Novinky, Strona 3

Treść:

• Czym jest autyzm?
• Objawy i przyczyny autyzmu
• Jakie są czynniki ryzyka autyzmu?
• Jakie są powikłania autyzmu?
• Jak diagnozuje się autyzm?
• Czy autyzm można wyleczyć?
• Czy można zapobiegać autyzmowi?
• Inne często zadawane pytania

Zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) to zaburzenie neurorozwojowe, które zwykle diagnozuje się w dzieciństwie. Oryginalna nazwa ASD to autyzm i wiele osób nadal używa tego terminu. Jednak ASD obejmuje kilka schorzeń z tego spektrum. ASD zmienia sposób, w jaki dziecko wchodzi w interakcje i komunikuje się. Nie ma lekarstwa na autyzm, ale jego objawy mogą z czasem ustąpić.

Czym jest autyzm?

Autyzm, obecnie nazywany zaburzeniem ze spektrum autyzmu (ASD), jest zaburzeniem neurorozwojowym. ASD to zaburzenie rozwojowe spowodowane różnicami w mózgu dziecka. Osoby z ASD mogą zachowywać się, komunikować i uczyć w sposób odmienny od innych ludzi. Mogą mieć problemy z interakcjami społecznymi oraz z interpretowaniem i używaniem komunikacji niewerbalnej i werbalnej.

Definicja autyzmu

Autyzm oznacza, że dziecko może mieć

• Trudności w interakcji z innymi ludźmi lub różnice w sposobie interakcji z innymi ludźmi.
• Trudności w używaniu i rozumieniu komunikacji niewerbalnej, takiej jak kontakt wzrokowy, gesty i mimika twarzy.
• Opóźniony rozwój językowy lub jego brak.
• Trudności w nawiązywaniu i rozumieniu relacji.
• Powtarzające się zachowania motoryczne, takie jak machanie rękami, kołysanie ciałem lub powtarzająca się mowa lub zabawa.
• Naleganie na to samo środowisko lub rutynę.
• Intensywne lub nietypowe zainteresowania.
• Awersje sensoryczne, takie jak niechęć do głośnych dźwięków lub zachowania związane z poszukiwaniem zmysłów.

To, jak dobrze dziecko może funkcjonować w codziennym życiu, zależy od nasilenia jego objawów. Ponieważ ASD różni się znacznie pod względem nasilenia i codziennej niepełnosprawności, nie zawsze łatwo jest rozpoznać objawy u niektórych osób.

Autyzm a zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) - jaka jest różnica między nimi?

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zmieniło termin autyzm na zaburzenia ze spektrum autyzmu w 2013 roku. ASD jest teraz terminem zbiorczym, który obejmuje różne poziomy autyzmu. Spektrum autyzmu obejmuje stany, które świadczeniodawcy uważali za odrębne, w tym:

• Autyzm.
• Zespół Aspergera.
• Pervasive developmental disorder - not otherwise specified (PDD-NOS).

Zespół Aspergera a autyzm - jaka jest między nimi różnica?

Zespół Aspergera nie jest już oficjalnie uznawany przez pracowników służby zdrowia za odrębne zaburzenie. Kiedyś uważano zespół Aspergera i autyzm za różne schorzenia. Objawy, które kiedyś stanowiły część diagnozy zespołu Aspergera, obecnie należą do spektrum autyzmu. Lekarze uważają zespół Aspergera za łagodną formę autyzmu. Niektóre osoby nadal używają terminu zespół Aspergera w odniesieniu do swojego stanu.

Czym jest autyzm wysokofunkcjonujący?

Wysoko funkcjonujący autyzm nie jest oficjalną diagnozą medyczną. Jednak niektórzy ludzie używają tego terminu w odniesieniu do łagodnej formy autyzmu, która wymaga niższego poziomu wsparcia. Osoby na łagodnym końcu spektrum autyzmu mogą mówić, czytać, pisać i radzić sobie z podstawowymi umiejętnościami życiowymi. Lekarze zwykle nazywają ten stan zespołem Aspergera.

Autyzm a ADHD - czy ADHD należy do spektrum autyzmu?

Zaburzenia ze spektrum autyzmu i zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) mają wiele podobieństw, ale ADHD nie należy do spektrum autyzmu. Objawy ADHD i autyzmu mogą się pokrywać. Oba schorzenia powodują u dzieci problemy z koncentracją uwagi i oba mogą wpływać na ich umiejętności społeczne. Te nakładające się objawy mogą czasami prowadzić do błędnej diagnozy.
ADHD i autyzm są również powiązane genetycznie. Jeśli dziecko cierpi na jedno z tych zaburzeń, ryzyko wystąpienia drugiego wzrasta. Dziecko z autyzmem ma większe szanse na posiadanie bliskiego krewnego z ADHD.

Jak powszechny jest autyzm?

Według Centers for Disease Control and Prevention zaburzenie ze spektrum autyzmu dotyka około 1 na 44 ośmiolatków.

Objawy i przyczyny autyzmu

Jak rozpoznać objawy autyzmu.

Jakie są objawy autyzmu?

Objawy autyzmu wahają się od łagodnych do poważnie upośledzających, a każda osoba jest inna. Powinieneś rozważyć następujące objawy autyzmu jako możliwe wskaźniki, że Twoje dziecko może być zagrożone tym schorzeniem. Jeśli Twoje dziecko wykazuje którykolwiek z poniższych wczesnych objawów autyzmu, skontaktuj się z jego lekarzem. Może on skierować dziecko na badania przesiewowe w kierunku autyzmu.
Objawy autyzmu obejmują trudności z interakcjami społecznymi, takie jak

• Dziecko nie patrzy na ciebie, gdy wołasz je po imieniu, lub reaguje niekonsekwentnie.
• Dziecko nie uśmiecha się szeroko lub nie robi ciepłych, szczęśliwych min w wieku 6 miesięcy.
• Dziecko nie uśmiecha się, nie wydaje dźwięków ani nie robi min do Ciebie lub innych osób do 9 miesiąca życia.
• Dziecko nie mówi do 12 miesiąca życia.
• Dziecko nie używa gestów, takich jak wyciąganie ręki lub machanie, do 12 miesiąca życia.
• Dziecko nie bawi się w żadne gry typu "tam i z powrotem", takie jak "puk-puk", przed ukończeniem 12 miesiąca życia.
• Dziecko nie wypowiada żadnych słów do 16 miesiąca życia.
• Dziecko nie wypowiada żadnych znaczących dwuwyrazowych zwrotów (bez naśladowania lub powtarzania) do 24 miesiąca życia.
• Jakakolwiek utrata mowy, gaworzenia lub umiejętności społecznych.

Objawy autyzmu obejmują również określone zachowania, zwane ograniczonymi lub powtarzalnymi zachowaniami lub zainteresowaniami:

• Dziecko często ustawia zabawki w rzędzie lub bawi się nimi w ten sam sposób za każdym razem.
• Dziecko musi przestrzegać określonych rutynowych czynności lub wykazuje skrajne reakcje na niewielkie zmiany rutynowych czynności.
• Dziecko ma obsesyjne lub bardzo nietypowe zainteresowania.
• Twoje dziecko ma znaczące awersje sensoryczne, takie jak niechęć do głośnych dźwięków, niechęć do tego, jak pasują pewne ubrania lub jak się je czuje, lub jest bardzo wybredne w kwestii jedzenia.
• Twoje dziecko przejawia zachowania sensoryczne, takie jak patrzenie na przedmioty kątem oka (mrużenie oczu), wąchanie lub lizanie przedmiotów.

Co powoduje autyzm?

Nie ma jednoznacznej przyczyny autyzmu. Badania wspierają czynniki genetyczne i środowiskowe jako niektóre przyczyny autyzmu. Naukowcy uważają, że może istnieć wiele różnych przyczyn ASD, które współdziałają ze sobą, zmieniając sposób rozwoju ludzi. Wiele pozostaje do odkrycia na temat przyczyn i ich wpływu na osoby z ASD.

Czy autyzm ma podłoże genetyczne?

Genetyka odgrywa rolę w autyzmie. Jednak specjaliści medyczni zidentyfikowali konkretne przyczyny genetyczne tylko w 10% do 20% przypadków. Przypadki te obejmują określone zespoły genetyczne związane z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, takie jak zespół łamliwego chromosomu X, oraz rzadkie zmiany w kodzie genetycznym.

Czy rodzeństwo jest bardziej narażone na zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD)?

Autyzm jest dziedziczny. Gdy jedno dziecko otrzyma diagnozę ASD, drugie dziecko ma o około 20% wyższe ryzyko rozwoju autyzmu niż normalne dziecko. Jeśli pierwsze dwoje dzieci w rodzinie ma ASD, trzecie dziecko ma około 32% wyższe ryzyko zachorowania na ASD.

Czy szczepionki powodują autyzm (ASD)?

Wiele naukowo uzasadnionych badań wykazało, że szczepionki nie powodują autyzmu. Kiedy u dzieci nagle pojawiają się objawy ASD, niektórzy rodzice błędnie obwiniają niedawne szczepienia. Żadne wiarygodne badanie nie wykazało udowodnionego związku między szczepieniami dziecięcymi a autyzmem.

Jakie są czynniki ryzyka autyzmu?

Ten obszar badań jest bardzo aktywny. Obecnie znane czynniki ryzyka autyzmu obejmują

• Rodzic w wieku 35 lat lub starszy.
• Stosowanie kwasu walproinowego lub talidomidu przez rodzica podczas ciąży.
• Przedwczesny poród.
• Komplikacje podczas porodu.
• Niska waga urodzeniowa.
• Rodzeństwo z autyzmem.
• Niektóre choroby chromosomalne lub genetyczne.

Jakie są powikłania autyzmu?

Autyzmowi często towarzyszy szeroki zakres schorzeń fizycznych i psychicznych. Warunki te mogą obejmować:

• Problemy z karmieniem.
• Słaby sen.
• Problemy żołądkowo-jelitowe.
• Padaczka.
• Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).
• Lęk i depresja.
• Inne choroby psychiczne, takie jak zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD), schizofrenia i choroba afektywna dwubiegunowa.

Jak diagnozuje się autyzm?

Postawienie diagnozy autyzmu może być trudne. Nie ma testu, takiego jak test laboratoryjny, aby zdiagnozować autyzm. Pracownicy służby zdrowia mogą jednak przeprowadzać specjalistyczne testy i oceny. Kroki w procesie uzyskiwania diagnozy autyzmu obejmują następujące elementy.

Obserwacja rozwoju
Pracownik służby zdrowia dziecka przyjrzy się historii rozwoju i zachowaniu dziecka. Prawdopodobnie poprosi Cię o zapisanie własnych obserwacji, którymi będziesz mógł podzielić się z nim podczas wizyt u dziecka. Jest to aktywny, ciągły proces, w którym obserwujesz rozwój swojego dziecka i omawiasz jego umiejętności i zdolności z lekarzem.

Badania przesiewowe pod kątem rozwoju
Badanie przesiewowe jest bardziej formalnym krokiem i pozwala bliżej przyjrzeć się rozwojowi dziecka. Lekarz prowadzący dziecko może użyć kwestionariusza do przeprowadzenia badań przesiewowych w kierunku autyzmu. Zawiera on pytania i listy kontrolne umożliwiające porównanie dziecka z innymi dziećmi w tym samym wieku. Test ten nie pozwala na postawienie diagnozy, ale może wskazać, czy dziecko znajduje się na typowej ścieżce rozwoju, czy też wymaga bardziej formalnej oceny.

Ocena formalna
Ocena formalna analizuje rozwój dziecka bardziej szczegółowo. Wyszkolony specjalista, taki jak psycholog dziecięcy lub pediatra rozwojowo-behawioralny, będzie obserwował dziecko i przeprowadzi ustrukturyzowany test na zaburzenia ze spektrum autyzmu. Będzie on również zadawać pytania i wypełniać kwestionariusze. Wyniki formalnej oceny pokażą mocne strony i problemy dziecka i mogą pomóc w ustaleniu formalnej diagnozy.

Czy autyzm można wyleczyć?

Autyzm jest najczęściej chorobą trwającą całe życie, której nie można wyleczyć. Objawy mogą jednak ustępować wraz z wiekiem dziecka.

Jak leczy się autyzm?

Leczenie autyzmu obejmuje interwencje behawioralne lub terapie. Uczą one nowych umiejętności, aby zająć się podstawowymi deficytami autyzmu i złagodzić podstawowe objawy. Każde dziecko z autyzmem jest wyjątkowe. Z tego powodu dziecko otrzyma zindywidualizowany plan leczenia, aby zaspokoić jego konkretne potrzeby. Najlepiej jest rozpocząć interwencje tak wcześnie, jak to możliwe, aby korzyści z terapii mogły być kontynuowane przez całe życie dziecka.
Wiele osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu cierpi na dodatkowe schorzenia. Obejmują one problemy z trawieniem i karmieniem, drgawki i zaburzenia snu. Leczenie może obejmować terapię behawioralną, leczenie farmakologiczne lub obie te metody.
Wczesne intensywne leczenie behawioralne obejmuje całą rodzinę i ewentualnie zespół specjalistów. Wraz z wiekiem i rozwojem dziecka, może ono otrzymać zmodyfikowany plan leczenia, aby zaspokoić jego specyficzne potrzeby.
W okresie dojrzewania dzieci mogą skorzystać z usług przejściowych. Mogą one wspierać umiejętności niezależności, które są niezbędne w dorosłym życiu. W tym okresie koncentrują się one na możliwościach zatrudnienia i szkoleniu umiejętności zawodowych.

Czy autyzmowi można zapobiec?

Autyzmowi nie można zapobiec, ale można zmniejszyć ryzyko urodzenia dziecka z tym zaburzeniem, podejmując pewne działania, w tym

• Prowadź zdrowy tryb życia: regularnie odwiedzaj lekarza, stosuj pożywną dietę i ćwicz. Korzystanie z opieki prenatalnej i przyjmowanie witamin i suplementów diety zalecanych przez lekarza.
• Uważaj na leki: zapytaj swojego lekarza, które leki są bezpieczne, a które należy odstawić na czas ciąży.
• Nie pij: żaden rodzaj ani ilość alkoholu nie jest bezpieczna podczas ciąży.
• Bądź na bieżąco ze szczepieniami: Przed zajściem w ciążę wykonaj wszystkie szczepienia zalecone przez lekarza, w tym niemiecką szczepionkę przeciwko odrze (różyczce). Szczepionka ta może zapobiegać autyzmowi związanemu z różyczką.
  
  

Inne często zadawane pytania

Czy mam autyzm?

Chociaż większość osób z autyzmem otrzymuje diagnozę w dzieciństwie, wiele z nich nie otrzymuje jej aż do wieku dorosłego. Według najnowszych danych autyzm u dorosłych dotyka ponad 5 milionów osób w Stanach Zjednoczonych, czyli 2,21% populacji. Objawy autyzmu u dorosłych mogą obejmować

• Trudności ze zrozumieniem uczuć lub myśli innych osób.
• Ekstremalny niepokój w sytuacjach społecznych.
• Trudności w nawiązywaniu przyjaźni lub preferowanie samotności.
• Zachowywanie się w sposób nieuprzejmy, nijaki lub brak troski o innych, choć nie jest to zamierzone.
• Trudności z wyrażaniem swoich uczuć.
• Potrzeba stałej rutyny i niepokój w przypadku jej zmiany.
• Unikanie kontaktu wzrokowego.
• Trudności z zapewnieniem odpowiedniej przestrzeni, na przykład zbliżanie się do innych osób.

Autyzm u kobiet i osób z AFAB może czasami różnić się od autyzmu u mężczyzn i osób z AMAB.
Wiele kobiet i osób z AFAB uczy się ukrywać objawy autyzmu, aby "dopasować się" do społeczeństwa poprzez naśladowanie osób, które nie mają autyzmu. Ponadto są one cichsze i mają tendencję do ukrywania swoich uczuć. Kobiety i osoby z AFAB wydają się lepiej radzić sobie w sytuacjach społecznych niż mężczyźni i osoby z AMAB. Wykazują również mniej oznak powtarzających się zachowań.

Jeśli uważasz, że możesz mieć autyzm, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Chociaż w Internecie dostępne są testy na autyzm dorosłych, tylko przeszkolony specjalista może zdiagnozować ten stan.

Czy autyzm jest niepełnosprawnością?

Tak, pracownicy służby zdrowia klasyfikują autyzm jako niepełnosprawność.

Treść:

• Co to jest zapalenie przyzębia?
• Objawy i przyczyny zapalenia przyzębia
• Co się dzieje, jeśli zapalenie przyzębia nie jest leczone?
• Jak diagnozuje się zapalenie przyzębia?
• Jak leczy się paradontozę?
• Jak mogę zmniejszyć ryzyko zachorowania na paradontozę?
• Wnioski

Zapalenie przyzębia, rodzaj choroby dziąseł, jest poważnym stanem zapalnym dziąseł, którego objawami są czerwone, krwawiące lub opuchnięte dziąsła. Nieleczone zapalenie przyzębia może prowadzić do utraty zębów. Leczenie może obejmować głębokie czyszczenie zębów lub, w ciężkich przypadkach, zabieg chirurgiczny. Regularne szczotkowanie i nitkowanie zębów może zapobiegać paradontozie.
Płytka nazębna, utrata kości i czerwone, krwawiące dziąsła to charakterystyczne objawy zapalenia przyzębia.

Co to jest zapalenie przyzębia?

Zapalenie przyzębia jest poważną formą choroby dziąseł. Jest to infekcja bakteryjna, która zaczyna się od zapalenia tkanek miękkich wokół zębów. Nieleczona prowadzi do erozji kości podtrzymującej zęby, prowadząc do ich ruchomości i utraty.

Jak powszechne jest zapalenie przyzębia?

Zapalenie przyzębia dotyka ponad 47% dorosłych w wieku powyżej 30 lat, wzrastając do około 70% u dorosłych w wieku powyżej 65 lat.

Kto jest dotknięty zapaleniem przyzębia?

Zapalenie przyzębia jest stosunkowo rzadkie u osób w wieku poniżej 30 lat. Jest bardziej prawdopodobne, że wystąpi wraz z wiekiem. Niemniej jednak może dotknąć każdego, kto ma słabą higienę jamy ustnej - tych, którzy nie myją zębów regularnie i nie używają nici dentystycznej. Niektórzy ludzie są również genetycznie bardziej podatni na zapalenie przyzębia niż inni. Jeśli Twoi biologiczni rodzice lub dziadkowie mieli chorobę dziąseł, istnieje większe prawdopodobieństwo, że Ty również na nią zachorujesz.

Objawy i przyczyny zapalenia przyzębia

Jakie są objawy zapalenia przyzębia?

Zdrowe dziąsła są jędrne w dotyku i ściśle przylegają do zębów. Dla porównania, objawy zapalenia przyzębia obejmują:

• Czerwone lub purpurowe dziąsła.
• Opuchnięte dziąsła.
• Łatwo krwawiące dziąsła.
• Wrażliwe dziąsła.
• Nieświeży oddech.
• Ropa (infekcja) wokół linii dziąseł.
• Obluzowane zęby.
• Utrata zębów.
• Recesja dziąseł (gdy dziąsła odsuwają się od zębów).
• Ból podczas żucia.
• Nowe luki lub przestrzenie między zębami.
• Zmiany w sposobie, w jaki zęby pasują do siebie.

Co powoduje zapalenie przyzębia?

Główną przyczyną zapalenia przyzębia jest niewłaściwa higiena jamy ustnej. Bakterie przylegają do powierzchni zębów w postaci płytki nazębnej i kamienia nazębnego. Jeśli nie szczotkujesz zębów tak dobrze lub tak często, jak powinieneś, bakterie dostają się poniżej linii dziąseł, gdzie szczoteczka i nić dentystyczna nie mogą dotrzeć. Te szkodliwe bakterie powodują erozję tkanek podtrzymujących zęby, prowadząc do infekcji, utraty kości i utraty zębów.
Inne czynniki mogą również zwiększać ryzyko zapalenia przyzębia, takie jak

Inne czynniki ryzyka zapalenia przyzębia

• Palenie, które jest najważniejszym czynnikiem, osłabia zdolność organizmu do zwalczania infekcji.
• Osoby z cukrzycą są bardziej narażone na infekcje, w tym zapalenie przyzębia.
• Genetyka i historia rodzinna mogą zwiększać ryzyko chorób dziąseł.
• Zmiany hormonalne u kobiet i osób, które zostały przypisane do płci żeńskiej przy urodzeniu, takie jak ciąża lub przyjmowanie tabletek antykoncepcyjnych, mogą zwiększać ryzyko rozwoju zapalenia przyzębia.
• Stany chorobowe, które powodują stan zapalny w organizmie - takie jak zapalenie stawów, COVID-19 i choroby układu krążenia - są związane z zapaleniem przyzębia.

Co się stanie, jeśli zapalenie przyzębia pozostanie nieleczone?

Choroba przyzębia postępuje z czasem i staje się coraz bardziej problematyczna. Istnieją cztery etapy choroby dziąseł, w tym

1. Zapalenie dziąseł: jest to wczesne stadium choroby dziąseł, które jest mniej poważne niż zapalenie przyzębia. W przypadku zapalenia dziąseł dziąsła są zaczerwienione i opuchnięte, ale kość wokół zębów nie zaczęła się jeszcze kurczyć. Zapalenie dziąseł jest odwracalne, jeśli lepiej szczotkujesz zęby i regularnie chodzisz do dentysty na czyszczenie.
2. Łagodne zapalenie przyzębia: Nieleczone zapalenie dziąseł przekształci się w łagodne zapalenie przyzębia. Na tym etapie dziąsła odrywają się od zębów i zaczynają tracić część kości wokół nich. W rezultacie powstają kieszonki przyzębne. W tych kieszonkach, do których nie dociera szczoteczka i nić dentystyczna, gromadzi się płytka nazębna, kamień nazębny i bakterie.
3. Umiarkowane zapalenie przy zębia: W miarę postępu zapalenia przyzębia dochodzi do utraty jeszcze większej ilości kości wokół zębów. Bakterie kontynuują erozję więzadeł i tkanek miękkich, które wspierają zęby i utrzymują je w zdrowiu. Na tym etapie dziąsła mogą być bolesne i wrażliwe.
4. Ciężkie zapalenie przyzębia: Gdy zapalenie przyzębia nie jest leczone, choroba staje się poważniejsza. W miarę postępującej utraty kości zęby mogą się rozluźnić i potencjalnie wypaść. Oprócz krwawiących dziąseł, wokół linii dziąseł często pojawia się ropa i infekcja, co może prowadzić do przewlekłego nieświeżego oddechu (cuchnący oddech).

Oprócz złego stanu zdrowia jamy ustnej, zapalenie przyzębia może również powodować zły ogólny stan zdrowia. Badania wskazują na ważny związek między zdrowiem jamy ustnej a zdrowiem całego ciała. Osoby z paradontozą są bardziej narażone na choroby serca, udar mózgu, demencję i inne poważne problemy zdrowotne.

Jak diagnozuje się paradontozę?

Dentysta może zdiagnozować zapalenie przyzębia podczas badania stomatologicznego. Czy:

• Zapyta o objawy i historię medyczną.
• Zbada dziąsła pod kątem oznak stanu zapalnego.
• Za pomocą sondy periodontologicznej, która przypomina małą linijkę, sprawdzi, czy wokół zębów znajdują się kieszonki. Badanie to nie jest bolesne.
• Wykona zdjęcie rentgenowskie zębów, aby sprawdzić, czy nie doszło do utraty kości.
• Ewentualnie zostaniesz skierowany do periodontologa, specjalisty od chorób dziąseł.

Jak leczy się paradontozę?

Leczenie choroby dziąseł zależy od stopnia i ciężkości choroby. Istnieją niechirurgiczne i chirurgiczne opcje leczenia zapalenia przyzębia.

Niechirurgiczne leczenie zapalenia przyzębia

Opcje niechirurgiczne często sprawdzają się u osób z łagodnym lub umiarkowanym zapaleniem przyzębia. Zabiegi te obejmują na przykład

• Antybiotyki: dentysta może przepisać doustne antybiotyki w celu zwalczania infekcji. Może też umieścić antybiotyk miejscowo pod dziąsłami, aby zaatakować dotknięty obszar.
• Usuwanie kamienia nazębnego i struganie korzeni: Skaling i struganie korzeni jest również znane jako głębokie czyszczenie, które jest podobne do rutynowego czyszczenia zębów. Różnica polega na tym, że pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe w celu znieczulenia dziąseł. Umożliwia to dentyście lub higienistce usunięcie bakterii głęboko poniżej linii dziąseł. Wygładzą również korzenie zębów, aby zapobiec dalszemu gromadzeniu się płytki nazębnej i bakterii. Skaling i struganie korzeni są często wykonywane podczas dwóch lub więcej wizyt u dentysty lub periodontologa. Ważne jest, aby odwiedzić periodontologa miesiąc po tym czyszczeniu, aby sprawdzić dziąsła i zobaczyć, jak dobrze zadziałało leczenie.

Chirurgiczne leczenie zapalenia przyzębia

Jeśli masz umiarkowane lub ciężkie zapalenie przyzębia, prawdopodobnie będziesz potrzebować operacji. Przykłady zabiegów chirurgicznych obejmują

• Chirurgia płatowa: Podczas tej procedury periodontolog (specjalista od dziąseł) wykona nacięcie wzdłuż linii dziąseł i tymczasowo odsunie tkankę dziąseł od zębów. Dzięki temu może on łatwo zobaczyć korzenie zębów i dokładnie je oczyścić. Jeśli infekcja spowodowała utratę kości, periodontolog może ponownie wymodelować leżący pod nią grzbiet kości. Sprawia to, że dotknięte obszary są znacznie łatwiejsze do czyszczenia po wyleczeniu.
• Przeszczepy kości: w przypadku znacznej utraty kości dentysta lub periodontolog może zalecić przeszczep kości. Podczas tej procedury dentysta lub periodontolog umieszcza materiał do przeszczepu kości w obszarach, w których doszło do utraty tkanki kostnej (materiałem może być własna kość, kość pobrana od dawcy lub materiał syntetyczny). Przeszczep służy jako rusztowanie dla wzrostu nowej kości. Celem jest zmniejszenie ryzyka przyszłej infekcji i utraty zębów.
• Przeszczepy dziąseł: Zapalenie przyzębia może powodować odrywanie się tkanki dziąseł od zębów. Jest to cofająca się linia dziąseł, która odsłania korzenie zębów, sprawiając, że wydają się one dłuższe. Aby zastąpić utraconą tkankę wokół zębów, dentysta lub periodontolog może zalecić przeszczep dziąseł. W trakcie tego zabiegu stomatolog lub periodontolog umieści przeszczep tkanki wokół dotkniętych chorobą zębów i przyszyje go na miejscu. (Tkanka może zostać pobrana z dachu jamy ustnej lub zakupiona w licencjonowanym banku kości i tkanek). Operacja przeszczepu dziąseł pokryje odsłonięte korzenie zębów, poprawi wygląd uśmiechu i zmniejszy ryzyko dalszej recesji.
• Sterowana regeneracja tkan ek: Podczas tej procedury dentysta lub periodontolog umieści specjalną biokompatybilną membranę między istniejącą kością a zębem. Membrana ta zapobiega wrastaniu niepożądanej tkanki w ten obszar i zamiast tego promuje wzrost kości.
• Osocze bogatopłytkowe (PRP): W przypadku utraty kości lub tkanki dziąseł, PRP może pomóc w ich regeneracji. Twój dentysta lub periodontolog uzyska osocze bogatopłytkowe z próbki Twojej własnej krwi. Po pobraniu próbki krwi wiruje ją w wirówce, aby oddzielić osocze od czerwonych i białych krwinek. Następnie umieszcza osocze bogatopłytkowe w obszarach, w których występują niedobory, aby pobudzić wzrost nowych kości.

Jak mogę zmniejszyć ryzyko zapalenia przyzębia?

Najlepszym sposobem zapobiegania zapaleniu przyzębia jest regularne szczotkowanie zębów i utrzymywanie dobrej higieny jamy ustnej w domu między wizytami. Osoby podatne na zapalenie przyzębia mogą wymagać częstszego czyszczenia niż osoby bez choroby dziąseł. Zapytaj swojego dentystę, jak często powinieneś czyścić zęby, aby utrzymać optymalny stan zdrowia jamy ustnej.

Podsumowanie

Choroba przyzębia jest poważną formą choroby dziąseł. Charakterystyczne objawy obejmują czerwone, krwawiące i wrażliwe dziąsła, luźne zęby, nieświeży oddech i cofające się dziąsła. Nie można wyleczyć zapalenia przyzębia, ale można radzić sobie z tym schorzeniem poprzez odpowiednią pielęgnację i konserwację. Obejmuje to prawidłową higienę jamy ustnej i regularne czyszczenie zębów w odstępach czasu zalecanych przez dentystę.

Treść:

• Czym są odmrożenia?
• Objawy i przyczyny odmrożeń
• Jak diagnozuje się odmrożenia?
• Jak diagnozuje się i rozpoznaje objawy odmrożeń?
• Jak mogę zapobiec odmrożeniom?
• Jakie są powikłania odmrożeń?
• Inne często zadawane pytania
• Wnioski

Odmrożenie występuje, gdy skóra zamarza pod wpływem temperatury poniżej zera. Objawy odmrożenia mogą obejmować ból, drętwienie, obrzęk, pęcherze i przebarwienia skóry. Najczęściej występuje na palcach rąk i nóg, stopach, nosie i uszach. Leczenie odmrożeń różni się w zależności od stadium.

Co to są odmrożenia?

Odmrożenie to uszkodzenie skóry spowodowane zamarznięciem poniżej 0 stopni Celsjusza. Prawdopodobieństwo odmrożenia jest większe w każdej sytuacji, która prowadzi do długotrwałego narażenia na zimno:

• Podczas zimy.
• W wietrznych warunkach pogodowych.
• Na dużych wysokościach.
• Gdy nie masz schronienia przed zimnem.

Odmrożenia mogą wystąpić nawet pod ubraniem chroniącym przed zimnem.
Odmrożenie może prowadzić do trwałego, nieodwracalnego uszkodzenia tkanek (martwicy). Sposobem zapobiegania odmrożeniom jest ograniczenie przebywania na zewnątrz i częste rozgrzewanie ciała w przypadku narażenia na działanie ujemnych temperatur.
Jeśli podejrzewasz u siebie odmrożenie, wejdź do środka lub poszukaj schronienia przed zimnem. Następnie natychmiast skontaktuj się z lekarzem lub udaj się na pogotowie, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia tkanek.

Kto jest narażony na odmrożenia?

Odmrożenie może dotknąć każdego, kto jest narażony na działanie niskich temperatur. Najczęściej występuje na palcach rąk i nóg, stopach, nosie i uszach. Prawdopodobieństwo odmrożenia jest większe w przypadku długotrwałego narażenia na działanie niskich temperatur, zwłaszcza jeśli:

• Masz mniej niż 18 lat lub więcej niż 65 lat.
• Mieszkasz i pracujesz w zimnym klimacie.
• Jesteś bez mieszkania.
• Masz chorobę podstawową, taką jak choroba naczyń obwodowych, niedożywienie, zespół Raynauda, niedoczynność tarczycy, cukrzyca stawów.
• Palą wyroby tytoniowe.

Jak często występują odmrożenia?

Odmrożenia są powszechne, ale występują rzadziej niż w przeszłości. Dzieje się tak, ponieważ ludzie mają lepszy dostęp do odzieży na zimne dni i wiedzą więcej o zagrożeniach związanych z odmrożeniami i sposobach zapobiegania im.

Jakie są etapy odmrożenia?

Objawy odmrożenia pojawiają się w trzech etapach, które obejmują odczucia:

1. Zimno, ból i ból (odmrożenie).
2. Odmrożenie i mrowienie (powierzchowne odmrożenie).
3. Drętwienie (głębokie odmrożenia).

Jeśli zauważysz u siebie którykolwiek z objawów odmrożenia drugiego lub trzeciego stopnia, natychmiast zgłoś się do lekarza, aby zapobiec długotrwałym uszkodzeniom.

Objawy i przyczyny odmrożeń

Istnieją trzy główne etapy odmrożeń, które wyglądają i są odczuwane w różny sposób.

Jak wyglądają i jakie są objawy odmrożeń?

Objawy odmrożeń różnią się w zależności od etapu, w którym się znajdujesz i stopnia uszkodzenia skóry spowodowanego przez zimno.

• Odmrożenie: Podczas odmrożenia lub pierwszego etapu odmrożenia możesz zauważyć, że dotknięta skóra jest czerwona do fioletowej lub jaśniejsza niż naturalny odcień skóry. Skóra może być również zimna, lekko bolesna i mrowiąca. Odmrożenie to etap ostrzegawczy, w którym uszkodzenie skóry jest tylko tymczasowe. Jeśli zauważysz objawy, natychmiast wejdź do środka i rozmroź dotknięty obszar skóry ciepłą (nigdy gorącą) wodą. Na skórze mogą pojawić się małe czerwone guzki (odmrożenia). Nawet jeśli objawy są łagodne, należy udać się do lekarza, aby upewnić się, że odmrożenie nie spowodowało długotrwałych uszkodzeń.
• Powierzchowne odmrożenie: Jest to drugi etap odmrożenia, który wymaga leczenia. Skóra może być ciepła, ale woda w skórze powoli zamarza w kryształki lodu. Skóra zawiera ponad 60% wody. Może to powodować uczucie mrowienia. Ponadto skóra może szczypać lub puchnąć. Po rozgrzaniu mogą pojawić się bolesne, plamiste plamy lub fioletowe lub niebieskie obszary skóry, takie jak siniaki. Skóra może zacząć się łuszczyć i może pojawić się uczucie oparzenia słonecznego. Po upływie około jednego dnia na skórze mogą pojawić się pęcherze wypełnione płynem.
• Ciężkie (głębokie) odmrożenia: W trzecim stadium odmrożenia dolne warstwy skóry (tkanka podskórna) zamarzają i następuje całkowite odrętwienie. Odmrożony obszar może być trudny do poruszania lub może nie być możliwe normalne poruszanie nim. Jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast zgłosić się do lekarza. Duże pęcherze pojawią się na odmrożonej skórze dzień lub dwa po ekspozycji na zimno. Odmrożona skóra stanie się czarna, ponieważ komórki skóry obumierają po zamarznięciu. Na skórze może utworzyć się twarda, czarna powłoka (pancerz), która samoistnie odpadnie. Jeśli tak się nie stanie, lekarz usunie ją chirurgicznie.

Odmrożenia są niebezpieczne, ponieważ często powodują odrętwienie skóry, przez co pacjent może nie czuć, że coś jest nie tak. Jeśli podejrzewasz u siebie odmrożenie lub oparzenia chłodem, skontaktuj się z lekarzem.

Czy można mieć odmrożenia i o tym nie wiedzieć?

Tak. Wiele osób cierpiących na odmrożenia w ogóle o tym nie wie. Dzieje się tak, ponieważ odmrożenia powodują odrętwienie nerwów i mogą powodować uszkodzenia głęboko w skórze. Po wyjściu na mróz możesz nie zauważyć żadnych objawów. Aby zapobiec odmrożeniom, należy ograniczyć czas spędzany na zewnątrz w niskich temperaturach.

Gdzie najczęściej dochodzi do odmrożeń?

Odmrożenie może dotknąć każdej części skóry, ale bardziej prawdopodobne jest odmrożenie kończyn. Są to części ciała, które są najbardziej narażone na działanie niskich temperatur, nawet jeśli są zakryte:

• Dłonie i palce.
• Stopy i palce u nóg.
• Twarz i nos.
• Uszy.

Skąd mam wiedzieć, czy moje dziecko ma odmrożenia?

Stwierdzenie, czy dziecko ma odmrożenia, może być trudne. Niemowlęta nie trzęsą się tak bardzo jak dorośli, ponieważ nie mają tyle energii w rezerwie. Starsze dzieci są zwykle zbyt zajęte zabawą na zewnątrz, aby zauważyć, że są odmrożone.
Jeśli dziecko lub niemowlę przebywało na zewnątrz na mrozie nawet przez 10 minut, nadszedł czas, aby je sprawdzić. Jeśli zauważysz, że części jego skóry są jaśniejsze niż naturalny odcień skóry, czerwone, białe lub szare, skontaktuj się z lekarzem.
Jeśli Twoje dzieci są starsze i przebywały na zewnątrz przez ponad pół godziny w ujemnych temperaturach, nawet w zimnych ubraniach, poproś je, aby weszły do środka i zdjęły mokre ubrania. Powinny założyć suche ubrania i ogrzać swoje ciała pod kocem. Ciepła kąpiel może również pomóc dziecku rozgrzać się z zimna. Zawsze używaj letniej, nigdy gorącej wody.

Jak powstają odmrożenia?

Ujemne temperatury powodują odmrożenia. Niskie temperatury (nieco powyżej zera) przez długi czas również mogą powodować odmrożenia. Odmrożenia można nabawić się

• Narażając się na działanie temperatur poniżej zera.
• Przyciskając do skóry zamarznięte przedmioty, takie jak okłady z lodu lub metal.
• Nie noszenie wystarczającej ilości odzieży chroniącej skórę przed zimnem.

Nawet jeśli masz na sobie odzież ochronną, taką jak czapka, buty i rękawiczki, możesz spowodować odmrożenia poprzez ubranie.
W przypadku odmrożeń woda w skórze zamarza i krystalizuje się. Ponad 60% skóry zawiera wodę. Powoduje to uszkodzenie komórek skóry i tkanek, co uniemożliwia przepływ krwi do tych części ciała. Poważne odmrożenia mogą uszkodzić mięśnie, nerwy i stawy.

Jak długo trwa odmrożenie?

Odmrożenia można nabawić się w ciągu 30 minut lub krócej, jeśli temperatura wiatru wynosi -15 F (-26 C) lub mniej. Jeśli mieszkasz lub pracujesz w zimnym klimacie, staraj się ograniczyć przebywanie na zewnątrz, aby zapobiec uszkodzeniom skóry.

Jak zimno musi być, aby doszło do odmrożenia?

Ujemne temperatury powodują odmrożenia. Aby doszło do odmrożenia, musi być zimniej niż 32 F lub 0 C. Należy pamiętać, że temperatura może być znacznie niższa, jeśli wieje wiatr, co może zwiększyć ryzyko odmrożenia.

Jak diagnozuje się odmrożenia?

Lekarz zdiagnozuje odmrożenie po przeprowadzeniu badania fizykalnego i ewentualnych badań obrazowych. Podczas badania lekarz będzie szukał przebarwień skóry lub innych oznak skórnych, takich jak plamy lub pęcherze. Lekarz zada również pytania dotyczące narażenia na zimno. Na przykład, jak długo byłeś narażony na działanie ujemnych temperatur i jaka była temperatura podczas ekspozycji?

W zależności od nasilenia objawów lekarz może wykonać badanie obrazowe, takie jak zdjęcie rentgenowskie, aby sprawdzić, czy pod skórą nie doszło do uszkodzenia tkanek.

Jakie są oznaki trwałego uszkodzenia skóry w wyniku odmrożenia?

Lekarz poinformuje Cię, czy uszkodzenie skóry jest trwałe, czy nie. Oznaką tymczasowego uszkodzenia skóry jest obecność wyraźnych pęcherzy. Jeśli pęcherze są wypełnione krwią, może to oznaczać trwałe uszkodzenie. Jeśli skóra staje się czarna lub ciemniejsza niż naturalny odcień skóry, jest to oznaka poważnego uszkodzenia tkanki. W takim przypadku może być konieczna operacja usunięcia uszkodzonej skóry, aby zapobiec wtórnym infekcjom lub gangrenie.

Jak leczy się odmrożenia?

Leczenie odmrożeń różni się w zależności od stadium.
Jeśli wystąpią objawy odmrożenia, należy udać się do domu lub schronić się przed mrozem, jeśli to możliwe. Następnie wykonaj następujące kroki, aby ogrzać dotkniętą skórę:

• Delikatnie zdejmij zimną odzież, taką jak rękawiczki lub buty. Należy również zdjąć biżuterię, taką jak pierścionki lub zegarki, jeśli znajdują się one w pobliżu dotkniętego obszaru skóry. Jeśli ubranie jest mokre, należy założyć suche ubranie.
• Umieść dotkniętą skórę w wannie z ciepłą (nie gorącą) wodą. Będzie to powolne ogrzewanie, które może potrwać co najmniej 30 minut.
• Umieść koc na dotkniętym obszarze skóry. Nie przykrywaj skóry kocem, ponieważ może to odciąć krążenie i uniemożliwić dopływ krwi do dotkniętych tkanek.
• Unikaj stosowania ciepła bezpośrednio na skórę, aby zapobiec oparzeniom.

W przypadku wystąpienia objawów powierzchownego lub głębokiego odmrożenia, które stanowią drugi i trzeci etap odmrożenia, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w celu podjęcia leczenia. W przypadku odmrożeń czas ma kluczowe znaczenie. Odmrożenia mogą powodować silny ból podczas rozmrażania skóry.
Podczas leczenia odmrożeń, pracownik służby zdrowia będzie

• Podniesie temperaturę ciała w letniej wodzie lub stosując ciepłe, wilgotne okłady na skórę przez maksymalnie 30 minut.
• Nałoży sterylny opatrunek na odmrożoną skórę, oddzielając palce u rąk i nóg, aby zapobiec ich ocieraniu się o siebie.
• Sprawdź przepływ krwi w dotkniętym obszarze ciała. W przypadku odmrożeń trzeciego stopnia lekarz może również założyć kroplówkę (igłę wprowadzaną do żyły w ramieniu w celu dostarczenia płynów), aby poprawić krążenie.
• Poda antybiotyki i leki przeciwbólowe, takie jak ibuprofen (Advil®, Motrin®).
• Nawodni organizm, podając wodę (odmrożenie powoduje odwodnienie tkanek).
• Zastosują tlenoterapię. W przypadku skrajnych odmrożeń lekarz może zalecić oddychanie czystym tlenem w pomieszczeniu pod ciśnieniem. Zabieg ten, zwany tlenoterapią hiperbaryczną, pomaga niektórym osobom szybciej się wyleczyć poprzez zwiększenie poziomu tlenu we krwi.

Czy potrzebuję operacji odmrożenia?

W ciężkich przypadkach odmrożeń, lekarz może być zmuszony do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego w celu usunięcia martwej skóry i tkanki po wygojeniu. Ustalenie, czy konieczna jest operacja, może potrwać kilka dni lub nawet miesięcy. Chirurdzy mogą być zmuszeni do usunięcia (amputacji) palców u rąk lub nóg w przypadku obumarcia tkanki lub wystąpienia zgorzeli.

Czy mogę leczyć odmrożenia w domu?

W przypadku odmrożenia lub odmrożenia należy skontaktować się z lekarzem. Jeśli znajdujesz się w odległym miejscu lub nie możesz od razu udać się do szpitala, możesz podjąć kroki w celu leczenia odmrożeń w domu, aby zapobiec uszkodzeniu skóry i tkanek. Priorytetem jest zapewnienie sobie ciepła. Powinieneś znaleźć schronienie i zapobiec rozgrzaniu ciała i ponownemu zamarznięciu, co może spowodować poważniejsze uszkodzenia skóry. Aby utrzymać ciepło, wykonaj następujące kroki:

• Zdejmij całą mokrą odzież i załóż suchą.
• Lekko unieś zraniony obszar.
• Ogrzej skórę, mocząc odmrożony obszar w ciepłej wodzie o temperaturze od 98,6 F do 102,2 F (od 37 C do 39 C). Określenie temperatury wody może być trudne, ponieważ skóra może być zdrętwiała. Jeśli masz termometr, użyj go. Gdy skóra znów stanie się miękka lub po upływie co najmniej 30 minut, można przerwać ogrzewanie.
• Przykryj odmrożone miejsce czystą szmatką. Jeśli masz odmrożone palce u rąk lub nóg, owiń każdy z nich osobno. Upewnij się, że trzymasz je oddzielnie, aby zapobiec stresowi lub uciskowi. Unikaj ciasnego owijania palców u rąk i nóg, aby umożliwić swobodne krążenie.
• Podczas rozmrażania staraj się nie ruszać miejsca odmrożenia. Unikaj chodzenia po odmrożonych palcach lub stopach.
• Nie pocieraj odmrożonych miejsc, ponieważ pocieranie twardej lub zdrętwiałej skóry może spowodować uszkodzenie tkanek.

Podczas rozmrażania możesz odczuwać ból. Jest to normalne. Można przyjmować dostępne bez recepty leki przeciwbólowe zgodnie z zaleceniami lekarza.

Jak mogę zapobiec odmrożeniom?

Oto kilka wskazówek dotyczących zapobiegania odmrożeniom:

• Unikaj przebywania na zewnątrz: Gdy na zewnątrz jest zimno, staraj się pozostać w domu.
• Ogranicz liczbę wyjść na zewnątrz: Jeśli musisz wyjść na zewnątrz, postaraj się ograniczyć to do 10 lub 15 minut, a następnie wróć do środka na kilka godzin.
• Ubieraj się ciepło przed wyjściem na zewnątrz: Zawsze, gdy wiesz, że będziesz przebywać w niskich temperaturach, ubieraj się odpowiednio. Ubieraj się warstwowo. Noś ciepłe skarpety, grubą czapkę, rękawiczki i ciężki szalik na twarz, uszy i usta.
• Noś wiatroszczelną i wodoodporną odzież: Noś odzież zaprojektowaną tak, aby chronić Cię przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi i utrzymywać ciepło w okolicy głowy i szyi.
• Nie ograniczaj krążenia: upewnij się, że buty i odzież nie są zbyt ciasne. Może to spowodować słabe krążenie. Poruszaj się stale, aby utrzymać dobry przepływ krwi.

Podczas podróży w niskich temperaturach zawsze miej przy sobie telefon. W razie wypadku lub utknięcia na drodze jest on linią ratunkową do pomocy medycznej. Wreszcie, spakuj samochodowy zestaw ratunkowy do samochodu. W ten sposób będziesz mieć pod ręką pierwszą pomoc, jedzenie i wodę, rękawiczki, buty i koce, gdy tylko pogoda się pogorszy.

Jakie są powikłania odmrożeń?

Możliwe są powikłania odmrożeń. Jeśli odmrożenie trwa dłużej niż pierwszy etap (odmrożenie), może mieć długoterminowe skutki uboczne, w tym

• Uszkodzenie nerwów (neuropatia).
• Obfite pocenie się.
• Większa wrażliwość na zimno.
• Odmrożeniowe zapalenie stawów, sztywność dłoni i stóp.
• Przebarwienia skóry.
• Uszkodzenie lub utrata paznokci.
• Blizny.

Istnieje również większe prawdopodobieństwo ponownego odmrożenia po jego wystąpieniu.
Poważne powikłania odmrożeń mogą obejmować:

• Zgorzel.
• Wtórne zakażenie.
• Amputacja.
• Uszkodzenie ścięgien, mięśni i kości.

Inne typowe problemy

Jaka jest różnica między odmrożeniem a odmrożeniem?
Odmrożenia (pernio) to zapalne plamy na skórze, które powstają po ekspozycji na zimne powietrze. Stan ten nie jest tożsamy z odmrożeniem. Odmrożenie to uszkodzenie skóry spowodowane ekspozycją na niskie temperatury. Główną różnicą między tymi dwoma stanami jest temperatura. Temperatury poniżej 32 F lub 0 C powodują odmrożenia i wymagają natychmiastowej pomocy medycznej. Niskie temperatury powyżej 33 F lub 1 C powodują odmrożenia, które zwykle ustępują samoistnie.

Jaka jest różnica między odmrożeniem a hipotermią?
Odmrożenie występuje, gdy część ciała zamarza, uszkadzając komórki skóry i tkanki. Podobnie jak lód pokrywający przednią szybę, skóra twardnieje i zmienia kolor po odmrożeniu.
Odmrożenie występuje, gdy temperatura ciała spada poniżej 35 C (95 F). Normalna temperatura ciała wynosi około 37 C (98,6 F). Hipotermia jest poważniejsza i ma bardziej rozległy wpływ na organizm niż odmrożenie, które wpływa tylko na niektóre części ciała (jest zlokalizowane).
Hipotermia i odmrożenia mogą wystąpić jednocześnie. Obie te sytuacje są nagłymi przypadkami medycznymi.

Wnioski

Zachowaj bezpieczeństwo wewnątrz lub upewnij się, że wszyscy ubierają się ciepło, gdy nadchodzi zimna pogoda. Nie tylko będziesz czuć się bardziej komfortowo, ale także pomożesz chronić siebie i swoich bliskich przed odmrożeniami i wszystkimi poważnymi zagrożeniami dla zdrowia, które się z nimi wiążą. Jeśli jesteś narażony na zimno przez ponad pół godziny w mroźnych warunkach i podejrzewasz, że możesz mieć odmrożenia, natychmiast zgłoś się do lekarza.

Treść:

• Oznaki osłabienia układu odpornościowego
• Jak wzmocnić swój układ odpornościowy

Istnieją różne kroki, które osoba z osłabionym układem odpornościowym może podjąć, aby zachować zdrowie. Przykłady obejmują utrzymanie właściwej higieny, radzenie sobie ze stresem, zdrową dietę i wiele innych.
Układ odpornościowy chroni organizm przed infekcjami. Osoba ze słabym układem odpornościowym może być bardziej podatna na częste infekcje.

Białe krwinki, przeciwciała i inne składniki, w tym narządy i węzły chłonne, tworzą układ odpornościowy organizmu.
Wiele zaburzeń może osłabić układ odpornościowy i spowodować obniżenie odporności. Zaburzenia te mogą mieć przebieg od łagodnego do ciężkiego. Niektóre są obecne od urodzenia, inne są wynikiem czynników środowiskowych.
Priorytetowe traktowanie układu odpornościowego nigdy nie było ważniejsze, zwłaszcza w kontekście wysoce zaraźliwego podwariantu Omicron, BA.2, który przyczynia się do dalszego wzrostu liczby przypadków Covid na całym świecie.

Jako immunolog i lekarz medycyny funkcjonalnej, pacjenci często pytają mnie, w jaki sposób mogą zmierzyć stan swojego układu odpornościowego. Mówię im, że nasz układ odpornościowy jest ruchomym celem i nie ma naprawdę wyznaczonych narządów, w których można go całkowicie odizolować. Nie można go zeskanować za pomocą prześwietlenia rentgenowskiego, wykonać biopsji ani wskazać jego siły lub słabości za pomocą jednego testu.

Istnieją jednak cztery główne znaki ostrzegawcze, które mogą wskazywać, czy masz osłabiony układ odpornościowy i powinieneś podjąć zwiększone wysiłki, aby go wzmocnić:

Oznaki osłabienia układu odpornościowego

1. Często chorujesz, a powrót do zdrowia trwa dłużej niż zwykle.

Nie przejmuj się, jeśli kichasz i przeziębiasz się dwa lub trzy razy w roku. Większość ludzi wraca do normy po około tygodniu.
Jeśli jednak ciągle łapiesz przeziębienia z objawami, które utrzymują się tygodniami, a nawet często masz zatrucia pokarmowe, może to być spowodowane powolną reakcją wrodzonego układu odpornościowego.
Wrodzony układ odpornościowy obejmuje bariery, które zapobiegają przedostawaniu się szkodliwych substancji do organizmu. Pomyśl o nim jako o pierwszej linii obrony przed wszelkimi najeźdźcami i urazami. Jego składniki obejmują:

• Odruch kaszlu, który pomaga nam wyeliminować rzeczy, które mogą nas podrażnić lub zainfekować.
• Produkcja śluzu, który zatrzymuje bakterie i małe cząsteczki i pomaga wydalić je z organizmu.
• Kwas żołądkowy, który pomaga niszczyć drobnoustroje, które dostają się do naszego organizmu poprzez żywność i wodę.

1. Jesteś w ciągłym stanie stresu.

Niektóre rodzaje stresu mogą być korzystne dla naszego zdrowia immunologicznego i ogólnego samopoczucia.
Na przykład krótkotrwały ostry stresor - taki jak korek uliczny - ma na celu pomóc organizmowi w natychmiastowym naładowaniu mechanizmów ochronnych. Z tego powodu ostry stres w rzeczywistości pomaga wzmocnić układ odpornościowy w krótkim okresie.
Po drugiej stronie spektrum stresu, przewlekły stres może być złą wiadomością, ponieważ powoduje dysregulację immunologiczną i tłumi układ odpornościowy, prowadząc do zwiększonej liczby infekcji i słabego powrotu do zdrowia po chorobie.
Badania pokazują również, że częste epizody stresu wydają się zaostrzać choroby autoimmunologiczne, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów i wrzodziejące zapalenie jelita grubego, a także mogą powodować zaostrzenie reakcji alergicznych, takich jak egzema i astma.

1. Często chorujesz na opryszczkę lub półpasiec w młodym wieku.

Wirusy wywołujące opryszczkę i półpasiec należą do rodziny wirusów opryszczki. Po zarażeniu się wirusem opryszczki przechodzi on w stan uśpienia w organizmie.
Jednak w przypadku stresu lub osłabienia odporności komórkowej wirus może się replikować i reaktywować.
Częste reaktywacje mogą być oznaką, że układ odpornościowy wymaga wzmocnienia.

1. Przyjmujesz leki, które osłabiają Twoją odpowiedź immunologiczną.

Niestety, wiele ważnych leków stosowanych w chemioterapii nowotworów - w celu zapobiegania odrzuceniu przeszczepu narządu i leczenia chorób autoimmunologicznych - może mieć działanie immunosupresyjne.
Kortykosteroidy, powszechna grupa leków stosowanych w alergiach, astmie i innych chorobach zapalnych, również mogą być immunosupresyjne.
Wykazano, że nawet częste stosowanie antybiotyków w przeszłości uszkadza różnorodność mikrobiomu w jelitach, co może bezpośrednio nasilać reakcje immunologiczne.

Jak wzmocnić swój układ odpornościowy

Dobrą wiadomością jest to, że niezależnie od stanu odporności immunologicznej, możesz codziennie interweniować, aby ją wzmocnić.
Oto kilka skutecznych sposobów, aby to zrobić:

1. Odżywiaj swój układ odpornościowy.

Nasze komórki układu odpornościowego potrzebują dużej ilości pokarmów bogatych w przeciwutleniacze - zwłaszcza świeżych owoców i warzyw, szczególnie tych bogatych w witaminę C i beta-karoten.
Celuj w codzienną porcję ciemnozielonych warzyw liściastych, takich jak jarmuż, głęboko pigmentowanych jagód, takich jak jeżyny, oraz korzystnych dla jelit, bogatych w błonnik warzyw krzyżowych, takich jak jarmuż, brokuły i rukola.
Minerały cynk i selen są również silnymi składnikami odżywczymi wspierającymi odporność i znajdują się w orzechach, nasionach, skorupiakach i niektórych mięsach.
Na koniec dodaj kilka superfoods, takich jak grzyby shitake i maitake, zieloną herbatę i przyprawy, takie jak kurkuma, rozmaryn i goździki.

1. Podaruj sobie trochę słońca.

Oprócz poprawy nastroju, zaledwie 10 do 15 minut dziennie w pełnym spektrum światła może dać ci dużo witaminy D, ważnej witaminy, która wspiera układ odpornościowy.
Niektóre dane sugerują, że niski poziom witaminy D jest czynnikiem ryzyka słabej odporności, w tym chorób autoimmunologicznych i Covid. Jeśli więc masz słabą odporność, dobrym pomysłem jest sprawdzenie poziomu witaminy D i uzupełnienie czasu spędzanego na słońcu tabletkami z witaminą D.

1. Skup się na śnie.

Jakość i ilość snu ma duży wpływ na odporność układu odpornościowego.
Chroniczny niedobór snu wiąże się z wyższym stanem zapalnym i częstszymi infekcjami. Dzieje się tak, ponieważ podczas gdy nasze ciała odpoczywają, komórki układu odpornościowego mogą również skupić wszystkie swoje wysiłki i energię na potężnym ataku na wirusy i bakterie.
Sen zwiększa również produkcję przeciwciał pamięciowych przeciwko bakteriom i wirusom, co pomaga zbudować silniejszy układ odpornościowy na przyszłość.

1. Rzuć palenie.

Nie powinno to być oczywiste, ale nawet chemikalia w biernym, a nawet biernym paleniu są rakotwórcze. Uszkodzenia powodowane przez te produkty w naszych tkankach utrzymują stan zapalny i są w ciągłym stanie naprawy.
Papierosy, marihuana i vaping uszkadzają drogi oddechowe, które są pierwszą barierą dla wirusów i bakterii unoszących się w powietrzu.

1. Ogranicz spożycie alkoholu.

Alkohol ma negatywny wpływ na większość naszych wrodzonych i adaptacyjnych komórek odpornościowych.
Przewlekłe i nadmierne picie alkoholu uszkadza również wyściółkę przewodu pokarmowego, a także ochronne limfocyty T i neutrofile w układzie pokarmowym. Zaburza to funkcjonowanie bariery jelitowej i umożliwia drobnoustrojom ucieczkę do krwi, prowadząc do stanu zapalnego.

1. Podwójne zarządzanie stresem.

Przewlekły, niezarządzany stres emocjonalny i fizyczny zwiększa uwalnianie cytokin zapalnych, a ludzie, którzy mają wysoki poziom stresu fizycznego i emocjonalnego, mają wyższy poziom stanu zapalnego.
W rzeczywistości białko C-reaktywne, które jest markerem stanu zapalnego, wzrasta u pacjentów w ostrym stresie.
Jednym z najskuteczniejszych sposobów na wzmocnienie odpowiedzi immunologicznej jest radzenie sobie ze stresem poprzez medytację, ćwiczenia oddechowe i inne ćwiczenia uważności.

Treść:

• Czym są pasożyty?
• Jakie są trzy rodzaje pasożytów?
• Jakie są objawy pasożytów u ludzi?
• Skąd mam wiedzieć, czy mam pasożyty?
• Jak leczy się pasożyty?
• Czy można zapobiegać infekcjom pasożytniczym?
• Czego mogę się spodziewać, jeśli mam pasożyty?
• Wnioski

Pasożyty to organizmy, których przetrwanie i rozprzestrzenianie się zależy od żywiciela. Istnieją trzy główne rodzaje pasożytów, a ich objawy są różne. Leczenie zależy od rodzaju pasożyta, ale może obejmować leki na receptę. Utrzymywanie dobrej higieny, dokładne gotowanie mięsa i picie czystej wody pomaga zapobiegać wielu pasożytom.

Czym są pasożyty?

Pasożyty to organizmy, które żyją w, na lub z innym organizmem (żywicielem). Żywią się, rosną lub rozmnażają w sposób szkodliwy dla swojego żywiciela. Jednak potrzebują swojego żywiciela, aby przetrwać. Z tego powodu rzadko zabijają swojego żywiciela, ale często przenoszą choroby, które mogą zagrażać życiu.

Co pasożyty robią z Twoim ciałem?

Pasożyty żywią się, rosną lub rozmnażają w sposób, który szkodzi organizmowi.

Jakie są trzy rodzaje pasożytów?

Trzy główne rodzaje pasożytów wywołujących choroby u ludzi to:

Ektopasożyty

Ektopasożyt to pasożyt, który żyje na zewnątrz (poza) swojego żywiciela. Są to wektory (żywe organizmy przenoszące choroby między zwierzętami i ludźmi), które zwykle przenoszą infekcje przez krew. Wiele stworzeń, które pracownicy służby zdrowia klasyfikują jako wektory, żywi się krwią. Należą do nich na przykład

• Pchły. Pchły to małe bezskrzydłe owady z silnymi tylnymi nogami, których używają do skakania na duże odległości. Zarażone pchły mogą rozprzestrzeniać chorobę, gdy ugryzą swojego żywiciela lub gdy żywiciel przypadkowo połknie zarażoną pchłę.
• Wszy głowowe i łonowe (wszy kraba). Wszy głowowe to małe, płaskie owady, które poruszają się pełzając. Wszy głowowe żyją na włosach na głowie. Wszy łonowe żyją we włosach łonowych, w pobliżu narządów płciowych. Oba rodzaje wszy są przenoszone z osoby na osobę poprzez bliski kontakt, który może obejmować stosunek płciowy lub dzielenie się przedmiotami osobistymi, takimi jak prześcieradła, poduszki lub ręczniki.
• Roztocza. Roztocza to małe pajęczaki (ośmionożne stawonogi) spokrewnione z pająkami i kleszczami. Są mniejsze niż 1 milimetr (0,04 cala, mniej więcej wielkości stosu 10 kartek papieru). Niektóre gatunki mogą powodować świerzb.
• Kleszcze. Kleszcze to pajęczaki. Ich ukąszenia zwykle nie powodują bólu ani swędzenia. Zazwyczaj gryzą, a następnie wbijają się w skórę. Powszechnie występują na obszarach zalesionych lub trawiastych polach.

Robaki

Robaki to pasożytnicze robaki, które zwykle żyją w przewodzie pokarmowym. Przewód pokarmowy to zestaw wydrążonych narządów, które łączą się ze sobą od jamy ustnej do odbytnicy, w tym żołądek, jelito cienkie i okrężnica. Robaki są widoczne gołym okiem w stadium dorosłym - ich rozmiar waha się od ponad 1 milimetra do ponad 1 metra (nieco ponad 39 cali, czyli nieco mniej niż szerokość drzwi).
Główne rodzaje robaków pasożytniczych, które atakują ludzi, obejmują:

• Przywry (Trematodes). Przywry są rodzajem płazińców. Mogą rozprzestrzeniać się za pośrednictwem zanieczyszczonej wody lub zwierząt wodnych, w tym ślimaków, krabów i ryb. Istnieje wiele różnych rodzajów robaków, które mogą infekować krew, pęcherz moczowy, wątrobę, płuca, jelita i inne narządy.
• Tasiemce (Cestodes). Dorosłe tasiemce to długie, płaskie robaki, które żyją w jelitach. Żywią się składnikami odżywczymi, które ich żywiciel pozyskuje z pożywienia. Rozprzestrzeniają się poprzez składanie jaj w ciele żywiciela. Jaja następnie opuszczają ciało żywiciela, gdy ten robi kupę. Jaja rozprzestrzeniają się poprzez zakażoną żywność i wodę lub niedogotowane mięso.
• Glisty (nicienie). Glisty to małe pasożyty żyjące w jelitach. Rozprzestrzeniają się z zakażonego kału lub gleby. Istnieje wiele różnych gatunków glisty.

Pierwotniaki

Pierwotniaki to organizmy jednokomórkowe. Nie można ich zobaczyć bez mikroskopu. Mogą żyć w jelitach lub we krwi i tkankach. Mogą rozprzestrzeniać się poprzez skażoną żywność lub wodę, kontakt międzyludzki lub ukąszenie nosiciela.
Istnieją dziesiątki tysięcy różnych gatunków pierwotniaków. Eksperci klasyfikują je według sposobu, w jaki się poruszają. Główne typy, które wpływają na ludzi, obejmują

• Ameby. Ameby tworzą tymczasowe "fałszywe nogi" (pseudonogi), aby się poruszać. Ameba Entamoeba histolytica(E. histolytica) powoduje czerwonkę.
• Orzęski. Orzęski wykorzystują szereg krótkich struktur przypominających włoski (rzęski) do poruszania się i zdobywania pożywienia. Balantidium coli (B. coli) jest jedynym orzęskiem, który atakuje ludzi. Powoduje czerwonkę.
• Glisty. Wiciowce wykorzystują jedną lub wiele wiciowatych struktur (wici) do poruszania się i wyczuwania otoczenia. Wiciowiec Giardia intestinalis powoduje giardiozę, a Trypanosoma brucei wywołuje śpiączkę.
• Sporozoany (apikompleksy). W stadium dorosłym sporozoany są niezdolne do poruszania się. Żywią się pokarmem trawionym przez żywiciela lub płynami ustrojowymi żywiciela. Sporozoany Plasmodium wywołują malarię, a sporozoany Cryptosporidium wywołują kryptosporydiozę.

Jak powszechne są infekcje pasożytnicze?

Pasożyty i infekcje pasożytnicze są powszechne. Dotykają one milionów ludzi na całym świecie. Wiele osób może nie zauważyć, że ma infekcję, ponieważ ma niewiele objawów. Inni mogą mieć poważne choroby.

Jakie są objawy pasożytów u ludzi?

Istnieje wiele różnych rodzajów pasożytów, więc ich objawy mogą się różnić. Typowe objawy pasożytów mogą obejmować

• Biegunka.
• Nudności i wymioty.
• Ból brzucha.
• Niewyjaśniona utrata masy ciała.
• Zwiększony apetyt.
• Bóle mięśni.
• Gorączka.
• Dreszcze.
• Problemy ze snem (bezsenność).
• Zmęczenie.
• Osłabienie.
• Wysypka skórna.

Pasożyt może nie dawać żadnych objawów lub objawy mogą pojawić się dopiero po długim czasie od zakażenia. Możesz nawet nie mieć żadnych objawów i przypadkowo przekazać pasożyta innej osobie, u której wystąpią objawy.

Jakie pokarmy wywołują pasożyty?

Powszechne źródła pasożytów w żywności obejmują

• Surowe lub niedogotowane mięso, w tym ryby.
• Surowe lub niemyte owoce i warzywa.
• Surowe rośliny wodne, takie jak rukiew wodna.
• Niepasteryzowane mleko i soki.

Jak ludzie zarażają się pasożytami?

Najczęstsze przyczyny infekcji pasożytniczych obejmują

• Przebywanie w miejscach, w których występują znane pasożyty.
• Zanieczyszczona woda, żywność, gleba, krew lub odchody.
• Niemycie rąk przed jedzeniem lub piciem.
• Rzadkie mycie lub kąpiel.
• Słaby układ odpornościowy.
• Ukąszenia skażonych owadów.
• Kontakty seksualne.

Skąd mam wiedzieć, czy mam pasożyty?

W przypadku wystąpienia objawów infekcji pasożytniczej, lekarz może zadać następujące pytania:

• Kiedy pojawiły się objawy?
• Czy objawy są stałe, czy pojawiają się i znikają?
• Czy któryś ze znajomych lub członków rodziny, z którymi spędzasz czas, ma podobne objawy?
• Czy ostatnio podróżowałeś?
• Czy mieszkasz w pobliżu obszarów zalesionych lub obszarów z wysoką trawą?
• Czy masz zwierzęta, które spędzają dużo czasu na zewnątrz?
• Czy jadłeś surowe lub rzadkie mięso zwierzęce?
• Czy pijesz niepasteryzowane mleko lub soki?

Lekarz zleci również badania w celu potwierdzenia diagnozy. Testy te mogą obejmować

Badanie fizykalne

Lekarz zbada Twoje ciało. Zwróci uwagę na silne swędzenie, ślady ugryzień lub wysypkę. W zależności od rodzaju pasożyta może on również zauważyć go na włosach, skórze lub ubraniu.

Badanie kału (posiew kału)

Badanie kału pomaga zdiagnozować pasożyty atakujące jelita. W ciągu kilku dni lekarz pobierze trzy lub więcej próbek kału do badania. Lekarz prześle próbki do laboratorium, gdzie technicy będą szukać pasożytów lub jaj (komórek jajowych).

Enteroskopia lub kolonoskopia

Jeśli badanie kału nie może określić rodzaju pasożyta, lekarz może zlecić wykonanie enteroskopii lub kolonoskopii. Badania te wykorzystują długą, cienką, elastyczną rurkę z małą kamerą wideo na końcu (endoskop), aby zajrzeć do wnętrza ciała. Podczas enteroskopii endoskop przechodzi przez usta do jelita cienkiego. Podczas kolonoskopii endoskop przechodzi przez odbytnicę do jelita grubego. Badania te wykonywane są przez lekarza specjalizującego się w chorobach układu pokarmowego (gastroenterologa).

Badania krwi

Lekarz może zdiagnozować niektóre pasożyty za pomocą badań krwi. Lekarz użyje małej igły (mniej więcej wielkości standardowego kolczyka) do pobrania niewielkiej ilości krwi. Następnie lekarz wykona jeden lub oba z poniższych testów:

• Rozmaz krwi. Lekarz umieści kroplę krwi na szkiełku mikroskopowym i obejrzy ją pod mikroskopem.
• Serologia. Lekarz poszukuje przeciwciał lub antygenów w próbce krwi, które wskazują na obecność określonych pasożytów. Przeciwciała to białka wytwarzane przez organizm w celu zwalczania infekcji. Antygeny to obce substancje w organizmie, które powodują reakcję układu odpornościowego w celu usunięcia ich z organizmu.

Badania obrazowe

Niektóre pasożyty mogą powodować uszkodzenia (zmiany) w strukturze jelit. Lekarz może zlecić badanie rentgenowskie, rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (CT) w celu zbadania narządów pod kątem obecności zmian.

Jak leczy się pasożyty?

Leczenie zależy od rodzaju pasożyta. Lekarz może przepisać następujące leki

• Leki przeciwpasożytnicze.
• Antybiotyki.
• Szampony.
• Maści.

Należy dokładnie przestrzegać instrukcji lekarza. W przeciwnym razie pasożyty mogą powrócić.
Lekarz może również zalecić regularne leczenie ektopasożytów, takich jak wszy, pchły i kleszcze:

• Kąpiel z mydłem.
• Pranie ubrań, pościeli i ręczników w gorącej wodzie.
• Odkurzanie dywanów, materacy i mebli oraz opróżnianie worka odkurzacza do zewnętrznego pojemnika na śmieci.

Czy jest coś jeszcze, co mogę zrobić, aby pozbyć się pasożytów?

Oprócz przepisanych leków, wzmocnienie układu odpornościowego poprzez dietę i suplementy może pomóc organizmowi szybciej pozbyć się pasożytów. Przed wypróbowaniem jakichkolwiek alternatywnych metod leczenia należy skonsultować się z lekarzem. Mogą one kolidować z innymi przyjmowanymi lekami.
Poniższe pokarmy i suplementy mogą pomóc usunąć pasożyty z przewodu pokarmowego lub zapobiec ich rozwojowi:

• Buraki.
• Marchew.
• Błonnik.
• Surowy czosnek.
• Czysty miód.
• Pestki dyni.
• Probiotyki.
• Enzymy trawienne.
• Witamina C.
• Cynk.

Dobrze jest również pić dużo wody, aby pomóc przepłukać organizm.

Czy pasożyty znikną same?

Niektóre pasożyty znikną same, zwłaszcza jeśli masz zdrowy układ odpornościowy i przestrzegasz zbilansowanej diety. Jeśli jednak masz objawy infekcji pasożytniczej, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Może on postawić oficjalną diagnozę i pomóc zapobiec rozprzestrzenianiu się pasożyta na inne osoby.

Czy można zapobiegać infekcjom pasożytniczym?

Poniższe wskazówki mogą pomóc w zapobieganiu infekcjom pasożytniczym:

• Regularnie myj ręce czystą wodą i mydłem antybakteryjnym. Dotyczy to mycia rąk przed jedzeniem, po kontakcie z surowym mięsem i po kontakcie z odchodami, w tym brudnymi pieluchami lub po sprzątaniu po zwierzęciu.
• Regularnie kąp się lub bierz prysznic. Myj się ciepłą wodą i mydłem. Pamiętaj o umyciu włosów, grzbietów dłoni i stóp, obszarów między palcami, genitaliów, pępka i obszaru za uszami.
• Pij czystą wodę. Jeśli nie masz pewności, czy woda jest czysta, pij wodę butelkowaną. Nie pij wody z jezior, stawów lub strumieni bez doprowadzenia jej do wrzenia przez co najmniej minutę.
• Gotuj mięso do zalecanej temperatury wewnętrznej. Jeśli nie jest to możliwe, należy tego unikać.
• Regularnie pierz rzeczy osobiste. Pierz ubrania, pościel i inne rzeczy osobiste w gorącej wodzie z detergentem. Susz je na gorącym cyklu w suszarce bębnowej.
• Chroń się przed owadami. Noś koszule i spodnie z długimi rękawami podczas podróży przez las lub trawiaste pola. Używaj sprayu DEET na odzież i odsłoniętą skórę.
• Po wyjściu nazewnątrz sprawdź, czy na twojej osobie nie ma owadów. Sprawdź włosy, talię i tył nóg, ramion i pleców.
• Regularnie sprawdzaj swoje zwierzęta. Do usuwania owadów używaj grzebienia o drobnych zębach. Zapytaj swojego weterynarza, jakie środki zapobiegawcze powinieneś podawać swoim zwierzętom.
• Uprawiaj bezpieczny seks. Używaj prezerwatyw za każdym razem, gdy uprawiasz seks. Prezerwatywy pomagają powstrzymać rozprzestrzenianie się pasożyta Trichomonas vaginalis, który wywołuje rzęsistkowicę.

Czego mogę się spodziewać, jeśli mam pasożyta?

To zależy od rodzaju pasożyta. Przy prawidłowej diagnozie i leczeniu większość osób w pełni powraca do zdrowia. Jeśli nie poddasz się leczeniu, może rozwinąć się poważna infekcja z ciężkimi objawami.

Wnioski

Dowiedzenie się, że masz pasożyta może przyprawić Cię o gęsią skórkę. Nie oznacza to jednak, że zrobiłeś coś złego. Wiele pasożytów łatwo przenosi się z człowieka na człowieka. Jeśli masz objawy pasożytów, ważne jest, aby umówić się na wizytę u lekarza w celu formalnej diagnozy i leczenia. Pamiętaj, aby postępować zgodnie z jego instrukcjami, aby zapobiec zarażeniu i rozprzestrzenianiu się pasożytów na inne osoby.

Treść:

• Czym jest mukowiscydoza (CF)?
• Objawy i przyczyny mukowiscydozy
• Jak diagnozuje się mukowiscydozę?
• Jak leczy się mukowiscydozę?
• Perspektywy/prognozy
• Wnioski

Mukowiscydoza (CF) jest chorobą genetyczną (dziedziczną), która powoduje gromadzenie się lepkiego, gęstego śluzu w narządach, w tym w płucach i trzustce. U osób z mukowiscydozą gęsty śluz zatyka drogi oddechowe i utrudnia oddychanie. Leczenie obejmuje sposoby oczyszczania płuc i plan żywieniowy.

Gęsty śluz spowodowany mukowiscydozą może blokować drogi oddechowe, powodując częste infekcje i trudności w oddychaniu.

Czym jest mukowiscydoza (CF)?

Mukowiscydoza (CF) to choroba genetyczna, która powoduje gromadzenie się lepkiego, gęstego śluzu w narządach, blokując je i uszkadzając. Wiele osób uważa mukowiscydozę za chorobę płuc, ponieważ wpływa ona na płuca i drogi oddechowe, co może utrudniać oddychanie i powodować częste infekcje. Mukowiscydoza jest jednak nazywana mukowiscydozą, ponieważ powoduje również cysty i blizny (zwłóknienie) w trzustce. To uszkodzenie i gęsty śluz mogą blokować przewody uwalniające enzymy trawienne, utrudniając pobieranie składników odżywczych z przewodu pokarmowego. Mukowiscydoza może również wpływać na wątrobę, zatoki, jelita i narządy płciowe.
Śluz wyściełający narządy i jamy ciała, takie jak płuca i nos, jest cienki i wodnisty. U osób z mukowiscydozą zmiana genu (mutacja genetyczna) prowadzi do niskiego poziomu niektórych białek lub białek, które nie działają prawidłowo. Z powodu tych wadliwych białek minerały, które przenoszą wodę do śluzu (rozrzedzając go), zostają uwięzione wewnątrz komórek, przez co śluz staje się gęsty i lepki.
Osoby z mukowiscydozą rodzą się z nią. Jest to choroba trwająca całe życie, która z czasem się pogarsza. Większość osób z mukowiscydozą żyje krócej niż osoby bez tej choroby.

Rodzaje mukowiscydozy

Istnieją dwa rodzaje mukowiscydozy:

• Klasyczna mukowiscydoza często dotyka wielu narządów. Zazwyczaj diagnozuje się ją w ciągu pierwszych kilku lat życia.
• Nietypowa mukowiscydoza jest łagodniejszą postacią choroby. Może dotyczyć tylko jednego narządu lub objawy mogą pojawiać się i zanikać. Zazwyczaj diagnozuje się ją u starszych dzieci lub dorosłych.

Objawy i przyczyny mukowiscydozy

Jakie są objawy mukowiscydozy (CF)?

Objawy mukowiscydozy obejmują:

• Częste infekcje płuc (nawracające zapalenie płuc lub oskrzeli).
• Gęste lub tłuste stolce (kał).
• Problemy z oddychaniem.
• Częsty świszczący oddech.
• Częste infekcje zatok.
• Irytujący kaszel.
• Powolny wzrost.
• Niezdolność do rozwoju (niezdolność do przybierania na wadze pomimo dobrego apetytu i przyjmowania wystarczającej ilości kalorii).

Nietypowe objawy mukowiscydozy

Osoby z nietypową mukowiscydozą mogą mieć niektóre z tych samych objawów, co osoby z klasyczną mukowiscydozą. Z czasem mogą pojawić się również poniższe objawy:

• Przewlekłe zapalenie zatok.
• Polipy nosa.
• Odwodnienie lub udar cieplny z powodu nieprawidłowego poziomu elektrolitów.
• Biegunka.
• Zapalenie trzustki.
• Niepożądana utrata masy ciała.

Co powoduje mukowiscydozę?

Zmiany w genie CFTR - zwane wariantami lub mutacjami - powodują mukowiscydozę. CFTR wytwarza białko, które działa jak kanał jonowy na powierzchni komórki. Kanały jonowe są jak bramy w błonie komórkowej, które przepuszczają określone cząsteczki.
CFTR zwykle tworzy bramę dla jonów chlorkowych, rodzaju minerału o ujemnym ładunku elektrycznym. Chlorki wydostają się z komórki i zabierają ze sobą wodę, która rozrzedza śluz i czyni go bardziej śliskim. U osób z mukowiscydozą mutacje w genach CFTR uniemożliwiają to, więc śluz pozostaje lepki i gęsty.
Istnieją różne kategorie (klasy od I do VI) mutacji genów w CFTR , w zależności od ich skutków. Niektóre z nich nie wytwarzają żadnych białek, niektóre wytwarzają tylko niewielkie ilości białek, a niektóre wytwarzają białka, które nie funkcjonują prawidłowo.

Czy urodziłeś się z mukowiscydozą?

Tak, mukowiscydoza jest chorobą genetyczną, z którą człowiek się rodzi. Osoby chore na mukowiscydozę dziedziczą dwa zmutowane geny CFTR, po jednym od każdego biologicznego rodzica (dziedziczone w sposób autosomalny recesywny).
Twoi rodzice nie muszą mieć mukowiscydozy, abyś Ty mógł na nią zachorować. W rzeczywistości w wielu rodzinach nie ma historii rodzinnej mukowiscydozy. Osoba posiadająca tylko jedną kopię wariantu genu nazywana jest nosicielem. Około jedna trzecia osób w USA to nosiciele, którzy nie mają objawów mukowiscydozy.

Czy dorośli mogą zachorować na mukowiscydozę?

Rodzisz się z mutacją w genie powodującym mukowiscydozę. Jednak przy łagodnych objawach lub objawach, które pojawiają się i znikają, niektóre osoby mogą pozostać niezdiagnozowane do późniejszego okresu życia, nawet w wieku dorosłym.

Jakie są powikłania mukowiscydozy?

Powikłania mukowiscydozy obejmują:

• Infekcje. Gęsty śluz może uwięzić bakterie w płucach i drogach oddechowych, których nie można usunąć. Może to prowadzić do częstych infekcji.
• Wrodzony obustronny brak tchawicy (CBAVD). W tej chorobie osoby, którym po urodzeniu przypisano męski narząd płciowy (AMAB), nie mają przewodów nasiennych (kanalików nasiennych). Osoby z mukowiscydozą AMAB często potrzebują pomocy w leczeniu niepłodności, jeśli chcą mieć biologiczne dzieci.
• Cukrzyca. Uszkodzenie trzustki może powodować cukrzycę związaną z mukowiscydozą.
• Niedożywienie. Gęsty śluz w przewodzie pokarmowym i brak enzymów trzustkowych, które pomagają w trawieniu, mogą narazić Cię na ryzyko niedożywienia.
• Osteopenia i osteoporoza. Niezdolność do wchłaniania składników odżywczych w przewodzie pokarmowym może prowadzić do zbyt cienkich kości.
• Powikłania podczas ciąży. Mukowiscydoza może wpływać na przewód pokarmowy i powodować niedobory żywieniowe. Może to zwiększyć ryzyko powikłań w czasie ciąży. Najczęstszym powikłaniem jest przedwczesny (wczesny) poród.

Jak diagnozuje się mukowiscydozę?

Pracownicy służby zdrowia często wykonują testy na mukowiscydozę podczas badań przesiewowych noworodków. Lekarze wykonują ten test przy użyciu kilku kropli krwi z pięty dziecka. Laboratorium poszukuje w próbce krwi immunoreaktywnego trypsynogenu (IRT), substancji chemicznej wytwarzanej w trzustce. Osoby z mukowiscydozą mają wyższy poziom IRT we krwi. Dzieci są często badane na obecność IRT wkrótce po urodzeniu i kilka tygodni później.
Niektóre stany - takie jak przedwczesny poród - mogą zwiększać poziom IRT. Tak więc sam pozytywny wynik testu IRT nie oznacza, że dziecko ma mukowiscydozę. Jeśli dziecko ma wyższy niż oczekiwany poziom IRT, lekarz zleci dalsze badania w celu postawienia ostatecznej diagnozy.
W około 5% przypadków badania przesiewowe noworodków nie wykryją podwyższonego poziomu IRT u osoby z mukowiscydozą. Być może urodziłeś się przed udostępnieniem rutynowych badań przesiewowych w kierunku mukowiscydozy. Jeśli Ty lub Twoje dziecko macie objawy mukowiscydozy, lekarz wykona test potu i inne badania w razie potrzeby.

Testy na mukowiscydozę

• Test potu. Test potu mierzy ilość chlorków w pocie. Poziom chlorków w pocie jest wyższy u osób z mukowiscydozą. Jest to najbardziej rozstrzygający test na mukowiscydozę, ale może być normalny u osób z nietypową mukowiscydozą.
• Testy genetyczne. Lekarz zbada próbki krwi pod kątem zmian w genach powodujących mukowiscydozę.
• Badania obrazowe. Lekarze stosują badania obrazowe, takie jak prześwietlenia klatki piersiowej i zatok, aby potwierdzić diagnozę mukowiscydozy. Same badania obrazowe nie mogą zdiagnozować mukowiscydozy.
• Testy czynnościowe płuc. Testy te mierzą sprawność płuc.
• Posiew plwociny. Lekarz pobierze próbkę plwociny (śluzu odkrztuszanego z płuc) i przetestuje ją na obecność bakterii. Niektóre bakterie, takie jak Pseudomonas, najczęściej występują u osób z mukowiscydozą.
• Biopsja trzustki. Może to powiedzieć lekarzowi, czy masz torbiele lub uszkodzenie trzustki.
• Różnica potencjałów w nosie (NPD). Ten test mierzy niewielką ilość ładunku elektrycznego, który jest zwykle obecny w wyściółce nosa. Ładunek ten powoduje ruch jonów. Osoby z mukowiscydozą nie mają tak dużego ruchu jonów, ponieważ mukowiscydoza wpływa na ich kanały jonowe.
• Pomiar prądu jelitowego (ICM). Aby wykonać ten test, lekarz pobierze próbkę tkanki odbytnicy. Laboratorium wykorzysta próbkę do pomiaru ilości wydalanego chlorku.

Jak leczy się mukowiscydozę?

Nie ma lekarstwa na mukowiscydozę. Z chorobą i jej objawami można sobie radzić z pomocą specjalisty mukowiscydozy i innych pracowników służby zdrowia w zespole opieki zdrowotnej. Leczenie obejmuje: - leczenie choroby w miarę jej występowania w ciągu roku, - leczenie choroby w miarę jej występowania w ciągu roku:

• Utrzymywanie drożności i drożności dróg oddechowych za pomocą technik oddychania i urządzeń uwalniających śluz.
• Leki pomagające skorygować problemy z białkami CFTR (modulatory CFTR).
• Leki łagodzące określone objawy.
• Zapewnienie odpowiedniego spożycia właściwych rodzajów kalorii z pożywienia.
• Chirurgia.

Techniki rozluźniające drogi oddechowe

Osoby cierpiące na mukowiscydozę mogą pomóc w utrzymaniu drożności dróg oddechowych na kilka sposobów:

• Techniki kaszlu i oddychania. Fizjoterapeuta specjalizujący się w mukowiscydozie może nauczyć Cię technik otwierania dróg oddechowych i rozluźniania śluzu.
• Dodatnie ciśnienie wydechowe (PEP). Urządzenia PEP są umieszczane w ustach lub w masce na twarz. Stawiają one opór, więc musisz się bardziej wysilić, aby wdychać powietrze, utrzymując otwarte drogi oddechowe i wypychając śluz. Oscylujące urządzenia PEP (Flutter®, ^Acapella®, ^AerobikA®, ^RC-Cornet®) to specjalne rodzaje PEP, które również wibrują, aby rozluźnić śluz.
• Kamizelki do udrożniania dróg oddechowych. Kamizelka do udrożniania dróg oddechowych lub urządzenie do oscylacji ściany klatki piersiowej o wysokiej częstotliwości to nadmuchiwana kamizelka, którą mocuje się do urządzenia. Kamizelka wibruje w celu rozluźnienia śluzu.
• Drenaż posturalny i perkusja. Jest to rodzaj fizykoterapii, w której pacjent przyjmuje określone pozycje, aby umożliwić drenaż płuc. Inna osoba klaszcze dłonią w klatkę piersiową i/lub plecy, aby pomóc rozluźnić śluz. Można to połączyć z technikami kaszlu.

Modulatory CFTR w mukowiscydozie

Modulatory CFTR to leki, które mogą pomóc skorygować problemy z białkami wytwarzanymi przez zmutowane geny CFTR izwiększyć ilość funkcjonalnych białek na powierzchni komórek. Nie są one lekarstwem na mukowiscydozę. Jednak u niektórych osób przyniosły one radykalną poprawę w zakresie objawów i oczekiwanej długości życia. Mimo to niektóre osoby z mukowiscydozą nie kwalifikują się do terapii modulatorami lub nie mogą jej tolerować.
Przykłady modulatorów CFTR obejmują:

• ^Kalydeco® (ivacaftor).
• ^Orkambi® (ivacaftor/lumacaftor).
• ^Symdeko® (ivacaftor/tezacaftor).
• ^Trikafta® (ivacaftor/tezacaftor/elexacaftor).

Inne leki na mukowiscydozę

Lekarz może również przepisać leki, które łagodzą stany zapalne, leczą infekcje lub łagodzą objawy. Należą do nich na przykład

• Antybiotyki. Lekarz prowadzący może przepisać antybiotyki w celu leczenia lub zapobiegania infekcjom.
• Wziewne leki rozszerzające oskrzela. Leki rozszerzające oskrzela ułatwiają oddychanie, otwierając i rozluźniając drogi oddechowe.
• Wdychany hipertoniczny roztwór soli fizjologicznej. Sól zawarta w roztworach soli przyciąga wodę, która rozrzedza śluz i ułatwia jego wydalanie.
• Leki przeciwzapalne. Leki te zmniejszają obrzęk. Należą do nich kortykosteroidy i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ).
• Enzymy trzustkowe. Pomagają one w trawieniu pokarmu i pozyskiwaniu z niego składników odżywczych.
• Środki zmiękczające stolec. Mogą one pomóc w zaparciach i ułatwić robienie kupy.

Dieta w mukowiscydozie

Jeśli chorujesz na mukowiscydozę, Twoje potrzeby żywieniowe różnią się od potrzeb osób bez mukowiscydozy. Mukowiscydoza może uniemożliwić trzustce wytwarzanie lub wydzielanie enzymów, które pomagają rozkładać żywność. Oznacza to, że jelita nie wchłaniają w pełni składników odżywczych i tłuszczów z pożywienia.
Specjalista CF lub zarejestrowany dietetyk może zalecić plan żywieniowy. Może on obejmować

• Przyjmowanie dodatkowych kalorii każdego dnia. Może to być nawet dwa razy więcej kalorii niż w przypadku osoby bez mukowiscydozy.
• Spożywanie pokarmów o wysokiej zawartości tłuszczu. Jest to ważne, ponieważ pomaga uzyskać więcej witamin rozpuszczalnych w tłuszczach.
• Utrzymywanie wyższej niż normalna wagi od dzieciństwa. Może to pomóc w zwiększeniu wzrostu i powiększeniu płuc, co może pomóc w łagodzeniu objawów podczas wzrostu.
• Przyjmowanie kapsułek z suplementami enzymatycznymi. Suplementy enzymatyczne pomagają w trawieniu pokarmów.
• Zwiększenie spożycia soli. Pomaga to zastąpić nadmiar soli traconej podczas pocenia się. Jest to szczególnie ważne podczas gorącej, wilgotnej pogody i ćwiczeń. Zapytaj swojego lekarza o ilość soli, jakiej potrzebujesz każdego dnia.

Operacja mukowiscydozy

Możesz potrzebować operacji z powodu mukowiscydozy lub jednego z jej powikłań. Operacje te mogą obejmować:

• Operację nosa lub zatok.
• Operacja jelita w celu usunięcia zablokowanych przewodów.
• Przeszczep płuc.
• Przeszczep wątroby.

Czy można zapobiec mukowiscydozie?

Ponieważ rodzisz się z mukowiscydozą, nie ma sposobu, aby jej zapobiec. Jeśli jesteś nosicielem wariantu genu CFTR , możesz zapytać swojego lekarza o prenatalne testy genetyczne i prawdopodobieństwo, że Twoje biologiczne dzieci będą miały mukowiscydozę.

Perspektywy/ rokowania

Czy mukowiscydoza jest chorobą zagrażającą życiu?
Tak, mukowiscydoza może zagrażać życiu. Uszkodzenie płuc - spowodowane gęstym śluzem i częstymi infekcjami płuc - jest najczęstszą przyczyną śmierci.

Jaka jest oczekiwana długość życia w przypadku mukowiscydozy?
Eksperci przewidują, że średnia długość życia osoby urodzonej z mukowiscydozą w ostatnich latach wynosi około 50 lat. Dzięki poprawie leczenia w ostatnich latach, długość ta wzrosła w porównaniu z sytuacją sprzed kilku lat, gdy oczekiwana długość życia wynosiła od 30 do 40 lat.
Osoby z nietypową postacią mukowiscydozy mają zwykle dłuższą oczekiwaną długość życia niż osoby z klasyczną postacią mukowiscydozy.

Czego mogę się spodziewać, jeśli mam mukowiscydozę?
Nie ma lekarstwa na mukowiscydozę. Ty lub Twoje dziecko będziecie potrzebować leczenia przez całe życie. Obejmuje to leczenie infekcji, utrzymanie prawidłowego odżywiania i częste wizyty u specjalisty CF. Jednak nowe metody leczenia pomagają dzieciom chorym na mukowiscydozę dożyć dorosłości i poprawić jakość życia.
Leczenie działa najlepiej, gdy mukowiscydoza jest wcześnie diagnozowana, dlatego tak ważne są badania przesiewowe noworodków. Dodanie modulatorów CFTR w młodym wieku może poprawić długoterminowe zdrowie w przyszłości i jeszcze bardziej wydłużyć oczekiwaną długość życia.

Jak powinienem dbać o siebie?
Dbanie o siebie z CF obejmuje opracowanie planu leczenia wraz z zespołem opieki zdrowotnej. Aby zachować zdrowie, należy ściśle przestrzegać tego planu:

• Ścisłe przestrzeganie schematu oczyszczania dróg oddechowych.
• Przyjmowanie leków zgodnie z zaleceniami.
• Regularne wizyty u swojego zespołu CF.

Uzyskaj od swoich lekarzy zalecenia dotyczące planu zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej, które są dla Ciebie bezpieczne. Zapytaj swojego lekarza, czy rehabilitacja oddechowa jest dla Ciebie odpowiednia.
Możesz zmniejszyć ryzyko infekcji, unikając chorych osób, stosując dobre techniki mycia rąk i otrzymując wszystkie zalecane szczepienia.

Możesz także wziąć udział w badaniach klinicznych, które testują nowe metody leczenia mukowiscydozy. Zapytaj swojego lekarza, czy którekolwiek z nich byłoby dla Ciebie odpowiednie. Upewnij się, że otrzymałeś wszystkie informacje na temat korzyści i zagrożeń związanych z badaniami klinicznymi.

Wnioski

Zdiagnozowanie choroby, która będzie wymagała leczenia przez całe życie, może być przygnębiające. Jednak nowe metody leczenia i lepsze zrozumienie mukowiscydozy dają czas na to, by radzić sobie z nią dzień po dniu. Oczekuje się, że większość osób z mukowiscydozą będzie żyć pełnią życia w wieku dorosłym. I jest prawdopodobne, że dziecko, u którego dziś zdiagnozowano mukowiscydozę, będzie miało w przyszłości jeszcze więcej możliwości leczenia.
Zbierz zaufany zespół bliskich i specjalistów medycznych, którzy pomogą Ci zrozumieć, czego możesz się spodziewać i poradzić sobie z obawami, które pojawiają się w codziennym życiu. I nie bój się szukać drugiej opinii na każdym etapie leczenia.

Treść:

• Co to jest dur brzuszny?
• Jakie są objawy duru brzusznego?
• Co powoduje dur brzuszny?
• Jak rozprzestrzenia się dur brzuszny?
• Jakie są etapy duru brzusznego?
• Jak diagnozuje się dur brzuszny?
• Jakie jest leczenie duru brzusznego?
• Zapobieganie
• Czego mogę się spodziewać, jeśli mam dur brzuszny?
• Powikłania duru brzusznego
• Podsumowanie

Dur brzuszny to choroba wywoływana przez bakterię S. typhi. Powoduje wysoką gorączkę, objawy grypopodobne i biegunkę. Dur brzuszny może być zaraźliwy, nawet jeśli nie czujesz się chory. Dur brzuszny może zagrażać życiu i powinien być natychmiast leczony antybiotykami. Jeśli mieszkasz lub podróżujesz do obszaru, w którym dur brzuszny jest powszechny, powinieneś się zaszczepić.
Dur brzuszny zaczyna się od gorączki, która stopniowo wzrasta przez kilka dni. Inne objawy pojawiają się w miarę rozprzestrzeniania się bakterii w organizmie.

Co to jest dur brzuszny?

Dur brzuszny to choroba wywoływana przez bakterię Salmonella Typhi (S. Typhi). Zakaża ona jelito cienkie (jelito grube) i powoduje wysoką gorączkę, ból brzucha i inne objawy. Dur brzuszny jest również nazywany gorączką jelitową.
Wraz z durem brzusznym często wspomina się o duru paratyfusowym. Paratyfus jest podobny do duru brzusznego z łagodniejszymi objawami. Jest on wywoływany przez bakterię Salmonella paratyphi (S. Paratyphi).

1. Typhi i S .Paratyphi różnią się od bakterii Salmonella, które powodują salmonellozę, powszechny rodzaj zatrucia pokarmowego.

Kto choruje na dur brzuszny?
Dur brzuszny występuje najczęściej na obszarach wiejskich w krajach rozwijających się, gdzie nie ma nowoczesnych urządzeń sanitarnych. Kraje Azji Południowej i Południowo-Wschodniej, Ameryki Środkowej i Południowej, Afryki i Karaibów są najbardziej dotknięte durem brzusznym. Podróżni są najbardziej narażeni na ryzyko podczas wizyty w Pakistanie, Indiach lub Bangladeszu.
Dzieci chorują na dur brzuszny częściej niż dorośli.

Jak często występuje dur brzuszny?
Szacuje się, że każdego roku na dur brzuszny zapada od 11 do 21 milionów ludzi na całym świecie. Choroba ta jest rzadka w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii, Europie Zachodniej i Australii.

Kto jest długotrwałym nosicielem duru brzusznego?
Niektóre osoby nadal zarażają się durem brzusznym, nawet po wyzdrowieniu (długotrwałe nosicielstwo). Dur brzuszny może rozprzestrzeniać się przez rok lub dłużej bez żadnych objawów. Ważne jest, aby poddać się badaniu na obecność S.typhi, gdy poczujesz się lepiej, aby upewnić się, że nie możesz rozprzestrzeniać go na inne osoby.

Jaka jest różnica między durem brzusznym a durem brzusznym?
Chociaż nazwy brzmią tak samo, dur brzuszny i tyfus brzuszny to różne choroby, wywoływane przez różne bakterie. Objawy są jednak podobne - do tego stopnia, że kiedyś lekarze uważali je za tę samą chorobę. Dziś wiemy, że są to różne choroby, ale podobna nazwa utrwaliła się (podobnie jak zamieszanie, które powoduje).

Jakie są objawy duru brzusznego?

Dur brzuszny zawdzięcza swoją nazwę wysokiej gorączce, która może utrzymywać się przez kilka tygodni, jeśli nie jest leczona. Często pogarsza się ona stopniowo w ciągu kilku dni.
Inne objawy duru brzusznego obejmują:

• Ból głowy.
• Dreszcze.
• Utrata apetytu.
• Ból brzucha.
• Wysypka "różanych plamek" lub słabych różowych plamek, zwykle na klatce piersiowej lub brzuchu.
• Kaszel.
• Ból mięśni.
• Nudności, wymioty.
• Biegunka lub zaparcia.

Co wywołuje dur brzuszny?

Dur brzuszny jest wywoływany przez bakterię S. Typhi. Żyje ona w jelitach zakażonych osób i może zanieczyszczać żywność i wodę.

Jak rozprzestrzenia się dur brzuszny?

Dur brzuszny zazwyczaj rozprzestrzenia się poprzez żywność lub wodę skażoną bakterią S . Typhi. Może się to zdarzyć, jeśli osoba chora na dur brzuszny dotknie czegoś, co jesz lub pijesz, nie myjąc rąk. Może się to również zdarzyć, jeśli ścieki (woda zawierająca kał lub mocz) dostaną się do wody, którą pijesz lub na jedzenie, które jesz.
Durem brzusznym można zarazić się od innej osoby, jeśli nie umyje ona rąk po skorzystaniu z toalety. Dotykając powierzchni i przedmiotów (takich jak telefony lub klamki), mogą pozostawić bakterie, które mogą zostać przeniesione na kolejną osobę, która ich dotknie.

Czy dur brzuszny przenosi się przez pocałunek?
Nie, dur brzuszny nie jest przenoszony przez pocałunki. Zwykle nie można zarazić się durem brzusznym bezpośrednio od innej osoby. Można się nim jednak zarazić, dotykając czegoś, czego dotknęła dana osoba, jeśli nie umyła rąk po skorzystaniu z toalety.

Jakie są etapy duru brzusznego?

Objawy duru brzusznego mogą rozwijać się stopniowo w czterech etapach. Wczesne leczenie antybiotykami może uchronić Cię przed przejściem do późniejszych etapów.

• Etap 1. Objawy duru brzusznego mogą pojawić się od pięciu do 14 dni po kontakcie z bakterią S.Typhi. Pierwszym objawem jest gorączka, która wzrasta w ciągu kilku dni - nazywana jest "etapową", ponieważ wzrasta stopniowo. Na tym etapie bakteria przedostaje się do krwi.
• Etap 2. Około drugiego tygodnia gorączki bakterie namnażają się w płatkach Peyera (część układu odpornościowego, która identyfikuje szkodliwych najeźdźców). Pojawiają się bóle brzucha i inne objawy żołądkowe, takie jak biegunka lub zaparcia. Mogą pojawić się "różowe plamki", małe różowe kropki na skórze, które wyglądają jak wysypka.
• Etap 3. Nieleczone antybiotykami bakterie mogą spowodować poważne uszkodzenia, zwykle około trzeciego tygodnia po wystąpieniu objawów. U niektórych osób dochodzi do poważnych powikłań, takich jak krwawienie wewnętrzne i zapalenie mózgu.
• Etap 4. W czwartym etapie większość osób zaczyna wracać do zdrowia. Wysoka gorączka zaczyna spadać. S.Typhi może żyć w pęcherzyku żółciowym bez wywoływania objawów, co oznacza, że możesz nadal zarażać, nawet gdy poczujesz się lepiej.

Jak diagnozuje się dur brzuszny?

Aby zdiagnozować dur brzuszny, pracownik służby zdrowia wykorzysta objawy, historię podróży i testy laboratoryjne. Przeprowadzi on badanie fizykalne i osłucha serce oraz płuca.
Bardzo ważne jest, aby poinformować lekarza, jeśli niedawno podróżowałeś lub uważasz, że byłeś narażony na dur brzuszny, w przeciwnym razie może on nie być w stanie wykonać testu na jego obecność. Informacje te zostaną również wykorzystane przy podejmowaniu decyzji o sposobie leczenia.

Jakie badania można wykonać w celu zdiagnozowania duru brzusznego?
Lekarz pobierze próbki płynów ustrojowych lub tkanek w celu zbadania pod kątem obecności bakterii S. Typhi. Może on pobrać próbki od pacjenta:

• Krew. Lekarz użyje igły, aby pobrać niewielką próbkę krwi z ramienia.
• Kału (stolca). Lekarz przekaże Ci sterylny pojemnik i instrukcje dotyczące pobierania próbki.
• Mocz. Możesz zostać poproszony o oddanie moczu do kubka, który otrzymasz od lekarza.
• Lekarz może znieczulić skórę i pobrać próbkę za pomocą małego urządzenia lub skalpela.
• Szpik kostny. Lekarz znieczuli skórę i użyje specjalnej igły do pobrania próbki z wnętrza kości. Rzadko kiedy badanie to będzie potrzebne do postawienia diagnozy.

Lekarz może również wykonać zdjęcie rentgenowskie (zdjęcie wnętrza ciała) w celu wykrycia zmian w płucach.

Jak leczy się dur brzuszny?

Dur brzuszny leczy się antybiotykami. Niektóre nowsze rodzaje bakterii są w stanie przetrwać leczenie antybiotykami, więc będziesz leczony różnymi antybiotykami w zależności od rodzaju duru brzusznego i miejsca zachorowania. Dur brzuszny jest również leczony antybiotykami.
Poważne zachorowanie lub powikłania mogą wymagać dalszego leczenia. Może być konieczne przyjęcie do szpitala w celu przeprowadzenia tych zabiegów.

Jakie leki są stosowane w leczeniu duru brzusznego?
Twój lekarz będzie leczył dur brzuszny antybiotykami, które mogą obejmować:

• cyprofloksacynę, lewofloksacynę lub ofloksacynę.
• Ceftriakson, cefotaksym lub cefiksym.
• Azytromycyna.
• Karbapenemy.

W przypadku ciężkiego przebiegu choroby pacjent może być leczony sterydami, takimi jak deksametazon.

Oporność na antybiotyki w duru brzusznego
Bakterie takie jak S. Typhi mogą czasami rozwijać oporność na leki. Oznacza to, że antybiotyki nie są już w stanie ich zabić (antybiotykooporność).
Wielu przypadków duru brzusznego nie można zabić antybiotykami, których używaliśmy, ale niektóre leki nadal na nie działają. Niektóre są wyjątkowo odporne na leki (dur brzuszny XDR) i tylko kilka antybiotyków nadal na nie działa. Jest to jeden z powodów, dla których szczepienia zapobiegające durowi brzusznemu są tak ważne.
Pracownicy służby zdrowia obawiają się, że jeśli dostępne leki przestaną działać, możemy nie być już w stanie leczyć duru brzusznego. W oparciu o wyniki badania szczepu, zostaniesz poddany leczeniu antybiotykiem, który działa na typ duru brzusznego, na który chorujesz.

Jak należy dbać o siebie w przypadku duru brzusznego?
Aby zadbać o siebie, upewnij się, że przyjmujesz wszystkie leki zgodnie z zaleceniami lekarza. Zapytaj swojego lekarza, czy bezpieczne jest przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), takich jak ibuprofen (Advil® lub Motrin®), naproksen sodowy (Aleve®) lub acetaminofen (Tylenol®) na ból lub gorączkę.

Jak szybko po leczeniu duru brzusznego poczuję się lepiej?
Jeśli zostaniesz wcześnie leczony antybiotykami, powinieneś poczuć się lepiej w ciągu kilku dni. Pełny powrót do zdrowia może zająć od tygodnia do 10 dni.

Zapobieganie

Jak mogę zmniejszyć ryzyko zachorowania na dur brzuszny?
Najlepszym sposobem na zmniejszenie ryzyka zachorowania na dur brzuszny jest zaszczepienie się, jeśli mieszkasz lub podróżujesz do obszaru, w którym jest on powszechny. Mycie rąk i bezpieczne obchodzenie się z żywnością są również ważne dla ograniczenia rozprzestrzeniania się duru brzusznego.

Szczepionki zapobiegające durowi brzusznemu
Istnieją dwie szczepionki przeciwko durowi brzusznemu. Nie działają one wiecznie - aby zachować ochronę, należy przyjmować dodatkowe dawki. Znacznie zmniejszają ryzyko, ale nie gwarantują, że nie zachorujesz na dur brzuszny. Szczepionki mogą zapewniać pewną ochronę przed durem brzusznym, choć nie zostało to zbadane.

• Szczepionka doustna. Doustna szczepionka przeciwko durowi brzusznemu składa się z czterech tabletek, które przyjmuje się co drugi dzień. Od grudnia 2020 r. szczepionka nie jest już dostępna w ofercie producenta.
• Szczepionka iniekcyjna (zastrzyk). Szczepionka iniekcyjna przeciwko durowi brzusznemu to jeden zastrzyk. Szczepionkę należy przyjąć co najmniej dwa tygodnie przed przyjazdem do obszaru, w którym często występuje dur brzuszny, aby organizm miał czas na wytworzenie obrony (przeciwciał). Szczepionkę przeciwko durowi brzusznemu mogą otrzymać dzieci w wieku powyżej 2 lat. Aby zachować ochronę, co dwa lata należy wykonać szczepienie przypominające.

Bezpieczne praktyki żywieniowe zapobiegające durowi brzusznemu
Szczepionki są najlepszym sposobem ochrony przed durem brzusznym. Należy jednak również podjąć środki ostrożności, aby uniknąć jedzenia lub picia rzeczy, które mogą być skażone S. Typhi lub innymi bakteriami. Dotyczy to zarówno domu, jak i podróży. Bezpieczne praktyki postępowania z żywnością obejmują:

• Jeśli jesteś chory, nie przygotowuj jedzenia dla innych.
• Myj ręce wodą z mydłem przed i po przygotowaniu żywności lub jedzeniu oraz po skorzystaniu z toalety.
• Myj powierzchnie i przybory używane do przygotowywania żywności i jedzenia przed i po użyciu.
• Jeśli nie masz pewności, czy żywność, którą spożywasz, jest bezpieczna, jedz głównie dobrze ugotowane lub zapakowane produkty spożywcze.
• Nie pij nieoczyszczonej wody ani nie jedz żywności przygotowanej z nieoczyszczonej wody. Jeśli nie masz pewności, najbezpieczniej jest używać wody butelkowanej do picia i gotowania.

Czego mogę się spodziewać, jeśli mam dur brzuszny?

W zależności od tego, jak szybko rozpoczniesz leczenie duru brzusznego, możesz poczuć się lepiej już po kilku dniach od rozpoczęcia przyjmowania antybiotyków. Ważne jest, aby zakończyć przyjmowanie wszystkich leków zgodnie z zaleceniami, nawet jeśli poczujesz się lepiej. Po ustąpieniu objawów możesz być zakaźny jeszcze przez długi czas.
Dur brzuszny może być bardzo poważny. Jak najszybsze podjęcie leczenia zmniejsza ryzyko wystąpienia poważnych powikłań.

Nawrót duru brzusznego
Niektóre osoby chore na dur brzuszny chorują ponownie po tym, jak wydaje się, że całkowicie wyzdrowiały. Nazywa się to nawrotem choroby. Zwykle ma to miejsce około tygodnia po zaprzestaniu przyjmowania antybiotyków, ale w kilku przypadkach miało to miejsce kilka tygodni lub miesięcy później. Objawy będą prawdopodobnie łagodniejsze niż podczas pierwszego zachorowania na dur brzuszny.
Jeśli objawy powrócą, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Prawdopodobnie konieczne będzie przyjęcie kolejnego cyklu antybiotyków.

Powikłania duru brzusznego

Jeśli dur brzuszny nie jest leczony, istnieje ryzyko wystąpienia poważnych powikłań, w tym

• Krwawienie wewnętrzne.
• Perforacja jelit (dziura w jelitach).
• Obrzęk lub pęknięcie pęcherzyka żółciowego.
• Objawy neurologiczne (mózgowe), w tym dezorientacja, majaczenie i drgawki.
• Obrzęk wokół mózgu (zapalenie opon mózgowych).
• Zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc lub inne problemy z oddychaniem.
• Zapalenie kości (zapalenie kości i szpiku).
• Zapalenie serca.
• Niewydolność nerek.
• Poronienie.

Jak długo trwa dur brzuszny?
Dur brzuszny trwa od 7 do 10 dni, jeśli jest leczony wkrótce po wystąpieniu objawów. Nieleczona lub rozpoczęta później może trwać trzy tygodnie lub dłużej. Jeśli wystąpią powikłania lub nawrót choroby, całkowite wyleczenie może potrwać nawet dłużej.

Czy dur brzuszny jest śmiertelny?
Dur brzuszny może być śmiertelny, jeśli nie zostanie szybko leczony. Jednak dzięki nowoczesnym lekom większość ludzi przeżywa i w pełni powraca do zdrowia. Spośród milionów osób, u których każdego roku diagnozuje się dur brzuszny, około 1% do 2% przypadków jest śmiertelnych.

Podsumowanie

Dur brzuszny może wydawać się plagą przeszłości, ale ludzie na całym świecie nadal bardzo często na niego chorują. Jeśli mieszkasz lub podróżujesz do obszaru, w którym dur brzuszny jest powszechny, szczepienie jest najlepszym sposobem zapobiegania chorobie i jej rozprzestrzenianiu się.
Jeśli podejrzewasz, że możesz mieć dur brzuszny, natychmiast udaj się do lekarza. Jeśli wyzdrowiałeś z duru brzusznego, nie bądź jak Mary: poddaj się testom, aby upewnić się, że nie możesz nieświadomie rozprzestrzeniać choroby na innych.

Treść:

• Co to jest zapalenie pęcherzyka żółciowego?
• Jakie są oznaki i objawy zapalenia pęcherzyka żółciowego?
• Jaka jest główna przyczyna zapalenia pęcherzyka żółciowego?
• Jak diagnozuje się zapalenie pęcherzyka żółciowego?
• Leczenie zapalenia pęcherzyka żółciowego
• Jakie są perspektywy w przypadku zapalenia pęcherzyka żółciowego?
• Wnioski

Zapalenie pęcherzyka żółciowego to stan zapalny pęcherzyka żółciowego, narządu znajdującego się w prawej górnej części brzucha. Pęcherzyk żółciowy przechowuje i rozprowadza żółć przez drogi żółciowe. Gdy kamień żółciowy utknie w przewodzie żółciowym, może spowodować powrót żółci do pęcherzyka żółciowego. Może to powodować obrzęk, ból i inne powikłania.
Zapalenie pęcherzyka żółciowego to stan zapalny pęcherzyka żółciowego, małego narządu w kształcie gruszki, który przechowuje żółć.

Co to jest zapalenie pęcherzyka żółciowego?

Zapalenie pęcherzyka żółciowego to stan zapalny pęcherzyka żółciowego, małego narządu w kształcie gruszki znajdującego się pod wątrobą, który przechowuje żółć wytwarzaną przez wątrobę. Pęcherzyk żółciowy wysyła żółć do jelita cienkiego po posiłkach, aby pomóc w trawieniu tłuszczów. Woreczek żółciowy wysyła i odbiera żółć przez małe przewody zwane drogami żółciowymi. Infekcja lub niedrożność pęcherzyka żółciowego lub połączonych z nim dróg żółciowych może powodować stan zapalny, ból i obrzęk wewnątrz pęcherzyka żółciowego.

Jakie są różne rodzaje zapalenia pęcherzyka żółciowego?

Zapalenie pęcherzyka żółciowego może być:

• Ostre (nagłe i pilne).
• Przewlekłe (powolne i długotrwałe).
• Wapienne (związane z kamieniami żółciowymi).
• Wapienne (niezwiązane z kamieniami żółciowymi).

Zapalenie pęcherzyka żółciowego może być natychmiastową reakcją na nagły problem lub powolną reakcją na długotrwały problem. Jest to różnica między ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego a przewlekłym zapaleniem pęcherzyka żółciowego.
Kamienie pęcherzyka żółciowego są zwykle przyczyną zarówno przewlekłego, jak i ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego. Większość przypadków jest zatem "zwapniona". Pracownicy służby zdrowia używają określenia "acalculous", aby odróżnić zapalenie pęcherzyka żółciowego, które nie jest związane z kamieniami żółciowymi.

Jak często występuje zapalenie pęcherzyka żółciowego?

Około 15% światowej populacji ma kamienie żółciowe, a około 20% z nich będzie miało powikłania związane z kamieniami żółciowymi, w tym zapalenie pęcherzyka żółciowego. Kamienie żółciowe są przyczyną 95% wszystkich przypadków zapalenia pęcherzyka żółciowego.

Jakie są oznaki i objawy zapalenia pęcherzyka żółciowego?

Typowe objawy ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego obejmują:

• Bólw górnej części brzucha, szczególnie w prawej górnej części brzucha. Może on również rozprzestrzeniać się na prawą łopatkę lub plecy. Ból pęcherzyka żółciowego szybko narasta, osiągając szczyt, który może być silny. Może być ostry, tępy lub spazmatyczny i może nasilać się przy głębokim oddychaniu. Niektórzy mylą go z bólem w klatce piersiowej lub nawet zawałem serca. Ostry ból pęcherzyka żółciowego nazywany jest również atakiem pęcherzyka żółciowego.
• Nudności i wymioty są powszechne w przypadku ataku pęcherzyka żółciowego, ale osoby starsze mogą mieć łagodniejsze objawy. Mogą one odczuwać jedynie niejasną utratę apetytu lub nudności.
• Gorączka powyżej 100 stopni Fahrenheita może wystąpić nawet u jednej trzeciej osób z ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego. Gorączka może wskazywać na infekcję lub poważniejszy stan zapalny. Rzadziej występuje u osób starszych.

Inne objawy mogą obejmować:

• Rozciągnięcie brzucha (wzdęcia) i tkliwość.
• Sztywność mięśni brzucha po prawej stronie.
• Osłabienie i zmęczenie, zwłaszcza u osób starszych.

Objawy przewlekłego zapalenia pęcherzyka żółciowego są zwykle mniej nasilone i pojawiają się z czasem. Może wystąpić epizod kolki żółciowej - ból brzucha z nudnościami po obfitym lub ciężkim posiłku. Tłuste pokarmy wymagają więcej żółci do strawienia. Układ trawienny sygnalizuje pęcherzykowi żółciowemu, aby wysyłał więcej żółci, powodując jego mocniejsze ściskanie, zwiększając w nim ciśnienie. Może to być odczuwalne przez kilka godzin.

Co jest główną przyczyną zapalenia pęcherzyka żółciowego?

Kamienie żółciowe, które blokują drogi żółciowe, są najczęstszą przyczyną zarówno przewlekłego, jak i ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego. Kamienie żółciowe to kawałki stwardniałych pozostałości żółci. Zazwyczaj tworzą się one na dnie pęcherzyka żółciowego, ale mogą się również przemieszczać. Czasami mogą utknąć w przewodzie żółciowym lub w otworze pęcherzyka żółciowego. Powoduje to cofanie się żółci do pęcherzyka żółciowego. Może to również sprzyjać infekcjom w jego wnętrzu.
Kamień żółciowy, który blokuje przepływ żółci z pęcherzyka żółciowego, powoduje ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego. Ten typ stale się pogarsza, gdy pęcherzyk żółciowy puchnie coraz bardziej. Dryfujący kamień pęcherzyka żółciowego może częściowo zatkać pęcherzyk żółciowy w sposób "włączony i wyłączony". Na przykład, można go odczuwać tylko sporadycznie, gdy pęcherzyk żółciowy wypycha żółć, aby pomóc w trawieniu ciężkiego posiłku. Może to powodować przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Co jeszcze może powodować zapalenie pęcherzyka żółciowego?

Chociaż kamień żółciowy powodujący niedrożność jest najczęstszym powodem, dla którego przepływ żółci może spowolnić i powrócić do pęcherzyka żółciowego, istnieją inne sposoby, w jakie może się to zdarzyć. Na przykład:

• Zwężenie przewodu żółciowego. Choroby pęcherzyka żółciowego, które powodują przewlekły stan zapalny w drogach żółciowych, mogą ostatecznie prowadzić do powstania tkanki bliznowatej, która zwęża drogi żółciowe. Może to utrudniać przepływ żółci.
• Dyskineza dróg żółciowych. Jest to funkcjonalna choroba pęcherzyka żółciowego, która wpływa na ruchliwość lub aktywność mięśni pęcherzyka żółciowego. Oznacza to, że pęcherzyk żółciowy nie kurczy się wystarczająco, aby odprowadzić wystarczającą ilość żółci.
• Zastój żółci. Przepływ żółci może zostać zatrzymany z powodu przewlekłej choroby wątroby lub długotrwałego żywienia pozajelitowego. Jeśli pacjent otrzymuje pożywienie w postaci infuzji z pominięciem układu trawiennego, żółć nie jest potrzebna.
• Rak. Rzadko przepływ żółci może być zablokowany przez nowotwór pęcherzyka żółciowego lub dróg żółciowych.

Choroby te rozwijają się powoli, więc jest bardziej prawdopodobne, że spowodują przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego. Mogą one jednak stale się pogarszać, a przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego może przejść w ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego.
Inne możliwe przyczyny obejmują:

• Niedokrwienie. Zmniejszony przepływ krwi do pęcherzyka żółciowego może powodować przewlekłe lub ostre zapalenie, w zależności od jego nasilenia. Niedokrwienie jest często odpowiedzią na krytyczną chorobę lub uraz. Może być również spowodowane zamknięciem naczynia krwionośnego lub zapaleniem naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń).
• Zakażenie. Infekcja bakteryjna w pęcherzyku żółciowym lub drogach żółciowych może wystąpić nawet bez niedrożności, która zatrzymuje w nich bakterie, choć zdarza się to rzadko. Jest to bardziej prawdopodobne, jeśli masz osłabiony układ odpornościowy. Infekcje mogą podrażniać, a nawet erodować tkankę pęcherzyka żółciowego.

Jakie są czynniki ryzyka rozwoju zapalenia pęcherzyka żółciowego?

Prawdopodobieństwo zachorowania na zapalenie pęcherzyka żółciowego jest większe w przypadku występowania kamieni żółciowych. Prawdopodobieństwo wystąpienia kamieni żółciowych jest większe, jeśli

• przy urodzeniu przypisano Ci płeć żeńską (AFAB).
• Jesteś w ciąży.
• Jesteś otyła.
• Masz cukrzycę.
• Masz wysoki poziom cholesterolu.
• Szybko straciłaś na wadze.
• Masz więcej niż 40 lat.
• Pochodzisz z Latynosów lub rdzennych Amerykanów.

Jak poważne jest zapalenie pęcherzyka żółciowego?

Ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego jest zwykle spowodowane przez coś, co blokuje przepływ żółci. Może ono dotyczyć nie tylko pęcherzyka żółciowego. Zablokowanie układu żółciowego - zestawu narządów, które wymieniają żółć przez drogi żółciowe - może spowodować stan zapalny i prawdopodobnie infekcję w całym przewodzie żółciowym. Zatrzymana żółć może przedostać się do krwiobiegu i wywołać chorobę. Twój układ trawienny również nie otrzyma potrzebnej mu żółci.
Poważny stan zapalny i obrzęk narządów może spowodować obumarcie tkanki (zgorzel), co może spowodować pęknięcie lub rozerwanie narządu (zgorzelinowe zapalenie pęcherzyka żółciowego). Przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego jest zwykle mniej poważne, ale długotrwały stan zapalny może nadal powodować poważne uszkodzenia. Tkanka bliznowata może tworzyć się wewnątrz pęcherzyka żółciowego, co może uniemożliwić jego skuteczne kurczenie się. Może to również spowodować zatrzymanie przepływu żółci.

Powikłania zapalenia pęcherzyka żółciowego obejmują:

• Uszkodzenie wątroby, dróg żółciowych lub trzustki (zapalenie trzustki).
• Upośledzone trawienie i wchłanianie składników odżywczych w jelicie cienkim.
• Przewlekły stan zapalny prowadzący do zwłóknienia (bliznowacenia) pęcherzyka żółciowego i upośledzenia jego funkcji.
• Obrzęk prowadzący do martwicy (obumarcia tkanki) i zgorzelinowego zapalenia pęcherzyka żółciowego.
• Perforacja pęcherzyka żółciowego (pęknięcie) prowadząca do zakażenia jamy brzusznej (zapalenie otrzewnej).
• Zapalenie otrzewnej prowadzące do ropnia lub zakażenia krwi (posocznica).

Jak diagnozuje się zapalenie pęcherzyka żółciowego?

Lekarz rozpocznie od zapytania o objawy. Jeśli podejrzewa zapalenie pęcherzyka żółciowego, może to sprawdzić, prosząc o wzięcie głębokiego oddechu i delikatne ściśnięcie prawej górnej części brzucha. Jeśli jest to bolesne, jest to klasyczny objaw zapalenia pęcherzyka żółciowego (objaw Murphy'ego). Następnie przeprowadzone zostaną badania, w tym obrazowanie pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych oraz badania krwi w poszukiwaniu innych wskazówek.
Badania w celu zdiagnozowania zapalenia pęcherzyka żółciowego mogą obejmować:

• Pełną morfologię krwi (CBC).
• Testy czynności wątroby.
• USG jamy brzusznej.
• Endoskopowe badanie ultrasonograficzne.
• Skan CT (tomografia komputerowa).
• Skan HIDA (skanowanie wątrobowo-żółciowego kwasu iminodioctowego).

Leczenie zapalenia pęcherzyka żółciowego

Czy zapalenie pęcherzyka żółciowego ustępuje?

Wszystkie przyczyny zapalenia pęcherzyka żółciowego wymagają leczenia. Możliwe jest, że kamień pęcherzyka żółciowego, który blokuje pęcherzyk żółciowy lub przewód żółciowy, uwolni się, powodując ustąpienie objawów. Nie opłaca się jednak czekać, aż to nastąpi - ból i ryzyko są zbyt duże. Gdyby tak się stało, prawdopodobnie nie byłby to koniec kłopotów. Ten sam lub inny kamień pęcherzyka żółciowego może utknąć ponownie.

Jak leczy się zapalenie pęcherzyka żółciowego?

Zapalenie pęcherzyka żółciowego leczy się natychmiast w szpitalu. Leczenie rozpoczyna się od terapii wspomagającej, która obejmuje:

• Dożylne (IV) podawanie płynów, podczas gdy układ trawienny odpoczywa.
• Dożylne podawanieantybiotyków w celu leczenia lub zapobiegania infekcjom.
• Dożylne środki przeciwbólowe, których potrzebuje większość osób.

Ostatecznym sposobem leczenia zapalenia pęcherzyka żółciowego jest chirurgiczne usunięcie pęcherzyka żółciowego. Większość przyczyn zapalenia pęcherzyka żółciowego, w tym kamienie żółciowe, ma swoje źródło w samym pęcherzyku żółciowym. W rzadkich przypadkach operacja może nie być konieczna, jeśli zapalenie pęcherzyka żółciowego jest spowodowane czymś, co można leczyć niezależnie, na przykład infekcją niezwiązaną z kamieniami żółciowymi. Operacja może również wymagać opóźnienia lub odstąpienia od niej z powodu innych schorzeń.
Jeśli opóźniasz lub rezygnujesz z operacji, możesz mieć:

• Spuszczeniepłynu z pęcherzyka żółciowego w celu zmniejszenia ciśnienia. Lekarz może zainstalować rurkę drenażową w pęcherzyku żółciowym poprzez małe nacięcie w jamie brzusznej. Alternatywnie może on zainstalować rurkę drenażową z pęcherzyka żółciowego do przewodu pokarmowego za pomocą ultrasonografii endoskopowej. Ta niechirurgiczna procedura umożliwia dostęp do narządów przez usta.
• Endoskopowe usuwanie kamieni żółciowych. Endoskopowa cholangiopankreatografia wsteczna (ERCP) to kolejna niechirurgiczna procedura, która łączy górną endoskopię z technologią rentgenowską w celu wizualizacji układu żółciowego. Endoskopista może przepuścić przez endoskop małe narzędzia w celu usunięcia kamieni żółciowych zablokowanych w drogach żółciowych. Może to pomóc złagodzić natychmiastowe objawy.

Interwencja chirurgiczna

Nawet jeśli obecny epizod zapalenia pęcherzyka żółciowego minął - kamień żółciowy, który utknął, już nie tkwi lub objawy, które doprowadziły Cię do szpitala, minęły - zarówno przewlekłe, jak i ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego z pewnością nawróci. Kamienie żółciowe, które raz spowodowały ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego, prawdopodobnie spowodują je ponownie. Powtarzające się epizody ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego mogą prowadzić do przewlekłego zapalenia pęcherzyka żółciowego, a oba mogą powodować skumulowane uszkodzenia.
Aby zapobiec konsekwencjom powtarzających się epizodów zapalenia pęcherzyka żółciowego, pracownicy służby zdrowia zalecają chirurgiczne usunięcie pęcherzyka żółciowego (cholecystektomia). Jest to powszechna, drobna procedura o minimalnych skutkach ubocznych. Większość osób może przejść go za pomocą minimalnie inwazyjnej chirurgii laparoskopowej. Cholecystektomia laparoskopowa wymaga jedynie kilku niewielkich nacięć. Bardziej skomplikowane przypadki mogą wymagać operacji otwartej.

Jakie są konsekwencje operacji zapalenia pęcherzyka żółciowego?

Woreczek żółciowy i układ trawienny mogą dobrze funkcjonować bez pęcherzyka żółciowego. Pęcherzyk żółciowy służy głównie jako zbiornik żółci wytwarzanej przez wątrobę. Po usunięciu pęcherzyka żółciowego chirurg przekierowuje drogi żółciowe tak, aby żółć była przesyłana bezpośrednio z wątroby do jelita cienkiego. Dostosowanie się do tej zmiany zajmie organizmowi od kilku tygodni do miesięcy. W tym czasie mogą wystąpić tymczasowe objawy, takie jak

• Wolniejszy przepływ żółci, co powoduje uczucie ucisku lub bólu w układzie żółciowym.
• Trudności z trawieniem tłuszczów, co u niektórych osób powoduje biegunkę.

Jakie są rokowania w przypadku zapalenia pęcherzyka żółciowego?

W przypadku zapalenia pęcherzyka żółciowego konieczne będzie leczenie w szpitalu, niezależnie od rodzaju i przyczyny. Szpital może zapewnić natychmiastową ulgę w bólu podczas poszukiwania przyczyny. Zazwyczaj są to kamienie żółciowe, choć nie zawsze. W większości przypadków pracownicy służby zdrowia zalecają ostateczne leczenie chirurgiczne. Większość osób osiąga doskonałe wyniki. Nieleczone zapalenie pęcherzyka żółciowego może prowadzić do niebezpiecznych powikłań.

Wnioski

Silny ból brzucha zawsze zasługuje na pomoc lekarską. Jeśli ma on cechy charakterystyczne dla bólu pęcherzyka żółciowego - jest zlokalizowany w prawej górnej części brzucha, jest nagły i silny oraz towarzyszą mu nudności - możesz chcieć udać się prosto na pogotowie.
Woreczek żółciowy jest niewielki, ale gdy jest obciążony, cały układ żółciowy może być zagrożony. Objawy zapalenia pęcherzyka żółciowego mogą minąć, ale jego przyczyny pozostają. Objawy prawdopodobnie powrócą, a zapalenie pęcherzyka żółciowego będzie nadal uszkadzać pęcherzyk żółciowy, dopóki nie zostanie zastosowane odpowiednie leczenie.

Treść:

• Czym jest zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?
• Jakie są objawy zaburzenia depersonalizacji-derealizacji?
• Co powoduje zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?
• Jakie są czynniki ryzyka?
• Jak diagnozuje się zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?
• Jak leczy się zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?
• Jak długo trwa zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?
• Jak mogę o siebie zadbać?
• Wnioski

Zaburzenie depersonalizacji-derealizacji to stan psychiczny, w którym czujesz się odłączony od swojego ciała, uczuć i środowiska. Zwykle pojawia się i znika w długich okresach czasu i powoduje niepokój i niepokój. Leczenie może obejmować połączenie psychoterapii i leków.

Czym jest zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?

W przypadku zaburzenia depersonalizacji-derealizacji, czujesz się odłączony od samego siebie (depersonalizacja) i odłączony od otoczenia (derealizacja). Podczas gdy u wielu osób takie uczucia mogą przychodzić i odchodzić, u osób z zaburzeniem depersonalizacji-derealizacji mają one tendencję do utrzymywania się przez długi czas (utrzymują się) lub odchodzą i powracają (nawracają).
Depersonalizacja wpływa na zdolność rozpoznawania własnych myśli, uczuć i ciała. Możesz czuć się tak, jakbyś oglądał swoją rolę w filmie, a nie żył własnym życiem. Na przykład, jeśli robisz zakupy spożywcze, możesz mieć wrażenie, że obserwujesz kogoś innego pchającego wózek, wybierającego artykuły spożywcze z półek i przechodzącego przez kolejkę do kasy. A może nie rozpoznajesz swojego odbicia w szklanych drzwiach zamrażarki.
Derealizacja wpływa na zdolność dokładnego postrzegania otoczenia. Rzeczy mogą wydawać się nierealne. Możesz też mieć wrażenie, że patrzysz przez zachmurzone okno lub w czerni i bieli, a nie w pełnym kolorze. Obiekty mogą mieć zniekształcony kształt lub rozmiar, lub możesz mieć wrażenie, że zmieniają się, gdy na nie patrzysz.
W zaburzeniu depersonalizacji-derealizacji możesz doświadczać depersonalizacji, derealizacji lub obu. Nie straciłeś jednak kontaktu z rzeczywistością. Rozumiesz, że twoje postrzeganie nie jest prawdziwe, co może być frustrujące i powodować niepokój.
Psychiatrzy klasyfikują zaburzenie depersonalizacji-derealizacji w DSM-V jako zaburzenie dysocjacyjne. Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości i amnezja dysocjacyjna również należą do tej kategorii.

Jak powszechne jest zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?

Większość ludzi wie, jak to jest być odłączonym od czasu do czasu. Nazywa się to przejściową depersonalizacją. Jednak zaburzenie depersonalizacji-derealizacji jest długotrwałe. Zwykle występuje u 1% do 2% osób, choć częściej u nastolatków, młodych dorosłych i osób z innymi zaburzeniami psychicznymi.

Jakie są objawy zaburzenia depersonalizacji?

Osoby z zaburzeniem depersonalizacji czasami mają trudności z opisaniem swoich objawów słowami. Inni czują, że mają słowa, by opisać swoje doświadczenia, ale ludzie wydają się ich nie rozumieć lub nie traktować poważnie. Jednak głównym objawem zaburzenia depersonalizacji jest poczucie odłączenia. Możesz czuć się

• Odłączony od swoich myśli, uczuć i ciała (depersonalizacja).
• Odłączenie od otoczenia lub środowiska (derealizacja).
• Robotyzm lub wrażenie, że ludzie wokół ciebie są robotami.
• Odrętwienie emocjonalne.
• Jakbyś był obserwowany spoza swojego ciała.
• Jakbyś żył w świecie snów.
• Smutek lub niepokój.

Objawy te mogą powodować znaczny niepokój, ponieważ możesz zacząć się zastanawiać, czy coś jest z tobą nie tak. Możesz skupiać się na objawach, myśląc w kółko o objawach lub wydarzeniach z przeszłości (ruminacja) lub próbując je kontrolować. Może to zwiększyć uczucie niepokoju i zmartwienia, co z kolei może pogorszyć objawy.

Co powoduje zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?

Pracownicy służby zdrowia nie wiedzą dokładnie, co powoduje zaburzenie depersonalizacji-derealizacji, ale często wiąże się ono z silnym stresem lub traumą, takimi jak

• Przemoc fizyczna.
• Przemoc domowa (bycie jej świadkiem lub doświadczanie jej).
• Wypadki lub klęski żywiołowe.
• Zagrażające życiu niebezpieczeństwo.
• Nagła śmierć bliskiej osoby.
• Rodzic cierpiący na poważną chorobę psychiczną.

Jakie są czynniki ryzyka?

Niektóre osoby mogą być bardziej narażone na rozwój zaburzeń dysocjacyjnych z powodu

• Zmniejszonej świadomości emocji.
• Niektóre zaburzenia osobowości lub inne zaburzenia zdrowia psychicznego.
• Warunki fizyczne, takie jak zaburzenia napadowe.

Jak diagnozuje się zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?

Lekarz psychiatra zada ci serię pytań dotyczących twoich objawów. Będzie on szukał innych chorób psychicznych (chorób współistniejących), takich jak

• Depresja.
• Lęk.
• Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD).
• Zespół stresu pourazowego (PTSD).
• Zaburzenia osobowości.

Jeśli nie masz innej diagnozy, która bardziej do ciebie pasuje, nie odstawiłeś leków, a twoje doświadczenia nie są związane z substancjami zmieniającymi nastrój, takimi jak narkotyki lub alkohol, możesz zostać zdiagnozowany z zaburzeniem depersonalizacji-derealizacji.

Jakie testy są wykonywane w celu zdiagnozowania tego zaburzenia?

Jeśli lekarz podejrzewa zaburzenie depersonalizacji-derealizacji, może zadać ci serię pytań, które pomogą zidentyfikować objawy, częstotliwość ich występowania i stopień, w jakim zakłócają one twoje samopoczucie. Może również poprosić o wypełnienie niektórych testów w formie papierowej lub online. Chociaż znalezienie odpowiednich słów do opisania swoich uczuć może być trudne, postaraj się jak najbardziej szczegółowo opisać, jak wygląda Twoje życie, aby usługodawca mógł Ci pomóc.

Jak leczy się zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?

Naukowcy wciąż nie są pewni co do najlepszego sposobu leczenia zaburzenia depersonalizacji-derealizacji. Rozważając opcje leczenia, lekarz porozmawia z Tobą o Twojej historii medycznej, objawach i celach leczenia. Może on zalecić leki i terapię rozmową (psychoterapię), taką jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) lub terapia odczulania ruchem gałek ocznych (powszechnie nazywana EMDR).

Leki
Chociaż terapia rozmową jest najlepszym sposobem leczenia, lekarz psychiatra może zalecić leki (lub kombinację leków) w ramach leczenia, takie jak

• Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).
• Leki przeciwlękowe.
• Leki stabilizujące nastrój.
• Leki przeciwpsychotyczne.

Skutki uboczne
Ponieważ dostawcy opieki psychiatrycznej mogą stosować różne leki w leczeniu zaburzenia depersonalizacji-realizacji, skutki uboczne mogą być różne. Istnieją jednak pewne powszechne skutki uboczne, takie jak

• Zaparcia.
• Zawroty głowy.
• Senność.
• Suchość w ustach.
• Zwiększony apetyt.
• Możliwe interakcje z innymi przepisanymi lekami, narkotykami lub alkoholem.
• Zatrzymanie moczu.
• Zwiększenie masy ciała.

Jak długo trwa zaburzenie depersonalizacji-derealizacji?

Ponownie, nie ma zbyt wielu badań na temat tego, czego można się spodziewać, jeśli cierpisz na zaburzenie depersonalizacji-derealizacji. Nieleczone zaburzenie depersonalizacji-derealizacji może trwać latami. Czasami ustępuje samoistnie, ale może negatywnie wpływać na relacje lub życie zawodowe. Dzięki leczeniu ludzie zwykle zaczynają dostrzegać poprawę objawów w ciągu kilku miesięcy.

Jak powinienem o siebie dbać?

Jeśli masz uporczywe objawy zaburzenia depersonalizacji-derealizacji, twoim priorytetem powinno być poszukiwanie leczenia u specjalisty zdrowia psychicznego. Prawdopodobnie będziesz potrzebować kilku wizyt na początku, a następnie regularnych wizyt kontrolnych u psychologa i okazjonalnych wizyt kontrolnych u psychiatry. Psychiatra może pomóc ci znaleźć odpowiednie leczenie dla twojej konkretnej sytuacji i upewnić się, że skutki uboczne są możliwe do opanowania. Psycholog zastosuje terapię rozmową, aby nauczyć Cię umiejętności radzenia sobie i uzyskać wgląd w czynniki wywołujące objawy.
W międzyczasie należy przyjmować leki zgodnie z zaleceniami i starać się być dla siebie łagodnym. To w porządku, jeśli nie możesz znaleźć słów, by dokładnie opisać to, czego doświadczasz. I choć naturalne jest martwienie się o swoje zdrowie, staraj się o tym nie zapominać. Tempo oddychania, które obejmuje długi wydech lub medytację, może uspokoić obawy.

Czego nie mogę jeść ani pić?

Jeśli cierpisz na zaburzenie depersonalizacji-derealizacji, dobrym pomysłem jest unikanie substancji uzależniających. Narkotyki i alkohol mogą wywoływać objawy depersonalizacji i derealizacji. Mogą one również wchodzić w interakcje z przyjmowanymi lekami. Bądź szczery ze swoim zespołem opieki psychiatrycznej na temat tego, kiedy i w jaki sposób używasz substancji. Mogą oni udzielić ci wsparcia potrzebnego do bezpiecznego zaprzestania używania substancji.

Podsumowanie

Łatwo jest czuć się samotnym, jeśli cierpi się na zaburzenie depersonalizacyjno-realizacyjne. Możesz czuć się odłączony od siebie lub otaczającego Cię świata. Możesz też mieć wrażenie, że żyjesz we śnie lub patrzysz na życie przez grubą, zamgloną szybę. Uczucia te mogą być izolujące. Twój zespół ds. zdrowia psychicznego jest tutaj, aby Ci pomóc. Tak samo jak rodzina i przyjaciele - nawet jeśli mają trudności ze zrozumieniem Twojej rzeczywistości. Nie muszą rozumieć twoich doświadczeń, by cię kochać. Daj im znać, czego od nich potrzebujesz, aby wiedzieli, jak ci pomóc.

Treść:

• Czym jest polineuropatia?
• Rodzaje polineuropatii
• Przyczyny i czynniki ryzyka polineuropatii
• Objawy polineuropatii
• Stany związane z polineuropatią
• Powikłania związane z polineuropatią
• Diagnoza polineuropatii
• Leczenie polineuropatii
• Zapobieganie i perspektywy

Co to jest polineuropatia?

Polineuropatia występuje w przypadku uszkodzenia wielu nerwów obwodowych. Objawy obejmują problemy z czuciem, koordynacją lub innymi funkcjami organizmu. Polineuropatia znana jest również jako neuropatia obwodowa.
Nerwy obwodowe to nerwy znajdujące się poza mózgiem i rdzeniem kręgowym. Przekazują one informacje między ośrodkowym układem nerwowym (OUN) a wszystkimi innymi częściami ciała. Mózg i rdzeń kręgowy są częścią OUN.

Polineuropatia wpływa jednocześnie na kilka nerwów w różnych częściach ciała. W przypadku mononeuropatii dotknięty jest tylko jeden nerw.
Polineuropatia może wpływać na nerwy odpowiedzialne za czucie (neuropatia czuciowa), ruch (neuropatia ruchowa) lub oba (neuropatia czuciowo-ruchowa).
Może również wpływać na nerwy autonomiczne odpowiedzialne za kontrolowanie funkcji takich jak trawienie, pęcherz moczowy, ciśnienie krwi i tętno.

Chociaż dokładna liczba osób z polineuropatią nie jest znana, Narodowy Instytut Zaburzeń Neurologicznych i Udaru (NINDS) szacuje, że około 20 milionów ludzi ma jakąś formę neuropatii obwodowej, a większość z nich ma polineuropatię.

Rodzaje polineuropatii

Neuropatia to problem z nerwami. Może powstać w wyniku wielu chorób podstawowych.
Istnieje ponad 100 rodzajów neuropatii obwodowej, a większość z nich to polineuropatie.
Każdy typ jest klasyfikowany według rodzaju uszkodzenia nerwów, przyczyny i objawów, które powoduje.
Na przykład, neuropatia cukrzycowa występuje u osób z cukrzycą, podczas gdy neuropatia idiopatyczna wydaje się nie mieć znanej przyczyny.
Istnieją trzy główne rodzaje polineuropatii:

• Przewlekła symetryczna neuropatia obwodowa: Większość polineuropatii ma charakter przewlekły i rozwija się przez wiele miesięcyWażne źródło.
• Mononeuropatia mnoga: Występuje uszkodzenie co najmniej dwóch oddzielnych obszarów nerwowych.
• Ostra symetryczna neuropatia obwodowa: Występuje rzadko. Najczęstszą przyczyną jest zespół Guillaina-Barrégo, który może być śmiertelny.

Niektóre neuropatie mogą rozwijać się latami, ale inne stają się poważne w ciągu kilku godzin lub dni od ich wystąpienia.

Przyczyny i czynniki ryzyka polineuropatii

Polineuropatia może być spowodowana różnymi schorzeniami i innymi czynnikami, w tym

• Cukrzyca: może być istotnym czynnikiem ryzyka, zwłaszcza jeśli poziom glukozy we krwi jest słabo kontrolowany. Jedno z badań przeprowadzonych przez wiarygodne źródło na ponad 1400 osobach z cukrzycą typu 2 wykazało, że jedna na pięć osób miała neuropatię cukrzycową.
• Nadużywanie alkoholu: Alkohol może uszkadzać tkankę nerwową, a nadużywanie alkoholu często wiąże się z niedoborami żywieniowymi, które przyczyniają się do neuropatii.
• Choroby autoimmunologiczne: Układ odpornościowy atakuje organizm i powoduje uszkodzenie nerwów i innych obszarów. Choroby te obejmują zespół Sjogrena, celiakię, zespół Guillaina-Barrégo, reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń.
• Infekcje bakteryjne lub wirusowe: Niektóre infekcje mogą prowadzić do neuropatii, w tym borelioza, półpasiec, zapalenie wątroby typu B, zapalenie wątroby typu C i HIV.
• Zaburzenia szpiku kostnego: obejmują one na przykład nieprawidłowe białka we krwi, niektóre formy raka kości i chłoniaka.
• Narażenie na toksyny: neuropatia toksyczna może być spowodowana narażeniem na chemikalia przemysłowe, takie jak arsen, ołów, rtęć i tal. Nadużywanie narkotyków lub substancji chemicznych jest również czynnikiem ryzyka.
• Zaburzenia dziedziczne: Niektóre zaburzenia, takie jak choroba Charcota-Marie-Tootha, są formami dziedzicznej neuropatii.
• Niedoczynność tarczycy: Niedoczynność tarczycy może prowadzić do polineuropatii, choć zdarza się to rzadko.
• Choroby nerek: Neuropatia mocznicowa jest formą polineuropatii, która dotyka od 20% do 50% osób z chorobami nerek, zgodnie z Center for Peripheral Neuropathy.
• Choroby wątroby: Badania sugerują, że neuropatia obwodowa jest bardzo powszechna u osób z marskością wątroby.
• Leki: Chemioterapia, wraz z niektórymi lekami stosowanymi w leczeniu HIV/AIDS, może powodować neuropatię.
• Odżywianie: Niedobór witamin B-1, B-6, B-12 i E może prowadzić do polineuropatii, ponieważ są one niezbędne dla zdrowia nerwów.
• Uraz fizyczny lub kontuzja: Powtarzające się ruchy, takie jak pisanie na klawiaturze, wypadki lub inne urazy mogą uszkodzić nerwy obwodowe.

Niektóre przypadki polineuropatii nie mają znanej przyczyny. Przyczyny te określa się mianem neuropatii idiopatycznej.

Objawy polineuropatii

Polineuropatia może powodować różne objawy w zależności od tego, które nerwy są dotknięte.
Objawy związane z uszkodzeniem nerwów czuciowych lub ruchowych mogą obejmować:
Polineuropatia może powodować strzelający lub piekący ból w kończynach.

• Mrowienie
• Drętwienie
• mrowienie
• trudności w używaniu rąk, nóg, dłoni lub stóp
• nasilony ból (na przykład piekący, kłujący, mrowiący lub strzelający)
• problemy ze snem spowodowane nocnym bólem
• niezdolność do odczuwania bólu
• ekstremalna wrażliwość na dotyk
• niezdolność do odczuwania zmian temperatury
• brak koordynacji
• zwiększona liczba upadków
• zmiany na skórze, włosach lub paznokciach
• owrzodzenia na nogach i stopach
• infekcje skóry i paznokci
• osłabienie mięśni
• drganie mięśni

Objawy związane z uszkodzeniem nerwów autonomicznych obejmują

• nietolerancja ciepła

• nietypowe pocenie się

• problemy z pęcherzem lub nietrzymanie moczu

• problemy z trawieniem

• zawroty głowy

• zaburzenia ciśnienia krwi lub tętna

• trudności z jedzeniem lub połykaniem

• trudności w oddychaniu

• niezdolność do odczuwania zmian temperatury

• brak koordynacji

Inne schorzenia o podobnych objawach

Fibromialgia i polineuropatia mogą mieć podobne objawy, ale przyczyna fibromialgii nie jest znana.
Podobieństwa występują również między stwardnieniem rozsianym a neuropatią obwodową.

Stany związane z polineuropatią

Z polineuropatią związanych jest wiele schorzeń, w tym:
Udostępnij na Pinterest
Problemy z koordynacją i trudności z poruszaniem się są częstymi objawami polineuropatii. Może ona prowadzić do innych urazów.

• Amyloidoza
• Celiakia
• Choroba Charcota-Marie-Tootha
• cukrzyca
• błonica
• Zespół Guillaina-Barrégo
• wirusowe zapalenie wątroby typu B
• wirusowe zapalenie wątroby typu C
• HIV/AIDS
• choroba nerek
• niedoczynność tarczycy
• choroba Hansena (trąd)
• choroba wątroby
• choroba z Lyme
• chłoniak
• szpiczak osteosklerotyczny
• niedokrwistość złośliwa (niedobór witaminy B-12)
• radikulopatia
• reumatoidalne zapalenie stawów
• półpasiec
• zespół Sjogrena

Powikłania związane z polineuropatią

Typowe powikłania związane z polineuropatią obejmują:

• Upadki i wypadki: Brak równowagi i koordynacji wraz z osłabieniem mięśni może prowadzić do zwiększonej liczby upadków i urazów spowodowanych upadkami.
• Oparzenia i uszkodzenia skóry: Drętwienie i niezdolność do odczuwania bólu lub zmian temperatury mogą prowadzić do przypadkowych oparzeń, skaleczeń i innych uszkodzeń skóry.
• Infekcje: Urazy, oparzenia i skaleczenia, zwłaszcza nóg i stóp, mogą pozostać niezauważone, co prowadzi do zwiększonego ryzyka infekcji.

Diagnoza polineuropatii

Diagnoza opiera się na wywiadzie, badaniu fizykalnym i ocenie neurologicznej. W zależności od objawów danej osoby, mogą zostać zlecone badania.
Lekarz szczegółowo przeanalizuje wszystkie objawy, czynniki związane ze stylem życia i wywiad rodzinny.
Sprawdzi również wzrost, wagę, puls, ciśnienie krwi i temperaturę pacjenta. Serce, płuca i brzuch mogą również zostać sprawdzone w celu wykluczenia alternatywnych przyczyn fizjologicznych.
Badania krwi mogą zostać zlecone w celu sprawdzenia cukrzycy, czynności tarczycy, funkcji układu odpornościowego, niedoborów składników odżywczych i innych czynników, które mogą powodować polineuropatię.
Niektóre proste testy mogą być wykonane w celu sprawdzenia odruchów, siły mięśni, wrażliwości na temperaturę i inne odczucia, koordynacji i postawy.

Inne badania

Inne badania, które mogą być wykorzystane do zdiagnozowania polineuropatii obejmują:

• Rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa: te techniki obrazowania poszukują guzów, przepuklin dysków lub innych nieprawidłowości, które mogą wpływać na funkcjonowanie nerwów.
• Testy elektrodiagnostyczne: Te nieinwazyjne testy mierzą aktywność elektryczną mięśni i nerwów i pomagają wykryć uszkodzenie nerwów. Przykłady obejmują elektromiografię i prędkość przewodzenia nerwowego.
• Biopsja: Lekarz może pobrać niewielką część nerwu lub próbkę skóry w celu zbadania nieprawidłowości w funkcjonowaniu nerwów lub zakończeń nerwowych.

Leczenie polineuropatii

Amerykańska Akademia Lekarzy Rodzinnych (American Academy of Family Physicians) zaleca, aby leczenie neuropatii obwodowej było ukierunkowane na proces chorobowy, niedobory żywieniowe i koncentrowało się na łagodzeniu objawów.
Dostępne metody leczenia obejmują leki, terapie i procedury medyczne oraz alternatywne metody leczenia.

Leki

W leczeniu neuropatii i jej objawów dostępnych jest kilka różnych leków. Należą do nich

• Leki na choroby towarzyszące: Choroby, które mogą powodować polineuropatię, powinny być leczone różnymi metodami, w tym lekami, jeśli zaleci je lekarz. Przykładami są insulina na cukrzycę i hormony tarczycy na niedoczynność tarczycy.
• Środki przeciwbólowe: Dostępne bez recepty środki przeciwbólowe mogą być korzystne dla osób z łagodnym lub umiarkowanym bólem. Leki te nie powinny być przyjmowane długotrwale.
• Leki na receptę: Niektóre leki przeciwdepresyjne, takie jak grupa leków zwanych TCA (w tym amitryptylina lub nortryptylina), mogą być stosowane, a inna grupa zwana SNRI, taka jak duloksetyna, może również pomóc. Alternatywnie, zastrzyki z kortykosteroidów mogą być stosowane w przypadku mononeuropatii, a niektóre leki przeciwdrgawkowe, takie jak gabapentyna lub pregabalina, mogą również pomóc.

Terapie medyczne

Dostępne są różne metody leczenia. Należą do nich:
Udostępnij na Pinterest
Chiropraktycy mogą pomóc w leczeniu objawów polineuropatii.

• Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów: elektrody wysyłają delikatny prąd elektryczny przez skórę. Może to pomóc w łagodzeniu bólu i tkliwości.
• Wymiana osocza: Terapia ta może być korzystna dla osób z chorobami zapalnymi lub autoimmunologicznymi. Lekarz pobiera krew z organizmu, następnie oddziela od niej przeciwciała i inne białka, a następnie umieszcza ją z powrotem w organizmie.
• Terapia immunoglobulinami: osobom z chorobami zapalnymi i autoimmunologicznymi podaje się wysokie poziomy białek, które działają jak przeciwciała, co pomaga w funkcjonowaniu układu odpornościowego.
• Fizykoterapia: Osoby z osłabieniem mięśni lub problemami z koordynacją mogą skorzystać z fizykoterapii.
• Wkładki ortopedyczne i inne środki pomocnicze: Ortezy, laski, gipsy, szyny, chodziki i wózki inwalidzkie mogą zapewnić wsparcie i ulgę w bólu osobom z neuropatią dłoni, stóp, nóg i ramion.

Jeśli neuropatia jest spowodowana uciskiem na nerw, może być zalecana operacja.

Alternatywne metody leczenia

Alternatywne i uzupełniające metody leczenia mogą przynieść ulgę niektórym osobom z polineuropatią. Przykłady obejmują:

• akupunktura
• chiropraktyka
• masaż
• medytacja

Środki te nie zostały jednak szczegółowo zbadane.

Zapobieganie i perspektywy

Zapobieganie polineuropatii obejmuje ograniczanie czynników ryzyka i leczenie chorób podstawowych. Osoba z polineuropatią nie może uniknąć wszystkich czynników ryzyka, ale pewne wybory dotyczące stylu życia mogą zmniejszyć ryzyko. Środki te obejmują

• unikanie alkoholu
• unikanie narażenia na toksyny, w tym dym papierosowy
• ograniczenie czynników, które przyczyniają się do urazów fizycznych lub kontuzji, takich jak powtarzające się czynności i restrykcyjne postawy
• wystarczająca ilość snu i aktywności fizycznej w celu wsparcia funkcji układu odpornościowego
• zbilansowana dieta bogata w witaminy i minerały
• rozważenie suplementacji witaminą B-12, jeśli jesteś weganinem lub wegetarianinem.

Perspektywy

Perspektywy dla polineuropatii są różne i mogą zależeć od przyczyny, tego, które nerwy są uszkodzone oraz zakresu uszkodzenia.
U niektórych osób leczenie przyczyny może prowadzić do poprawy. U innych uszkodzenie jest trwałe. W niektórych przypadkach objawy mogą się z czasem nasilać.