Jakie jest leczenie bielactwa?
• Czy bielactwu można zapobiec?
• Jakie powikłania mogą wystąpić w wyniku bielactwa?
• Jakie są perspektywy bielactwa?
• Czy osoby z bielactwem mogą prowadzić normalne życie?
• Podsumowanie

Albinizm jest chorobą dziedziczną, w której upośledzona jest produkcja melaniny. Melanina jest pigmentem (barwnikiem) wytwarzanym w organizmie i nadającym kolor skórze, włosom i oczom. Ponadto bierze udział w prawidłowym funkcjonowaniu wzroku. Choroba trwa całe życie i jest nieuleczalna, ale nie pogarsza się z czasem.

Typowe objawy to: jasny kolor oczu, skóry, włosów i zaburzenia widzenia. Jednym z głównych zagrożeń związanych z albinizmem jest większa podatność na raka skóry. Osoby z albinizmem mają bardzo bladą skórę, oczy i włosy. Są one narażone na zwiększone ryzyko problemów wizualnych, skórnych i społecznych.

Czym jest albinizm?

Albinizm jest rzadkim zaburzeniem genetycznym, w którym człowiek nie rodzi się z normalną ilością pigmentu melaniny. Melanina to substancja chemiczna w organizmie, która określa kolor skóry, włosów i oczu. Większość osób z albinizmem ma bardzo bladą skórę, włosy i oczy. Są one podatne na oparzenia słoneczne i raka skóry. Melanina jest również zaangażowana w rozwój nerwów wzrokowych, co może powodować problemy ze wzrokiem.

Albinizm może dotyczyć osób wszystkich ras i grup etnicznych. W Stanach Zjednoczonych około jedna na 18 000 do 20 000 osób cierpi na pewien rodzaj albinizmu. W innych częściach świata wskaźnik ten wynosi jedną na 3000 osób.

Co oznacza słowo albinotyczny?

Słowo albinos pochodzi od łacińskiego słowa „albus”, które oznacza biały. Osoby z albinizmem są czasami nazywane albinosami. Preferowany jest termin „osoba z albinizmem”.

Czy albinizm jest chorobą?

Albinizm nie jest chorobą. Albinizm jest chorobą genetyczną, z którą ludzie się rodzą. Nie jest zaraźliwy i nie może się rozprzestrzeniać.

Jakie są rodzaje bielactwa?

Istnieje kilka różnych rodzajów bielactwa. Poziom pigmentacji różni się w zależności od rodzaju bielactwa. Różne rodzaje bielactwa obejmują:

• Bielactwo oczno-skórne: Bielactwo oczno-skórne lub OCA jest najczęstszym typem bielactwa. Osoby z OCA mają wyjątkowo blade włosy, skórę i oczy. Istnieje siedem różnych podtypów OCA spowodowanych mutacjami w jednym z siedmiu genów (od OCA1 do OCA7).
• Bielactwo oczne: Bielactwo oczne (OA) występuje znacznie rzadziej niż OCA. Bielactwo oczne dotyczy tylko oczu. Osoby z OA mają zazwyczaj niebieskie oczy. Czasami tęczówki (kolorowa część oczu) są bardzo blade, więc oczy mogą wyglądać na czerwone lub różowe. Dzieje się tak, ponieważ naczynia krwionośne wewnątrz oczu prześwitują przez tęczówki. Kolor skóry i włosów jest zazwyczaj normalny.
• Zespół Hermansky'ego-Pudlaka: Zespół Hermansky'ego-Pudlaka lub HPS to rodzaj albinizmu, który obejmuje formę OCA wraz z zaburzeniami krwi, problemami z siniakami oraz chorobami płuc, nerek lub jelit.
• Zespół Chediaka-Higashiego: Zespół Chediaka-Higashiego to rodzaj bielactwa, który obejmuje formę OCA wraz z problemami immunologicznymi i neurologicznymi.

Objawy i przyczyny bielactwa

Co powoduje bielactwo?

Albinizm jest spowodowany mutacjami w określonych genach odpowiedzialnych za produkcję melaniny.

Czy bielactwo ma podłoże genetyczne?

Tak, bielactwo jest przekazywane (dziedziczone) w rodzinach. Ludzie rodzą się z bielactwem, gdy dziedziczą gen bielactwa od swoich rodziców.

W przypadku bielactwa oczno-skórnego oboje rodzice muszą być nosicielami genu bielactwa, aby ich dziecko urodziło się z bielactwem. Dziecko ma 1 na 4 szanse na urodzenie się z bielactwem. Jeśli tylko jedno z rodziców posiada gen albinizmu, dziecko nie będzie miało bielactwa okularowo-skórnego. Będzie ono jednak miało 50% szans na to, że samo jest nosicielem tego genu.

Jakie są objawy bielactwa?

Typowym objawem bielactwa jest jasny odcień skóry, często z piegami i różowymi plamami. Skóra bardzo szybko się opala, co znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na raka skóry. Czasami produkcja melaniny może wzrosnąć w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania, a skóra nieznacznie ciemnieje. Włosy, włoski i rzęsy są zwykle jasnobrązowe, białe, a nawet czerwonawe. Oczy osób z bielactwem mogą być jasnoniebieskie, czerwone, a czasem brązowe. Kolor oczu może również zmieniać się wraz z wiekiem. Ponadto albinosi mogą mieć różne wady wzroku. Oczy mogą poruszać się mimowolnie, mogą mrużyć oczy i być nadmiernie wrażliwe na światło. Widzenie może być niewyraźne i nieostre.

Osoby z albinizmem mogą doświadczać następujących objawów:

• Bardzo blada skóra, włosy i oczy.
• Plamy z brakującym pigmentem skóry.
• Skrzyżowane oczy (zez).
• Szybkie ruchy gałek ocznych (oczopląs).
• Problemy z widzeniem.
• Wrażliwość na światło (światłowstręt).

Diagnoza i badania w kierunku bielactwa

Jak diagnozuje się bielactwo?

Lekarz może przeprowadzić badanie fizykalne i zbadać skórę, włosy i oczy. Jednak najdokładniejsze wyniki zapewni test genetyczny, który pomoże określić, który gen jest zmutowany. Ten test DNA pomoże określić typ bielactwa.

Jakie jest leczenie bielactwa?

Nie ma lekarstwa na bielactwo. Musisz radzić sobie z tym schorzeniem, dbając o ochronę przed słońcem. Możesz chronić swoją skórę, włosy i oczy:

• Nie przebywać na słońcu.
• Noszenie okularów przeciwsłonecznych.
• Zakrywając się odzieżą chroniącą przed słońcem.
• Nosząc kapelusze.
• Regularne stosowanie filtrów przeciwsłonecznych.
• Jeśli masz skrzyżowane oczy (zez), chirurg może skorygować problem chirurgicznie.

Czy bielactwu można zapobiec?

Bielactwo jest chorobą dziedziczną. Osoby z rodzinną historią bielactwa powinny rozważyć poradnictwo genetyczne.

Jakie powikłania mogą wystąpić w wyniku bielactwa?

Osoby cierpiące na bielactwo mogą doświadczyć któregokolwiek z poniższych powikłań:

• Problemy skórne: ze względu na jasny kolor skóry, osoby z albinizmem mają zwiększone ryzyko poparzeń słonecznych. Mają również zwiększone ryzyko zachorowania na raka skóry.
• Problemy ze wzrokiem: Osoby z albinizmem mogą być prawnie niewidome, ale z czasem mogą nauczyć się korzystać ze swojego wzroku. Niektóre osoby mogą być w stanie skorygować problemy z astygmatyzmem, dalekowzrocznością i krótkowzrocznością za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych.
• Problemy społeczne: osoby z bielactwem są narażone na zwiększone ryzyko izolacji ze względu na stygmatyzację społeczną, jaką wywołuje ich choroba.

Jakie są perspektywy albinizmu?

Większość osób z bielactwem prowadzi normalne życie. Osoby z zespołem Hermansky'ego-Pudlaka i zespołem Chediaka-Higashiego są narażone na zwiększone ryzyko skrócenia życia z powodu powiązanych chorób.

Czy osoby z bielactwem mogą prowadzić normalne życie?

Osoby z bielactwem mogą prowadzić normalne, zdrowe życie. Należy jednak ograniczyć ilość czasu spędzanego na świeżym powietrzu ze względu na ekspozycję na światło słoneczne. Niektóre osoby z bielactwem borykają się z izolacją społeczną z powodu stygmatyzacji choroby. Powinieneś skonsultować się z rodziną, przyjaciółmi i terapeutami w celu uzyskania wsparcia.

Wnioski

Chociaż bielactwo jest rzadką chorobą genetyczną, może dotknąć ludzi z różnych środowisk. Jeśli Ty lub ktoś z Twojej rodziny cierpi z powodu bielactwa, skontaktuj się ze swoim lekarzem. Albinizm może mieć głęboki wpływ na Ciebie i Twoją rodzinę. Twój lekarz może pomóc Ci poradzić sobie z różnymi aspektami życia z tą chorobą.

Treść:

• Co to jest oparzenie?
• Objawy i przyczyny oparzeń
• Jak diagnozuje się oparzenia?
• Postępowanie i leczenie oparzeń
• Jakie są powikłania oparzeń?
• Zapobieganie oparzeniom
• Jakie są rokowania (perspektywy) dla osób z oparzeniami?
• Wnioski

Oparzenia to uszkodzenia tkanek spowodowane przez ciepło, chemikalia, elektryczność, promieniowanie lub słońce. Każdego roku prawie pół miliona osób korzysta z opieki medycznej w wyniku przypadkowych oparzeń. Oparzenia pierwszego stopnia i większość oparzeń drugiego stopnia można leczyć w domu. Oparzenia trzeciego stopnia mogą zagrażać życiu i wymagają specjalistycznej opieki medycznej.

Co to jest oparzenie?

Do oparzenia dochodzi, gdy ciepło, chemikalia, światło słoneczne, elektryczność lub promieniowanie uszkadzają tkankę skórną. Do większości oparzeń dochodzi przypadkowo. Istnieją różne stopnie oparzeń. Lekarz określi ciężkość (stopień) oparzenia na podstawie głębokości oparzenia i ilości uszkodzonej skóry. Oparzenia mogą być bolesne. Nieleczone oparzenia mogą prowadzić do infekcji.

Jak częste są oparzenia?

Każdego roku prawie pół miliona osób trafia na pogotowie z oparzeniami. Dzieci są szczególnie narażone na przypadkowe oparzenia. Każdego dnia ponad 300 dzieci jest leczonych na pogotowiu z powodu oparzeń.

Kto może ulec poparzeniu?

Przypadkowe oparzenia mogą zdarzyć się każdemu, choć najbardziej narażone są dzieci, młodzież i osoby starsze. Te grupy wiekowe są bardziej podatne na oparzenia związane z gotowaniem, np. w przypadku rozlania wrzątku na skórę. Dzieci i nastolatki częściej bawią się zapalniczkami, zapałkami i fajerwerkami lub ulegają poparzeniom słonecznym.

Jakie są rodzaje oparzeń?

Pracownicy służby zdrowia klasyfikują oparzenia według stopnia ich ciężkości. Lekarz oceni stopień uszkodzenia skóry. Stopnie oparzeń obejmują:

• Oparzenia pierwszego stopnia są łagodne (jak większość oparzeń słonecznych). Górna warstwa skóry (naskórek) jest zaczerwieniona i bolesna, ale zwykle nie tworzą się na niej pęcherze.
• Oparzenia drugiego stopnia dotyczą górnej i dolnej warstwy skóry (skóry właściwej). Może wystąpić ból, zaczerwienienie, obrzęk i pęcherze.
• Oparzenia trzeciego stopnia dotyczą wszystkich trzech warstw skóry: naskórka, skóry właściwej i tkanki tłuszczowej. W wyniku oparzenia zniszczeniu ulegają również mieszki włosowe i gruczoły potowe. Ponieważ oparzenia trzeciego stopnia uszkadzają zakończenia nerwowe, prawdopodobnie nie będziesz odczuwać bólu w samym obszarze oparzenia, ale raczej wokół niego. Oparzona skóra może być czarna, biała lub czerwona i mieć skórzasty wygląd.

Objawy i przyczyny oparzeń

Co powoduje oparzenia?

Oparzenia mogą być spowodowane wieloma czynnikami. Najczęstszymi przyczynami oparzeń są źródła ciepła, w tym ogień, gorące płyny, para wodna i kontakt z gorącymi powierzchniami. Inne przyczyny obejmują narażenie:

• Substancje chemiczne, takie jak cement, kwasy lub środki do czyszczenia kanalizacji.
• Promieniowanie.
• Elektryczność.
• Ekspozycja na słońce (promieniowanie ultrafioletowe lub UV).

Jakie są objawy oparzeń?

Objawy oparzeń różnią się w zależności od ciężkości lub stopnia oparzenia. Objawy często nasilają się w ciągu pierwszych godzin lub dni po oparzeniu. Objawy oparzeń obejmują:

• Pęcherze.
• Ból.
• Obrzęk.
• Biała lub zwęglona (czarna) skóra.
• Łuszcząca się skóra.

Jak diagnozuje się oparzenia?

Lekarz zbada oparzenie, aby określić jego stopień lub ciężkość. Proces ten obejmuje oszacowanie procentu ciała dotkniętego oparzeniem i jego głębokości. Lekarz może sklasyfikować oparzenie jako

• Łagodne: oparzenia pierwszego i drugiego stopnia obejmujące mniej niż 10% ciała są uważane za mniej poważne i rzadko wymagają hospitalizacji.
• Umiarkowane: Oparzenia drugiego stopnia obejmujące około 10% ciała są klasyfikowane jako umiarkowane. Oparzenia dłoni, stóp, twarzy lub narządów płciowych mogą mieć stopień od umiarkowanego do ciężkiego.
• Ciężkie: Oparzenia trzeciego stopnia obejmujące ponad 1% ciała są uznawane za ciężkie.

Postępowanie i leczenie oparzeń

Jak leczy się oparzenia?

Leczenie oparzeń różni się w zależności od przyczyny i ciężkości. Wszystkie oparzenia należy utrzymywać w czystości i stosować odpowiednie opatrunki/bandaże w zależności od ciężkości ran. Leczenie bólu jest kluczowe: brak kontroli może zakłócać pielęgnację rany.

Kontynuuj sprawdzanie ran pod kątem oznak infekcji i innych długoterminowych problemów, takich jak blizny i zaciśnięcie skóry na stawach i mięśniach, które utrudniają poruszanie się.

Leczenie w zależności od rodzaju oparzenia obejmuje

• Oparzenia pierwszego stopnia: polewaj oparzenie zimną wodą. Nie używaj lodu. W przypadku oparzeń słonecznych stosować żel aloesowy. W przypadku oparzeń termicznych nałóż krem z antybiotykiem i lekko przykryj gazą. Można również zażyć dostępne bez recepty środki przeciwbólowe.
• Oparzenia drugiego stopnia: Leczenie oparzeń drugiego i pierwszego stopnia jest podobne. Lekarz może przepisać silniejszy krem z antybiotykiem, który zawiera srebro, takie jak sulfadiazyna srebra, w celu zabicia bakterii. Uniesienie oparzonego miejsca może zmniejszyć ból i obrzęk.
• Oparzenia trzeciego stopnia: Oparzenia trzeciego stopnia mogą zagrażać życiu i często wymagają przeszczepu skóry. Przeszczepy skóry zastępują uszkodzoną tkankę zdrową skórą z innej, nieuszkodzonej części ciała. Obszar, z którego pobierany jest przeszczep skóry, zazwyczaj goi się samoistnie. Jeśli dana osoba nie ma wystarczającej ilości skóry dostępnej do przeszczepu w momencie urazu, tymczasowe źródło przeszczepu może pochodzić od zmarłego dawcy lub z ludzkiego (sztucznego) źródła, ale ostatecznie muszą one zostać zastąpione własną skórą danej osoby. Leczenie obejmuje również dodatkowe płyny (zwykle podawane dożylnie, we wlewie), aby utrzymać stabilne ciśnienie krwi i zapobiec wstrząsowi i odwodnieniu.

Jakie są powikłania oparzeń?

Oparzenia trzeciego stopnia, które są głębokie i dotyczą dużej części skóry, są bardzo poważne i mogą zagrażać życiu. Oparzenia pierwszego i drugiego stopnia mogą również ulec zakażeniu i spowodować przebarwienia i blizny. Oparzenia pierwszego stopnia nie powodują powstawania blizn.

Możliwe powikłania oparzeń trzeciego stopnia obejmują:

• Arytmia lub zaburzenia rytmu serca spowodowane oparzeniami elektrycznymi.
• Odwodnienie.
• Szpecące blizny i przykurcze.
• Obrzęk (nadmiar płynu i obrzęk tkanek).
• Niewydolność narządów.
• Zapalenie płuc.
• Poważnie niskie ciśnienie krwi (niedociśnienie), które może prowadzić do wstrząsu.
• Poważne zakażenie, które może prowadzić do amputacji lub sepsy.

Zapobieganie oparzeniom

Jak mogę zapobiegać oparzeniom?

Oparzenia mają wiele przypadkowych przyczyn. Możesz podjąć następujące kroki, aby zmniejszyć ryzyko oparzeń:

• Nosić krem z filtrem przeciwsłonecznym.
• Ustaw podgrzewacz ciepłej wody w domu na temperaturę poniżej 120 stopni Fahrenheita.
• Zawsze sprawdzaj wodę pod prysznicem lub w wannie przed wejściem do niej lub wykąpaniem w niej dziecka.
• Zamykaj chemikalia, zapalniczki i zapałki.
• Podczas gotowania używaj tylnych palników kuchenki tak często, jak to możliwe, obracaj uchwyty garnków i patelni tak, aby ocierały się o nie i nie zostawiaj kuchenki bez nadzoru.
• Nie trzymaj dziecka, gdy znajduje się ono w pobliżu gorących przedmiotów, takich jak kuchenka.
• Ustaw zabezpieczenia wokół kuchenki i nigdy nie zostawiaj dziecka bez nadzoru.
• Zainstaluj i regularnie testuj czujniki dymu w domu.
• Zaopatrz swój dom w gaśnice i wiedz, jak ich używać.
• Zakryj gniazdka elektryczne.

Jakie są rokowania (perspektywy) dla osób z oparzeniami?

Przy odpowiednim leczeniu większość oparzeń pierwszego i drugiego stopnia zagoi się w ciągu dwóch do trzech tygodni. W zależności od ciężkości oparzenia, mogą pojawić się blizny, które z czasem mogą zanikać. Osoby dochodzące do siebie po oparzeniach trzeciego stopnia potrzebują terapii fizycznej i zajęciowej, aby utrzymać ruchomość stawów i poprawić funkcjonowanie. U niektórych osób po oparzeniach rozwija się zespół stresu pourazowego (PTSD) lub depresja. Dzięki postępowi medycyny, wiele osób z oparzeniami obejmującymi nawet 90% ciała przeżywa.

Wnioski

Oparzenia zdarzają się przypadkowo. Dzieci i osoby starsze znajdują się w grupie najwyższego ryzyka. Wszystkie głębokie oparzenia wymagają leczenia, aby zapobiec infekcji i powstawaniu blizn.

Oparzenia trzeciego stopnia są najpoważniejszym rodzajem oparzeń i mogą zagrażać życiu. Oparzenia pierwszego i drugiego stopnia są jednak bardziej bolesne. Jeśli Ty lub ktoś z Twoich bliskich ma oparzenie z pęcherzami, szybka pomoc medyczna może pomóc w leczeniu.

Porozmawiaj ze swoim lekarzem o sposobach zmniejszenia ryzyka przypadkowych oparzeń w Twojej rodzinie.

Treść:

• Objawy półpaśca
• Przyczyny półpaśca
• Czynniki ryzyka półpaśca
• Powikłania półpaśca
• Diagnostyka półpaśca 

Półpasiec to infekcja wirusowa powodująca bolesną wysypkę. Półpasiec może wystąpić w dowolnym miejscu na ciele. Zwykle wygląda jak pojedyncze pasmo pęcherzy, które wije się po lewej lub prawej stronie tułowia.

Półpasiec jest wywoływany przez wirus ospy wietrznej i półpaśca - ten sam wirus, który powoduje ospę wietrzną. Po zachorowaniu na ospę wietrzną wirus pozostaje w organizmie do końca życia. Po latach wirus może reaktywować się jako półpasiec.

Półpasiec nie zagraża życiu. Może być jednak bardzo bolesny. Szczepionki mogą pomóc zmniejszyć ryzyko wystąpienia półpaśca. Wczesne leczenie może skrócić czas trwania zakażenia półpaścem i zmniejszyć prawdopodobieństwo powikłań. Najczęstszym powikłaniem jest neuralgia popółpaścowa. Jest to bolesny stan, który powoduje ból półpaśca długo po zniknięciu pęcherzy.

Objawy półpaśca

Objawy półpaśca zwykle dotyczą tylko niewielkiej części po jednej stronie ciała. Objawy te mogą obejmować

• Ból, pieczenie lub mrowienie
• Wrażliwość na dotyk
• Czerwona wysypka, która pojawia się kilka dni po wystąpieniu bólu
  wypełnione płynem pęcherze, które pękają i tworzą strupy
• Swędzenie

Niektóre osoby również doświadczają

• Gorączka
• ból głowy
• wrażliwość na światło
• Zmęczenie

Pierwszym objawem półpaśca jest zazwyczaj ból. U niektórych osób ból może być intensywny. W zależności od umiejscowienia bólu, można go czasem pomylić z problemami z sercem, płucami lub nerkami. Niektóre osoby doświadczają bólu związanego z półpaścem bez wystąpienia wysypki.

Najczęściej wysypka półpaśca rozwija się w postaci pasma pęcherzy, które wiją się po lewej lub prawej stronie tułowia. Czasami wysypka pojawia się wokół jednego oka lub po jednej stronie szyi lub twarzy.

Półpasiec

Półpasiec charakteryzuje się bólem lub mrowieniem w ograniczonym obszarze po jednej stronie twarzy lub tułowia, a następnie czerwoną wysypką z małymi pęcherzykami wypełnionymi płynem.

Kiedy udać się do lekarza

W przypadku podejrzenia półpaśca należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, zwłaszcza w następujących sytuacjach:

• Ból i wysypka występują w pobliżu oka. Nieleczona infekcja może prowadzić do trwałego uszkodzenia oka.
• Masz 50 lat lub więcej. Wiek zwiększa ryzyko powikłań.
• Ty lub ktoś z Twojej rodziny ma osłabiony układ odpornościowy. Może to być spowodowane rakiem, lekami lub przewlekłą chorobą.
• Wysypka jest rozległa i bolesna.

Przyczyny półpaśca

Półpasiec jest wywoływany przez wirus ospy wietrznej i półpaśca - ten sam wirus, który powoduje ospę wietrzną. Każdy, kto miał ospę wietrzną, może zachorować na półpasiec. Po wyzdrowieniu z ospy wietrznej wirus dostaje się do układu nerwowego i pozostaje nieaktywny przez lata.

Czasami wirus reaktywuje się i przemieszcza się wzdłuż ścieżek nerwowych do skóry - rozwija się półpasiec. Jednak nie u każdego, kto miał ospę wietrzną, rozwija się półpasiec.

Przyczyna półpaśca jest niejasna. Może to być spowodowane zmniejszoną odpornością na infekcje wraz z wiekiem. Półpasiec występuje częściej u osób starszych i osób z osłabionym układem odpornościowym.

Wirus ospy wietrznej i półpaśca należy do grupy wirusów zwanych wirusami opryszczki. Jest to ta sama grupa, która obejmuje wirusy wywołujące opryszczkę i opryszczkę narządów płciowych. W rezultacie półpasiec jest również znany jako herpes zoster. Jednak wirus wywołujący ospę wietrzną i półpasiec nie jest tym samym wirusem, który powoduje opryszczkę lub opryszczkę narządów płciowych, które są infekcjami przenoszonymi drogą płciową.

Osoba z półpaścem może przekazać wirusa ospy wietrznej i półpaśca każdemu, kto nie jest odporny na ospę wietrzną. Zwykle dzieje się to poprzez bezpośredni kontakt z otwartymi ranami wysypki półpaśca. Jednak po zakażeniu u danej osoby rozwija się ospa wietrzna, a nie półpasiec.

Ospa wietrzna może być niebezpieczna dla niektórych osób. Dopóki pęcherze półpaśca nie pękną, jesteś zaraźliwy. Należy unikać kontaktu fizycznego z osobami, które nie chorowały jeszcze na ospę wietrzną lub nie otrzymały szczepionki przeciwko ospie wietrznej. Dotyczy to osób z osłabionym układem odpornościowym, kobiet w ciąży i noworodków.

Czynniki ryzyka półpaśca

Każdy, kto kiedykolwiek chorował na ospę wietrzną, może zachorować na półpasiec. Większość dorosłych w Stanach Zjednoczonych chorowała na ospę wietrzną w dzieciństwie. Było to przed udostępnieniem rutynowych szczepień dla dzieci, które obecnie chronią przed ospą wietrzną.

Czynniki, które mogą zwiększać ryzyko zachorowania na półpasiec obejmują

• Wiek. Ryzyko zachorowania na półpasiec wzrasta wraz z wiekiem. Półpasiec zwykle występuje u osób w wieku powyżej 50 lat. A osoby powyżej 60 roku życia częściej doświadczają poważniejszych powikłań.
  
• Niektóre choroby. Choroby osłabiające układ odpornościowy, takie jak HIV/AIDS i rak, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia półpaśca.
  
• Leczenie raka. Radioterapia lub chemioterapia mogą obniżać odporność na choroby i wywoływać półpasiec.
  
• Niektóre leki. Leki zapobiegające odrzuceniu przeszczepionych narządów mogą zwiększać ryzyko wystąpienia półpaśca.
  
• Długotrwałe stosowanie sterydów, takich jak prednizon, może również zwiększać ryzyko wystąpienia półpaśca.

Powikłania półpaśca

Powikłania półpaśca mogą obejmować:

• Neuralgię popółpaścową. U niektórych osób ból związany z półpaścem utrzymuje się długo po usunięciu pęcherzy. Stan ten znany jest jako neuralgia popółpaścowa. Występuje, gdy uszkodzone włókna nerwowe wysyłają zdezorientowane i przesadzone informacje o bólu ze skóry do mózgu.
• Utrata wzroku. Półpasiec w oku lub wokół niego (półpasiec okulistyczny) może powodować bolesne infekcje oczu, które mogą prowadzić do utraty wzroku.
• Problemy neurologiczne. Półpasiec może powodować zapalenie mózgu (zapalenie mózgu), paraliż twarzy lub problemy ze słuchem lub równowagą.
• Infekcje skóry. Jeśli pęcherze półpaśca nie są odpowiednio leczone, mogą rozwinąć się bakteryjne infekcje skóry.

Diagnozowanie półpaśca

Pracownicy służby zdrowia zazwyczaj diagnozują półpasiec na podstawie historii bólu po jednej stronie ciała wraz z zauważalną wysypką i pęcherzami. Lekarz może również pobrać próbkę tkanki lub hodowlę pęcherzy w celu wysłania do laboratorium.

Leczenie półpaśca

Nie ma lekarstwa na półpasiec. Wczesne leczenie lekami przeciwwirusowymi na receptę może przyspieszyć gojenie i zmniejszyć ryzyko powikłań.

Półpasiec może powodować silny ból, więc lekarz może również przepisać leki.

Półpasiec trwa zwykle od 2 do 6 tygodni. Większość ludzi choruje na półpasiec tylko raz. Możliwe jest jednak zachorowanie dwa lub więcej razy.

Dbanie o siebie

Chłodna kąpiel lub stosowanie chłodnych, wilgotnych okładów na pęcherze może pomóc złagodzić swędzenie i ból. Jeśli to możliwe, postaraj się zmniejszyć ilość stresu w swoim życiu.

Treść:

• Jakie są objawy zatrucia alkoholem?
• Jakie są przyczyny zatrucia alkoholem?
• Jak leczy się zatrucie alkoholem?
• Jakie są perspektywy zatrucia alkoholem?
• Jakie są szanse na zatrucie alkoholem?

Ostre zatrucie alkoholowe to stan związany z wypiciem zbyt dużej ilości alkoholu w krótkim czasie. Nazywane jest również zatruciem alkoholowym.

Zatrucie alkoholem jest poważne. Wpływa na temperaturę ciała, oddychanie, tętno i odruch wymiotny. Czasami może prowadzić do śpiączki lub śmierci.

Zatrucia alkoholem mogą doświadczyć zarówno młodzi ludzie, jak i dorośli. Stan ten jest zwykle związany z piciem zbyt dużej ilości napojów alkoholowych. Jednak w niektórych przypadkach osoby z tym stanem mogą przypadkowo lub celowo wypić produkty gospodarstwa domowego zawierające alkohol, takie jak płyn do płukania jamy ustnej lub ekstrakt waniliowy.

Zatrucie alkoholem jest uważane za nagły przypadek medyczny. Jeśli podejrzewasz, że ktoś doświadczył zatrucia alkoholem, natychmiast poszukaj pomocy medycznej.

Jakie są objawy zatrucia alkoholem?

Zatrucie alkoholem może wystąpić szybko i w krótkim czasie. Po spożyciu alkoholu można zauważyć różne objawy. Objawy te są związane z różnymi poziomami lub etapami zatrucia.

Stopnie upojenia różnią się w zależności od osoby, ponieważ zależą od wieku, płci, wagi i innych czynników.

Ogólnie jednak siedem etapów zatrucia alkoholem i ich objawy obejmują następujące:

1. Umiarkowany lub niski poziom upojenia

Jeśli dana osoba wypiła jednego lub mniej drinków w ciągu godziny, jest uważana za trzeźwą lub o niskim poziomie upojenia.

Na tym etapie upojenia zachowanie osoby będzie normalne, bez widocznych oznak upojenia, takich jak niewyraźna mowa lub opóźniony czas reakcji.

Zawartość alkoholu we krwi (BAC), która mierzy ilość alkoholu we krwi, będzie bardzo niska - od 0,01 do 0,05%.

2. Euforia

Jeśli dana osoba spożyła od dwóch do trzech drinków jako mężczyzna lub od jednego do dwóch drinków jako kobieta w ciągu godziny, wejdzie w fazę euforii upojenia.

Niektóre objawy obejmują:

• wzrost gadatliwości i poczucia własnej wartości
• opóźniony czas reakcji
• zmniejszone zahamowania

Większość ludzi nazywa ten etap upojenia alkoholowego „upijaniem się”. BAC osoby na tym etapie może wynosić od 0,03 do 0,12%.

Należy pamiętać, że BAC na poziomie 0,08% jest prawnym limitem nietrzeźwości w Stanach Zjednoczonych. Osoba może zostać aresztowana za prowadzenie pojazdu z BAC powyżej tego limitu.

3. Podniecenie

Na tym etapie mężczyzna może wypić od trzech do pięciu drinków w ciągu godziny, a kobieta od dwóch do czterech drinków. W tym czasie osoba zaczyna doświadczać niestabilności emocjonalnej i wyraźnej utraty koordynacji.

• utrata zdolności oceny i pamięci
• problemy z widzeniem
• utrata równowagi
• senność

Na tym etapie osoba wygląda na wyraźnie „pijaną”. Jej BAC wynosi od 0,09 do 0,25%.

4. Dezorientacja

Jeśli mężczyzna wypije więcej niż 5 drinków lub kobieta więcej niż 4 drinki w ciągu godziny, wejdą w kolejny etap upojenia: dezorientację.

Ten etap upojenia charakteryzuje się wybuchami emocjonalnymi i dużą utratą koordynacji. Osoba może nie być w stanie wstać, może zataczać się podczas chodzenia i prawdopodobnie będzie bardzo zdezorientowana tym, co się dzieje.

Osoby na tym etapie upojenia najprawdopodobniej nie zwracają uwagi na rzeczy, które dzieją się wokół nich lub z nimi. Mogą „zemdleć” bez faktycznej utraty przytomności i mogą nie być w stanie odczuwać bólu. To naraża ich na ryzyko obrażeń.

Na tym etapie wartość BAC jest bardzo wysoka. Waha się od 0,18 do 0,30 procent.

5. Otępienie

Na tym etapie osoba nie reaguje już na rzeczy, które dzieją się wokół niej lub z nią.

Osoba nie będzie w stanie stać ani chodzić. Może całkowicie zemdleć lub stracić kontrolę nad funkcjami swojego ciała, nietrzymaniem moczu lub niekontrolowanymi wymiotami.

Może również doświadczać drgawek lub mieć siną lub bladą skórę. Oddech i odruch wymiotny mogą być upośledzone.

Ten etap może być bardzo niebezpieczny, a nawet śmiertelny, jeśli dana osoba zakrztusi się wymiocinami lub odniesie poważne obrażenia.

Każdy z tych objawów jest sygnałem, że konieczna jest natychmiastowa pomoc medyczna. Na tym etapie BAC osoby będzie wynosić od 0,25 do 0,4 procent.

6. Śpiączka

Ten etap jest niezwykle niebezpieczny. Oddychanie i krążenie będą bardzo spowolnione. Reakcje motoryczne i odruch wymiotny są zaburzone, a temperatura ciała spada. Osoba na tym etapie jest zagrożona śmiercią.

Wartość BAC waha się od 0,35 do 0,45 procent. Na tym etapie konieczna jest szybka pomoc medyczna, aby zapobiec śmierci i poważnym problemom zdrowotnym.

7. Śmierć

Przy BAC wynoszącym 0,45% lub więcej, osoba może umrzeć z powodu zatrucia alkoholem.

Może się wydawać, że dana osoba musi dużo wypić, aby dojść do tego etapu. Jeśli jednak dana osoba pije bardzo szybko, może dojść do tego etapu wcześniej.

Jakie są przyczyny upojenia alkoholowego?

Zatrucie alkoholem występuje, gdy zbyt dużo alkoholu zostanie wypite w krótkim czasie.

Niektóre osoby są bardziej narażone na ryzyko upojenia alkoholowego niż inne. Czynniki wpływające na ryzyko upojenia alkoholowego obejmują:

• Typ ciała i wagę. Większe osoby wchłaniają alkohol wolniej niż mniejsze.
• Stan zdrowia. Niektóre problemy zdrowotne mogą zwiększać ryzyko zatrucia alkoholem.
• Czy spożywałeś posiłki. Jedzenie w żołądku przed piciem może spowolnić wchłanianie alkoholu przez organizm.
• Czy łączyłeś alkohol z innymi lekami. Spożywanie niektórych leków przed piciem może zwiększyć ryzyko zatrucia alkoholem.
• Zawartość procentowa alkoholu w napojach. Napoje o wyższej zawartości procentowej alkoholu podniosą BAC szybciej niż napoje o niższej zawartości procentowej alkoholu.
• Tempo i ilość spożywanego alkoholu. Szybkie wypicie wielu drinków zwiększa ryzyko zatrucia alkoholem.
• Poziom tolerancji na alkohol. Osoby pijące regularnie tolerują alkohol lepiej niż osoby pijące okazjonalnie.

Jak leczy się zatrucie alkoholem?

Leczenie zatrucia alkoholem obejmuje opiekę wspomagającą, podczas gdy organizm próbuje przetworzyć alkohol. W przypadku osoby, która wykazuje objawy zatrucia alkoholem, należy szukać pomocy medycznej w nagłych wypadkach. Należy zadzwonić pod numer 911 lub do lokalnych służb ratunkowych.

W domu, w oczekiwaniu na profesjonalną pomoc, należy:

• Jeśli osoba jest nieprzytomna, delikatnie obrócić ją na bok, aby zapobiec zakrztuszeniu się wymiocinami.
• Jeśli osoba jest przytomna, zachęcić ją do położenia się na boku w bezpiecznym miejscu do czasu przybycia pomocy.
• Jeśli osoba jest w stanie przełykać, zachęć ją do picia wody.
• Pozostań z osobą do czasu przybycia pomocy medycznej.

Mitem jest, że po spożyciu alkoholu można odzyskać przytomność poprzez sen, zimny prysznic, spacer, wypicie czarnej kawy lub kofeiny. W rzeczywistości wykonywanie tych czynności może narazić osobę nietrzeźwą na większe ryzyko obrażeń i śmierci.

Ratownicy medyczni zabiorą nietrzeźwą osobę do szpitala. Tam zajmą się nią profesjonaliści:

• uważnie monitorować parametry życiowe
• zapobiegną problemom z oddychaniem lub zadławieniu się poprzez użycie rurki do udrożnienia dróg oddechowych
• zapewnią tlenoterapię
• podadzą dożylnie (IV) płyny, aby zapobiec odwodnieniu
• podawać witaminy i glukozę (cukier), aby zapobiec powikłaniom.
• założenie cewnika umożliwiającego odprowadzanie moczu do worka, aby zapobiec moczeniu nocnemu
• wykonać płukanie żołądka (płukanie żołądka), aby zminimalizować wchłanianie już spożytego alkoholu
• podanie węgla aktywowanego w celu dalszego zminimalizowania wchłaniania alkoholu do organizmu.

Jakie są perspektywy zatrucia alkoholem?

Po epizodzie zatrucia alkoholem potrzebny jest czas na powrót do zdrowia. Osoba będzie hospitalizowana, dopóki jej parametry życiowe nie wrócą do normy. Może to potrwać od kilku dni do tygodni.

W okresie rekonwalescencji osoba może doświadczać obniżonego nastroju i apetytu, dyskomfortu i problemów z pamięcią. Nawet po wypisaniu ze szpitala może minąć nawet miesiąc, zanim dana osoba znów poczuje się normalnie.

Dobrą wiadomością jest to, że zatrucie alkoholem można przetrwać, jeśli natychmiast zostanie zapewniona odpowiednia opieka medyczna.